Dingen die je denkt wanneer je op jezelf gaat wonen

In april verhuisde ik voor het eerst in mijn leven. Ik ging op mezelf wonen, ongeveer vijftien kilometer van mijn ouderlijk huis. Ondanks dat ik al een aantal weken bezig was met dozen inpakken en dingen uitzoeken, was het verhuizen toch een heel gedoe. Vooral omdat het voor mij heel vreemd was om na achtentwintig jaar thuis weg te gaan. In deze post deel ik een aantal dingen die ik dacht tijdens en na mijn verhuizing.

Moet ik nou ALWEER naar IKEA

Deze staat met stipt op één. Echt. Voor mijn verhuizing vond ik het oprecht leuk om eens in de zoveel tijd eens naar IKEA te gaan. Gewoon, wat gezellig rondlopen en zinloze dingen kopen. Voordat we naar de auto liepen een softijsje kopen en vervolgens wat na-babbelen over al het leuks dat we gezien hadden.

Daar denk ik inmiddels anders over. Wanneer je in één week tijd vijf keer naar IKEA bent geweest, dan heb je je portie voor de aankomende vier jaar wel gehad. Je gaat naar IKEA voor een tv-meubel en komt vervolgens terug met écht álles behalve een tv-meubel. En dan ben je ook nog dat klote bijzettafeltje vergeten waar je eigenlijk voor kwam. Dat doen ze gewoon expres, je ziet er zoveel dat je spontaan vergeet waar je eigenlijk voor komt.

Had ik in plaats van tweehonderd paar schoenen toch maar een boormachine gekocht

Ja echt, je gaat rare dingen denken. Vooral wanneer je muren van keihard mergel blijken te zijn. Uiteindelijk is het wel goedgekomen hoor, alleen heb je op sommige momenten meer aan een boormachine dan aan tweehonderd paar schoenen.

Zou het heel raar zijn om drie badkamer-kastjes te hebben?

Misschien ligt het wel aan mij – of aan mijn hobby – maar ik vind het op zich best een prestatie dat er vrouwen zijn die alles in één kastje krijgen. Of nog erger: op één plank. Hoe dan?! Ik heb een gigantische kast op mijn badkamer en die zit zo vol dat ik het deurtje niet kan openen zonder dat me twintig flessen douchegel tegemoet komen.

Oké, en nu…?

Toen ik eindelijk met mijn heel hebben en houden op de bank van mijn nieuwe appartementje zat, vroeg ik me serieus af: wat nou. Een eigen appartement was toch wel één van de doelen waar ik al maanden naar toe leefde, voor spaarde en naar uitkeek. En daar zat ik dan. Op mijn eigen bank in mijn eigen appartement. Leuk. En nu? Daar heb ik best even aan moeten wennen.

Ik hoop dat ik hier voor altijd kan blijven wonen

Eerlijk? Ik vond verhuizen op zich echt niet zo leuk. Wat een gedoe, gesleep en geregel. Jeetje. En dan heb ik het nog niet over alles in- en uitpakken. Daarom hoop ik dat ik hier gewoon de rest van mijn leven kan blijven wonen. En anders huur ik gewoon een paar van die sterke mannen in die alles voor me naar beneden slepen.

Ondanks de vele gedachten die door mijn hoofd gingen kan ik wel zeggen dat ik inmiddels gewend ben aan mijn niet meer zo nieuwe situatie. Het went best snel, ook al lijkt het in het begin alsof het nooit gaat wennen. Ik ben heel blij met mijn plekje en hoop oprecht dat ik hier nog een tijdje mag blijven wonen.