Jezelf niet durven te laten zien

Vandaag schrijf ik over een onderwerp dat de afgelopen maanden een ontzettend grote rol in mijn leven heeft gespeeld. De jaren daarvoor eigenlijk ook al, maar toen was ik me er nog niet zo van bewust als dat ik nu ben. Het was een eyeopener en ik wil mijn verhaal graag delen, omdat ik hoop dat ik er anderen mee kan helpen.

Zelfstandige ondernemer

Zoals jullie wellicht hebben meegekregen op social media of mijn blog, startte ik in februari met mijn eigen tekstbureau. Na een jarenlange zoektocht naar mijn ‘missie’ besloot ik om de knoop door te hakken en aan de slag te gaan als tekstschrijver en content creator. Of eventueel nog andere (vergelijkbare) dingen op freelance basis.

Mijn bedoeling was om mijn blog uit te breiden en daarnaast Instagram heel actief te gaan gebruiken. Ik wilde graag mensen inspireren met mijn avonturen als (startende) zelfstandige ondernemer en hoopte op die manier op meer bezoekers, klanten en volgers. Even heel kort door de bocht. Persoonlijke groei zou een terugkomend thema zijn, waarmee ik anderen wilde inspireren.

Mijn ondernemingsplan kreeg veel lof. Ik schreef heel wat pagina’s vol met motivaties, plannen, ideeën en stappenplannen. Die ik vervolgens niet uitvoerde. Ik vond altijd wel een reden om het niet te doen of er ontstond een gigantische weerstand om het te doen. Voor ik het wist waren we drie maanden verder, zonder dat ik ook maar één van die doelen had bereikt.

(online) zichtbaarheid

Een eigen bedrijf starten an zich is niet zo lastig. Er vervolgens mee aan de slag gaan is een heel ander hoofdstuk. Ook daar had ik een heel plan voor. Zelf bedrijven aanschrijven, langs gaan bij potentiële klanten, mijn werk (gratis) aanbieden in ruil voor reclame voor mijn bedrijf, mezelf uitgebreid promoten op social media. Met andere woorden: zichtbaar zijn. Online en offline.

Daar blokkeerde het hele plan en proces. Steeds wanneer ik na ging denken over één van deze stappen, ontstond er een wirwar van negatieve gedachten. Onzekerheden. Ik begon te twijfelen aan mezelf en aan mijn kunnen. Ik wist niet meer zo zeker of ik wel zelfstandig ondernemer wilde zijn. Ik twijfelde of ik wel goede teksten schreef. Ik praatte mezelf structureel naar beneden, waardoor ik stil kwam te staan. Al mijn voornemens en motivaties verdwenen.

Daarnaast realiseerde ik me dat ik met zulke (negatieve) gedachten, geen goed signaal gaf en ook geen goede dingen aan zou trekken. Ik geloof dat je zelf dingen kunt aantrekken of afstoten. Deze extra gedachten maakte alles nog erger en ik kon niet echt een manier vinden om dit om te draaien. Ook al wist ik heel goed dat ik het moest omdraaien om op welke manier dan ook succesvol te zijn.

onzeker zijn

Door de vele pesterijen van de afgelopen jaren, heb ik heel veel onzekerheden. Ik had een heel negatief zelfbeeld en kon een aantal weken geleden helemaal niets goeds over mezelf denken. Dit is er in de afgelopen jaren zó ingeslopen, dat ik het zelf niet meer in de gaten had. Deze overtuigingen en manier van denken waren zo automatisch geworden, dat ik niet meer in de gaten had hoe ze mijn leven veranderd hadden. Hoe ze ervoor zorgden dat ik eigenlijk niet alles uit mezelf heb gehaald.

Dat inzicht zorgde de eerste weken voor nog veel meer verwarring. En ook wel verdriet. Het is heel heftig als je erachter komt dat je jezelf jarenlang hebt tegengewerkt. Gewoon, door niet voldoende van jezelf te houden. Door niet voldoende zelfliefde te hebben. Door jezelf continu kleiner te maken en klein te houden. Door jezelf teveel te laten beïnvloeden door de (negatieve) mening van anderen. Die vaak niet eens echt iets met jou te maken heeft. Dat was heel pijnlijk, dat inzicht. Die kwam binnen als een bom. En dan was ik óók nog bijna eenendertig.

‘Ik kan dat niet’ – ‘Ik weet toch niet hoe dat moet’ – ‘Ik word toch niet gekozen’ – ‘Ik zet mezelf voor schut’ – ‘Straks moet ik gaan uitleggen waarom het niet lukt’ – ‘Het lukt me niet’ – ‘Er is niemand die mij helpt’ – ‘Ik maak mezelf belachelijk’ – ‘Ik voeg niets toe’ – ‘Ik ben niet interessant’ – ‘Waar moet ik beginnen’ – ‘Straks heb ik geen geld meer’ – ‘Ik heb geen vriendinnen’ – ‘Niemand vind mij aardig’ – ‘Ik ben niets waard’ – ‘Ik ben niet mooi’ – ‘Ik ben te oud’

Het was net alsof al die pesters van de afgelopen jaren, rondjes waar aan het lopen in mijn hoofd. En dat terwijl ik toch heel wat hulp heb gehad om dit te verwerken. Het was omgeslagen, want ik was nu zelf de pester. Ik pestte mezelf de hele dag door, door mezelf naar beneden te praten.

niet durven

Doordat ik mezelf zo omlaag praatte en mezelf kleiner maakte, durfde ik mezelf niet te laten zien. Ik was altijd bang om belachelijk gevonden te worden. Dat mensen me lelijk vonden. Dat mensen me dom vonden. Dat ik zou falen. Ik realiseer me nu pas hoeveel faalangst ik mijn hele leven al heb. Ik dacht altijd dat ik hier geen last van had, aangezien ik dit nooit had bij proefwerken o.i.d. Des te meer heb ik het wanneer het gaat om zichtbaarheid en mezelf laten zien aan anderen.

‘Maar Lis, je hebt toch meegedaan aan miss-verkiezingen?’ Ja, dat klopt. Ik kan me op dit moment niet eens meer herinneren hoe ik me daarbij voelde, ik was niet echt zenuwachtig daarvoor. Ik geloof dat daar onderscheid in zat. Dat ik dat wel durfde op een of andere manier, omdat het eigenlijk heel oppervlakkig is. Als miss kon ik me helemaal opmaken, mooi kleden en op mijn mooist maken. Wanneer ik zonder make-up boodschappen ga doen, geef ik me veel meer bloot dan dat ik opgedoft in bikini op een podium voor duizend mensen liep.

Ik heb er veel over nagedacht de afgelopen weken en denk dat daar het onderscheid zit. Je hebt blootgeven en écht blootgeven. Laten zien wie je écht bent.

bewustzijn

Toen ik me eenmaal bewust was van deze gigantische blokkade, veranderde er ook meteen iets. Ik besloot dat ik dat niet meer wilde. Ik wilde niet alleen maar slechte dingen over mezelf denken. Ik wilde me niet lelijk voelen zonder make-up. Ik wilde zichtbaar zijn en mezelf laten zien. Foto’s delen die ik eigenlijk niet heel mooi vind. Stories maken zonder make-up. Boodschappen doen zonder make-up. Mezelf goed genoeg vinden en niet continu mezelf kleiner maken dan dit ik ben.

In de weken die daarna kwamen waren er veel dagen waarop ik echt niet wist waar ik moest beginnen. Ik dacht terug aan alle plannen die ik de afgelopen jaren liet varen. Dingen die ik niet deed. Ideeën die ik niet in uitvoering bracht. Ik heb notitieblokken vol met goede ideeën die ik niet durfde uit te voeren. En dan heb ik met name over online ondernemen en blog-gerelateerd.

Ook ging ik nadenken over wat ik écht graag wilde doen. Wat ik graag wilde doen, wanneer er geen angsten of negatieve overtuigingen waren. Wat zou dan mijn droombaan zijn? Wat zou dan mijn volgende stap zijn?

inspiratie

Eerlijk? Daar heb ik nog geen precies antwoord op. En ik ben er al zolang naar op zoek – ik weet niet eens of ik dit antwoord ooit ga krijgen. Misschien ben ik wel zo’n persoon die ieder jaar iets anders leuk vind om te doen. Misschien ben ik wel te creatief om echt voor één ding te kiezen. Ik ben daar nog niet helemaal achter, maar ben wel een stuk wijzer. Doordat ik eindelijk ontdekt heb waar de blokkade eigenlijk echt zit.

De afgelopen weken heb ik veel los kunnen laten. Ik maakte mijn eerste story op Instagram zónder make-up. Ik maakte een boekwerk van alle aantekeningen die ik de afgelopen jaren heb geschreven. Voor nu is mijn doel dan ook om wél zichtbaar te durven zijn. Dat ik wel durf om mezelf te laten zien. Ongeacht wat anderen daarvan vinden. Ongeacht de reacties van anderen. Ondanks mijn Limburgs accent, waar velen altijd zo lullig over deden. Ondanks dat ik nog steeds onzeker ben.

Door twee opmerkingen op een forum, jaren geleden, heb ik nooit meer durven te spreken voor een camera. Dat kan gewoon niet. Dat mag niet. Iedereen heeft waarde en iedereen voegt iets toe aan deze wereld. Iedereen verdient het ook om zelfverzekerd te zijn en om van zichzelf te houden. Ik dus ook.

En dat is ook wat ik jou toewens als je dit leest. Heel veel zelfliefde en dat je de kracht mag vinden om je dromen na te leven. Dat je de kracht vindt om los te laten wat anderen van je vinden en dat je jezelf niet kleiner maakt dan dat je bent. Want je bent niet klein. Je bent groot en je verdient het om fijne gedachten over jezelf te hebben. En nee, het is niet te laat. Je kunt nog altijd worden wie je graag wilt zijn.

Alyssa

Mijn naam is Alyssa, ik ben dertig jaar en woonachtig in het mooie Maastricht. Ik schrijf en creëer dagelijks nieuwe content over creativiteit, persoonlijke groei, ondernemen, lifestyle en dingen waar ik blij van word.