De zoektocht naar mijn Ikigai

Iedereen heeft een Ikigai, oftewel een reden van bestaan. Sommige mensen weten van kleins af aan al wat ze willen worden later. Ik behoor niet tot die groep mensen, het is voor mij een zoektocht die al mijn halve leven duurt. De afgelopen maanden stonden voor mij volledig in het teken van zelfontwikkeling en ontdekken wat ik nou eigenlijk graag wil met mijn leven. Ik ben de afgelopen maanden volop bezig geweest met het onderzoeken van mijn doelen, de manieren waarop ik ze kan behalen en andere gerelateerde onderwerpen.

De zoektocht naar mijn Ikigai

De afgelopen jaren zijn er regelmatig momenten geweest waarop ik op de bank voor me uit zat te staren en echt geen flauw idee had wat ik nou moest. RUMAG schreef ooit een tekst over die echt precies omschreef hoe ik me op die momenten voelde. ‘De meeste mensen zwemmen met de stroom mee. Sommige er tegenin. Ik sta midden in het bos en heb geen idee waar dat fucking stroompje is.’ 

Ik kon gewoon niet geloven dat ik zo ver was gezonken. Dat ik na mijn vijfentwintigste nog steeds geen flauw idee had wat ik wilde doen. Het voelde als de grootste afgang ooit en het ergste was dat ik ook echt niet meer wist hoe ik erachter moest komen. Er ontstond een soort tijdsdruk, omdat we nou eenmaal een heleboel moeten in deze maatschappij. Op zoek zijn naar een stroompje, midden in het bos, is niet echt hoe je je jaren als twintiger wilt doorbrengen.

Toen ik jonger was rolde ik van de ene naar de andere opleiding en stopte van ellende maar gewoon met studeren. Vervolgens rolde ik van de ene naar de andere baan, waar ik me na verloop van tijd verveelde en vaak doodongelukkig voelde. Dit kwam voornamelijk omdat ik voortdurend het gevoel had dat ik mijn tijd zat te verspillen en dat de tijd drong. Eigenlijk had ik continu een opgejaagd gevoel. Ik haalde nooit voldoening uit hetgeen ik deed en dat kostte me ontzettend veel energie.

Begin vorig jaar ging het mis. Er waren op mijn werk problemen en dat in combinatie met hetgeen ik hierboven beschreven heb, heeft ervoor gezorgd dat ik het allemaal niet meer zo goed wist. Ik was leeg, totaal uitgeblust en in de war.

Uitgeblust

En toen zat ik thuis, op de bank, geen flauw idee wat ik moest doen. Het enige dat ik wél wist, was dat ik dit in ieder geval niet meer wilde. Ik wilde me niet meer doodongelukkig en nutteloos voelen. Ik wilde niet meer iedere dag met tegenzin naar mijn werk, zonder vooruitzichten op iets anders. Want wat was dat ‘anders’ dan? Ik wist het gewoon niet. Veel mensen vroegen me ‘ja maar wat wil je dan?’. Waarop ik dan antwoordde dat ik dat niet wist. En dat was ook echt zo.

Wanneer je al heel lang op zoek bent naar antwoorden en iedere mogelijk antwoord al honderden keren helemaal hebt doordacht, uitgeschreven en beredeneerd, dan weet je het op een bepaald moment gewoon helemaal niet meer. Alles liep door elkaar. Rondom ieder antwoord waren wel honderd nadelen te verzinnen. En iedere keer wanneer ik dacht dat ik HET antwoord had gevonden, werd ik na een aantal dagen weer ontmoedigd met de gedachten dat het misschien toch niet hetgeen was wat ik graag wilde gaan doen. En zo heb ik eigenlijk jarenlang maar door gehobbeld, in een soort van virtuoze cirkel.

School

Persoonlijk vind ik dat ik op school niet voldoende ben begeleid om te achterhalen wat ik moe(s)t gaan doen. Waar mijn passie zit, waar ik het warm van krijg. Ik wilde heel graag criminoloog worden, maar daar had ik de vooropleiding niet voor. De Kunstacademie was een grote droom, maar daar werd mij door een viertal chagrijnen verteld dat ik niet goed genoeg was. En toen wist ik niet meer en ben ik van ellende maar toerisme gaan studeren.

Nu zijn opleidingen duur en ze kosten veel tijd, waardoor het vaak niet te combineren is met werk. En wat als het dan toch niet zou zijn wat ik graag wil? Daarnaast zijn er duizenden mensen die veel dingen zonder opleiding heel succesvol doen. Zoveel vragen. Eindeloos.

De rekeningen moeten natuurlijk wel betaald worden, dus (deels) stoppen met werken was geen optie. En zo heb ik mezelf in een soort van houtgreep gezet, waardoor ik dus volgens mijn eigen brein geen kant meer op kon.

De rode draad

Totdat ik me op een avond bedacht dat er wel degelijk een rode draad is in mijn leven. Ik was aan het nadenken over tegenvallers en hoe je soms negatieve gebeurtenissen moet omarmen en er dankbaar voor moet zijn. Je leert er vaak een heleboel van, ondanks dat het niet leuk is. Precies op dat moment bedacht ik me dat de ‘zoektocht naar mijn Ikigai’ me eigenlijk ontzettend veel goeds heeft gegeven.

Niet direct het antwoord waar ik al die jaren naar zocht, maar wel een heleboel andere dingen waar ik als persoon veel aan heb gehad en door gegroeid ben. Waardoor ik vaak mensen advies kan geven waar ze iets aan hebben. Waardoor ik tegen mensen kan zeggen dat ik hetzelfde heb doorgemaakt. Waardoor ik mensen kan helpen en dingen kan meegeven. Al is het maar dat ze zich niet alleen en onbegrepen voelen. Kortom: ik bedacht me dus dat mijn de zoektocht naar mijn Ikigai, mijn Ikigai is.

Wanneer ik als meisje van achttien jaar dit allemaal al geweten en ervaren zou hebben, dan was mijn zoektocht niet zo verwarrend en vaak zo eenzaam geweest. Wanneer je om je heen kijkt lijkt het immers alsof ieder ander persoon het wel allemaal goed op een rijtje heeft. Los van het feit dat dit vaak ook maar schone schijn is. Vooral in de wereld van social media.

Stiekem wist ik heus wel waar mijn echte passie ligt, maar op één of andere manier wilde ik die grote roze olifant die midden in de kamer stond niet zien. Ik durfde niet te zien wat al zolang heel duidelijk was. Schrijven, maken en creëren is gewoon echt mijn ding.

Waar de schoen echt wringt

Toen ik eenmaal tot de conclusie kwam dat die roze olifant toch écht hetgeen is wat ik het liefst doe, kwam ik totaal ergens anders achter. Het probleem was niet zo zeer dat ik niet wist WAT ik wilde gaan doen, maar het probleem was dat ik niet wist HOE ik het moest doen. Door overtuigingen die al jarenlang in mijn brein rondzwerven, heb ik altijd het idee dat ik niet gezien mag worden. Dat ik me moet verbergen voor de buitenwereld. Dat ik niets boeiends te vermelden heb. Dat mensen me toch niet de moeite waard vinden. En vooral dat ik helemaal niets kan.

Het is bijna eng als je je bedenkt wat jarenlange pesterijen met iemand zijn eigenwaarde kunnen doen. Zelfs onbewust. Hoe er onbewust een heleboel overtuigingen ingeslopen zijn, die me nu blokkeren.

Schrijven

Daar komt bij dat ik op mijn blog door de jaren heen al veel dingen heb gedeeld. Ondanks dat ik er niet altijd de energie voor had en soms maandenlang mijn blog links liet liggen. Het is en blijft mijn online platform waar ik mensen kan inspireren en mijn ervaringen kan delen. Ik realiseerde me dat ik de hele tijd al moeite was aan het doen om schrijven, maken en creëren niet meer te zien als iets serieus. Ik was allerlei omwegen en redenen aan het verzinnen waarom ik voor iets anders moest kiezen. En dat terwijl dit eigenlijk als een soort van roze olifant in mijn kamer stond te paraderen. FOBO (fear of better options is een eikel).

Mijn Ikigai

Voor nu weet ik dus waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Dat het probleem niet zo zeer was WAT ik wilde gaan doen, maar meer HOE ik het zou moeten doen. Nu ik hierachter ben gaan er een heleboel nieuwe deuren open. Natuurlijk zijn er nog altijd dagen waarop ik begin te twijfelen en het allemaal niet zo goed weet. Omdat ik nog altijd bang ben om het verkeerde te doen. Dan nemen al die (negatieve) overtuigingen de overhand. Dit uit zich voornamelijk in twijfelen en geen beslissingen durven te nemen.

Het opgejaagde gevoel is zo goed als verdwenen en ik weet dat ik aan mijn negatieve overtuigingen moet werken. Hoe zweverig het ook mag zijn, het klopt inderdaad dat er een moment komt waarop alle puzzelstukjes in elkaar vallen.