New kid in town

Dit is ‘m dan, Krissie. Ik wilde eigenlijk helemaal niets weten van een nieuw hondje nadat Juup zo wreed en onverwacht uit ons leven werd weggepakt. Het is nu vier maanden geleden sinds Juup er niet meer is en er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem denk. Dat ik niet verdrietig en boos ben omdat hij zo vreselijk aan zijn einde is gekomen. Het is voor mij nog steeds niet te begrijpen dat er iemand is geweest die mijn lief hondje vergiftigd heeft. Dat er mensen zijn die hondjes vergiftigen en andere mensen hun levens daarmee overhoop gooien.

Want dat gebeurde er op de dag dat ik Juup in mijn armen zag doodgaan. Hoorde krijsen van de pijn. Dat geluid hoor ik nog steeds en gaat door merg en been. Juup was onschuldig en heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. Hij bezorgde niet alleen mij, maar ook een heleboel andere mensen een lach op hun gezicht. Iedereen die hem kende was gek op dat hondje. Hij had nog minimaal acht jaar kunnen leven. Op dat moment ontstond er dan ook een soort van ‘fuck it’-idee in mijn hoofd en kon alles me verder niet zoveel meer schelen. En dat is nog steeds niet helemaal weg. Onrecht is iets waar ik heel moeilijk mee om kan gaan en dat is naar mijn mening een understatement van hetgeen er gebeurd is met Juup.

Omdat mijn ouders het erg stil vonden in huis – ik weg, Juup weg – besloten ze dat ze een nieuw hondje wilden. Voor mij hoefde dat niet zo, maar ik begrijp dat pap en mam dat wel graag wilden. Niet als vervanging van Juup – want die is natuurlijk totaal niet te vervangen – maar wel om weer wat leven in de brouwerij te hebben. Na ongeveer zes weken is Krissie bij hun komen wonen. Voor mij was het te snel, maar ik vond het voor mijn ouders wel heel leuk. En het is anders: Juup was echt MIJN hondje en Krissie is het hondje van mijn ouders. Gevoelsmatig zit daar voor mij een groot verschil in. Niet echt uit te leggen, maar ik denk dat jullie het wel begrijpen. Vrij snel moest ik me dus openstellen voor iets nieuws. Een nieuw hondje, terwijl ik Juup nog zo mis. Iedere dag.

Omdat het bijna onmogelijk is om Krissie niet leuk en lief te vinden, was het voor mij makkelijk om me over dat gevoel heen te zetten. Het is een totaal ander hondje dan Juup, met een totaal ander karakter. Daardoor blijven ze beiden uniek en is het makkelijk om ze los van elkaar te zien. Dat neemt niet weg dat Juup voor mij altijd het allerliefste, allermooiste en allerleukste hondje zal blijven.

Krissie is een volledig zwarte teckel. Toen hij nog kleiner was, was het net een klein zwart schaapje. Nu nog steeds een beetje, maar zijn vacht is aan het veranderen. Door de zwarte kleur is het net Takkie die we allemaal kennen van Jip en Janneke. Hij heeft zelfs een rood halsbandje. Krissie is ontzettend levendig en ondeugend, maar ook heel lief. En zoals ik al zei: het is lastig om hem niet lief te vinden. Krissie en ik zijn dus – uiteindelijk – toch dikke vriendjes geworden.