Vanochtend werd het me even allemaal te veel. Ik wilde het graag met jullie delen en begon een story op te nemen met als opening: ‘Ik wil echt even iets kwijt en ik weet niet zo goed hoe ik het moet brengen of tegen wie ik het moet vertellen’. Verder kwam ik niet. Omdat ik niet ugly-crying op internet wou, schreef ik deze blogpost. Die iets uitgebreider is geworden dan dat eigenlijk de bedoeling was. Ik wil iets bespreekbaar maken waar ik me vaak heel verdrietig over voel en waar ik me nog vaker voor schaam. Het is confronterend, vooral nu ik allerlei zaken rondom onze bruiloft aan het plannen ben. Ik schrijf deze blogpost niet om schouderklopjes, complimenten of medelijden te krijgen. Door dit te delen wil ik aangeven dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is om vriendinnen te hebben. Zo. I said it.
Bruiloft plannen zonder vriendinnen
In het kader van niet alleen maar mooie dingen delen, deel ik nu iets waar ik de laatste tijd vaak verdrietig over ben. Bride to be zijn is de meest bijzondere en daarnaast ook de meest eenzame ervaring ooit. Er zijn geen vriendinnen waar ik dingen mee kan delen of onderonsjes mee kan hebben.
Vanaf dat ik in 2016 besloot om vriendschappen te beëindigen, was ik al bang dat dit moment zou komen. Dat ik zou gaan trouwen en geen vriendin(nen) zou hebben om het mee te delen. Ik heb nooit veel vriendinnen gehad en heb me heel vaak, heel alleen gevoeld. Nu is het dubbel zo confronterend omdat er standaard een beeld wordt geschept van een bruid met minimaal vijf bruidsmeisjes, die allemaal in dezelfde kleur lila jurk, breedlachend naast haar staan. Overal om me heen zie ik bruiden met kuddes bruidsmeisjes en vrijgezellenfeesten met meer dan twintig man.
Ik kijk ernaar en zit me vervolgens af te vragen wat ik verkeerd deed in mijn leven. Waarom ik op mijn eenendertigste verdrietig voor me uit zit te staren, omdat ze er gewoon niet zijn. Er zijn geen kuddes enthousiaste vriendinnen, die gelukkig voor me zijn en enthousiast zijn voor de bruiloft. Daar word ik verdrietig van en tegelijk schaam ik me om dat toe te geven.
Dankbaar
Vervolgens realiseer ik me dan dat ik een verwend kutkind ben en dat ik juist dankbaar moet zijn dat ik überhaupt ga trouwen. Dat ik de liefde van mijn leven heb gevonden. Dat ik een man heb die onvoorwaardelijk van mij houdt. Dat ik een mooie toekomst ga opbouwen met de liefde van mijn leven. Dat ik een goede band heb met mijn ouders en dat zij wel heel enthousiast meedenken over de bruiloft. Dat er mensen om ons heen zijn die ontzettend naar onze bruiloft uitkijken en met alles willen helpen.
Ik ben iedere dag dankbaar hiervoor, omdat ik weet hoe het is om écht alleen te zijn. Toch is het niet helemaal hetzelfde als het hebben van goede vriendinnen. Mijn ouders en mijn verloofde kunnen niet alles opvangen. Tom is mijn verloofde en tegelijk mijn beste vriend waar ik alles tegen kan zeggen, maar toch is dat niet hetzelfde als het hebben van goede vriendinnen. Dat heeft niets met ondankbaarheid te maken, dat is gewoon een feit.
Gepest worden
Voor zolang ik me kan herinneren, heb ik te maken gehad met pesterijen. Van klasgenoten tot docenten, van mensen op straat tot collega’s. Op de basisschool werd ik van groep 1 tot en met groep 8 gepest. Door verschillende mensen, om verschillende redenen. Ik had een bril, was veel te gevoelig en onzeker. Ik was het mikpunt van pesterijen , maar had hier en daar wel wat vriendinnetjes. Door de jaren heen is dit verwaterd.
Op de middelbare school heb ik twee jaar een normale tijd gehad en vriendinnen gemaakt. Vanaf de derde klas ging het weer mis en ben ik van school moeten veranderen. Op de nieuwe school vond ik geen aansluiting. Ik heb bijna twee jaar elke pauze alleen doorgebracht. Soms ging ik op het toilet zitten eten, met de deur op slot. Uiteindelijk kreeg ik daar wel wat vriendinnetjes, maar die bleken achteraf niet de juiste. Dat komt ook voor en dat is verder ook prima.
Vriendinnen
Toen ik begon aan mijn vervolgopleiding, kwam ik terecht tussen een leuke groep mensen. Er was een goede klik en er werden regelmatig feestjes georganiseerd. Ik werd vaak als enige niet uitgenodigd. Daar kwam ik dan later achter. Toen jaren later een reünie werd georganiseerd, werd ik als enige niet uitgenodigd. Ik heb me vaak afgevraagd wat de reden was, maar kan tot op de dag van vandaag niets bedenken. We hebben allemaal onze eigenaardigheden en we maken allemaal fouten. Het lijkt alleen net alsof ik daar harder op word afgerekend dan anderen.
Gelukkig kreeg ik in die jaren wel een leuk groepje vriendinnen, waar ik nog lang bevriend mee ben geweest. Het was geen perfecte vriendschap. Ook toen waren er momenten waarop ik als enige niet werd uitgenodigd, om ze vervolgens dan in de stad met z’n allen tegen te komen. Doordat ik heel gevoelig ben en lange tijd niet lekker in mijn vel zat, reageerde ik verkeerd op zulke dingen. Het leek wel alsof er juist daarom altijd wel weer een vervelende situatie ontstond.
Ik ben drie jaar lang alleen op stap gegaan met Carnaval, helemaal alleen. In de hoop dat ik misschien iemand tegenkwam die ik kende en waar ik me bij aan mocht sluiten. Gewoon, omdat ik ook graag op stap wilde met Carnaval. Ik ben gek op Carnaval, maar vierde het alleen. Totdat ik op dag drie van ellende maar weer afdroop en huilend op de bank aan mijn moeder vroeg wat ik toch verkeerd had gedaan. Waarom er niemand vriendinnen met mij wilde zijn. Ik voelde me vreselijk alleen.
Vriendschappen verbreken
In 2016 was er het moment waarop ik besloot om een punt te zetten achter jarenlange vriendschappen. Niet omdat ik niet meer van mijn vriendinnen hield of ze graag mocht, maar gewoon omdat ik merkte dat we niet meer bij elkaar pasten. En dat was eigenlijk al veel langer zo. Soms gebeuren er teveel dingen, waardoor er iets kapot gaat. Ik heb veel plezier beleefd aan deze vriendschappen, maar ik heb er ook veel tranen om gelaten.
Ondanks dat ik wist dat er niemand meer overbleef, heb ik die keuze toch gemaakt. Ben ik daardoor vaak eenzaam geweest? Ja, vaak wel. Maar ik voelde me ook heel vaak eenzaam toen deze vriendschappen er wel nog waren. Alsof ik niet belangrijk genoeg was en er eigenlijk niet echt mocht zijn. Alsof ik alleen maar meegevraagd werd, omdat ze mij zielig vonden. Ik zat zonder deze vriendschappen bijna even vaak alleen thuis dan met deze vriendschappen. Dat zegt denk ik wel genoeg.
Pesterijen op het werk
In 2016 kreeg ik te maken met pesterijen op het werk. Door mijn relatie met Tom waren er collega’s die van de ene op de andere dag niet meer normaal tegen mij deden. Over deze periode kan ik een heel boek schrijven. Er is toen ontzettend veel gebeurd dat absoluut niet door de beugel kon. Met als gevolg dat ik bijna een jaar ziek thuis kwam te zitten met een burn-out. Ik was net een dood vogeltje. Ik wist nog niet meer wat mijn lievelingskleur was en hoe ik over straat moest. Ik durfde de deur niet meer alleen uit. Het voelde als een nederlaag om opnieuw het doelwit te zijn van pesterijen.
Het was een periode van bijna 12 maanden waarin ik te maken had met een burn-out en veel alleen thuis zitten. Het heeft me heel veel moeite gekost om daaruit te komen en ik werd meer tegengewerkt dan dat ik geholpen werd, maar ik heb het gered. Ik wil niet zeggen dat er toen niemand voor mij was, maar een echte beste vriendin bij me in de buurt, waar ik alles mee kon delen, was er niet. Toen ik besloot om sinds lange tijd weer eens met een vriendin af te spreken, kreeg ik te horen dat ik me aanstelde en dat ik me ‘eens over dingen heen moest zetten’. Ik heb huilend terug in de auto gezeten, me afvragend of ik me echt zo aanstelde.
Eigen schuld
Er zijn een heleboel mensen uit mijn verleden die ik voor me zie op dit moment. Mensen van de basisschool, mensen van de middelbare school, voormalige vriendinnen, mensen die mij niet aardig vinden omdat anderen me niet aardig vinden (die zijn er een heleboel) en oud-collega’s. Die met een verbeten gezicht zeggen dat het allemaal mijn eigen schuld is. Die doen alsof ik een naar persoon ben. Alsof ik nergens goed voor ben. Dat weet ik, dus ik zal het nu maar even benoemen.
De mensen die mij toen pestten, die doen dat nu nog steeds als ik ze in het dagelijks leven tegenkom. Gebeurt gelukkig niet dagelijks, maar het komt wel eens voor. Terrassen waar zij werken en ik ga zitten, word ik uitgelachen. Winkels waar ik ga winkelen waar zij werken, word ik uitgelachen. Ik zie het en probeer me er niets van aan te trekken. Dat lukt sommige dagen beter dan andere dagen. Leuk wordt het nooit. Ik vraag me dan vooral af hoe je als persoon zo kunt blijven hangen en niet groeit. Verbaast me oprecht telkens weer.
Nu ik met Tom ben durven ze meestal niet meer. Ze schijten in hun broek voor Tom (excuse me for my French, maar zo is het), wat ik ook wel begrijp, maar wat het allemaal nog treuriger maakt.
Nieuwe vriendinnen
Bij de psycholoog kreeg ik te horen dat ik erop uit moest om nieuwe vriendinnen te maken. Ik hoorde het en had geen idee hoe ik dat moest doen. Ik ging er namelijk automatisch van uit dat niemand mij aardig vond en dat niemand mijn vriendin wilde zijn. Dat gevoel heb ik nog steeds.
En dan zijn er altijd van die lieve mensen die zichzelf gaan aanbieden. ‘Ik ga wel met je mee’ of ‘dan word ik toch je vriendin’. Dat is heel lief bedoelt en ik waardeer het enorm, maar dan voel ik me nog sneuer. Wanneer je moet vragen om vriendschap, dat is toch sneu?
Trigger
Wat op dit moment de trigger was van mijn grote verdiet, was een winactie op FB waar ik ontzettend enthousiast over ben. Ik liet een reactie achter onder de post op FB en zag bij andere deelnemende bruiden de hartjes en likes binnenstromen. Ik heb dat niet. Ik hoor er dus weer niet bij.
Daardoor vroeg ik me af of ik de enige ben die dat heeft. Vanochtend werd me dat teveel en besloot ik om deze blogpost te schrijven. Het lijkt me ook wel goed om te delen dat je niet de enige bent, mocht jij dit ook zo ervaren. Want voor mij voelt het WEL alsof ik de enige ben.
Ik deel dit dus niet omdat ik zielig gevonden wil worden. Ik hoef geen medelijden of aai over de bol. Dat is niet de insteek van waarom ik dit deel. Ik wil graag kenbaar maken dat het niet vanzelfsprekend is om heel veel bruidsmeisjes te hebben en dat het niet vanzelfsprekend is om een knallend vrijgezellenfeest te hebben. Er zijn ook aanstaande bruiden die geen achterban van vriendinnen hebben en geen gelijkgestemden of enthousiaste vriendinnen, waar ze alles tegen kunnen zeggen. Daar heeft alleen nooit iemand het over.
Update november 2021: De afgelopen twee jaar heb ik ontzettend veel reacties gekregen op mijn blogpost. Overweldigend veel, waardoor ik besloot om een vervolg te schrijven. Het vervolg kun je hier teruglezen.
Do
Na het google: ” ik heb geen vriendinnen” ben ik hier terecht gekomen. Ik dacht dat er iets mis was met mij waardoor ik ze niet heb en niemand mijn vriendin wil zijn. Maar er is niets mis met mij en ik ben kennelijk niet de enige die geen vriendinnen heeft. Ik vind het erg om te lezen dat jullie je ook allemaal zo voelen. Ik gun dit niemand. Ik sta nu ook op een punt dat ik even niet weet wat ik moet doen met mijn leven. Misschien meer naar de sportschool en gewoon een keer alleen naar de bioscoop naar een film die ik graag wil zien. Je hebt je verhaal heel mooi geschreven. Ik hoop dat je inmiddels leuke vriendinnen hebt gevonden.
Helene
Hey Alissa,
Alleen thuis zat ik te googlen: “waarom heb ik geen vriendinnen” en kwam vrijwel direct hier terecht. Cried my eyes out. Alles kwam weer terug. Het intense getreiter, altijd als laatste gekozen met gym, genegeerd of uitgelachen. Thuis werd ik geslagen, vernederd, aangerand en werd mijn halfzusje voorgetrokken. Het was nergens leuk. Als ik een vriendinnetje had, eindigde dat steevast met in de maling genomen worden. Geen idee waarom, maar ze waren altijd gemeen. Ik voelde me vreselijk eenzaam. Op de middelbare had ik één vriendin. Ze was niet echt een buitenbeentje, maar meer een soort van onzichtbaar. We konden het goed met elkaar vinden, gingen samen naar de kermis, naar het dorp (zo noemden we de stad/winkels) en later gingen we ook samen uit. We hadden een vriendenclubje met dezelfde interesses. Alle stellen woonden al samen. Toen onze relaties met twee van de jongens in die groep uitging, verwaterde het contact. Jaren later kwamen we elkaar weer tegen op de reünie van de middelbare school, dat contact hebben we nog een tijd gehad, maar we waren uit elkaar gegroeid. Zij had het voornamelijk over zichzelf en geld en hoe goed ze het blijkbaar financieel had. Dieper ging het niet. Ik kon niet over gevoelens praten, er was totaal geen empathisch vermogen. Achter die vriendschap heb ik toen een punt gezet. Ik ben nu 53 en heb geen vriendinnen. Ik wil ook niet zeiken of zielig doen. Maar die eenzaamheid doet echt zeer. Ik zou een boek kunnen schrijven, want dit is maar een fractie van het hele verhaal. Maybe I should.
Dankjewel voor het plaatsen van jouw verhaal, ik vind je een prachtig mens.
Liefs
Laura
Wat mooi geschreven!
En allemaal heel herkenbaar helaas.
Mocht je in Nijmegen komen, de koffie staat klaar!
Veel liefs
Laura
Lizz
Hey Alyssa,
Ook ik ben hier terecht gekomen door een ‘eenzaam zonder beste vriendin’ zoekactie op Google. Ik herken me grotendeels in je verhaal. Ook ik was vaker het onderwerp van pesterijen, ik was vaker de vreemde eend door mijn kleding keuze e.d. Het verschil is dat ik 12 jaar lang een ‘bff’ gehad heb. Gehad, want de breuk hiervan was zo, zo lelijk. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik maar al te goed weet hoe het voelt om iemand buiten je familie om te hebben die enorm veel voor je betekent. Het heeft me destijds gekwetst achter gelaten, ik ben hierdoor veel voorzichtiger geworden. Ook vraag ik me snel af of mensen me wel gaan mogen. Mijn leven is ondertussen gewoon voort gegaan, maar heb dit niet meer terug gevonden. Het is ook niet makkelijk om op 38 jarige leeftijd ‘even’ aan te sluiten bij een vriendengroep. Ik heb wel vriendschappen, maar ik mis diepgang. Ik voel me vaak eenzaam, ook al heb ik een fantastische vriend.
Btw, ik woon in Belgisch Hasselt. Heb 13 jaar in Maastricht gewerkt, dus als je eens, geheel niet zielig (haha), wil afspreken… Laat maar horen.
Groetjesssss
Lizz
Laura
Via mijn Google zoekopdracht; bruiloft zonder vrienden, ben ik op jouw blog terecht gekomen. Ik zie dat je al veel reacties hebt gekregen, maar voel de behoefte om te reageren omdat ik mij herken in jouw verhaal. Ik heb geen vriendinnen en twijfel of ik dan wel moet gaan trouwen met mijn vriend. Bang dat zijn vrienden en familie het heel gek vinden dat er geen vrienden van mijn kant zijn. Of dat ik zelf niet optimaal kan genieten van de dag doordat ik op zo’n moment extra bewust ben van het feit dat ik geen vriendinnen heb. Ik heb ook al een kleinere familie dan mijn vriend, dus de verhouding is ook scheef. Hoe was dat voor jou? Op de dag zelf?
Ik vind verjaardagen al moeilijk. Drie jaar terug heb ik sinds lange tijd voor het eerst mijn verjaardag weer gevierd, dit keer samen met mijn vriend. Van mijn familie kwam niemand opdagen. Ik voelde me toen zo verdrietig en eenzaam. Dit gevoel wil ik niet op mijn bruiloft hebben. Hoe heb jij dat ervaren?
Lisa
Beste Alyssa,
Mooi geschreven!
Er is niks mis mee om geen vrienden te hebben. Mensen die er verkeerd over oordelen, hebben zelf een probleem. Men denkt dat het normaal is om een grote groep vrienden te hebben, nou dat is het niet.
Zelf heb ik momenteel ook geen vrienden. Heb me vaak afgevraagd waarom. Kom op de conclusie neer dat ik gewoon even geduld moet hebben. Dat soort mensen komen vast wel weer, want ik ben ook een heel leuk, lief, gezellig, persoon! Heb uit ervaring geleerd dat er naar opzoek gaan, verkeerd uitpakt en het niet de bedoeling is dat ik elke keer alleen de kar trek. (Elke x zelf vragen of iemand wil afspreken etc.)
Liefs,
Lisa
Janou
Wow wat een prachtige tekst!! Toevallig op dit verhaal uitgekomen, omdat ik zelf ga trouwen en merk dat ik geen tot weinig vriendinnen heb. Daar waar mijn vriend mega veel vrienden heeft, vind ik dit zelf heel lastig en heb ik dit niet.
Ik vind het moeilijk om vriendschappen aan te houden die je alleen maar ongelukkig maken. Zo fijn om meer vrouwen hierover te horen.
Ik vind het lastig met vrijgezellenfeest en ook de bruiloft zelf. Wat eigenlijk erg is want hierdoor vergeet je waar de dag echt om draait.
Tips graag welkom!!
Emma
Net op deze blog gekomen na ik ging googlen op waarom heb ik geen vrienden? Helaas het antwoord niet gevonden, maar wel jouw blog. Wat heb je dit mooi geschreven zeg, heel dapper! Ik herken hier veel van, helaas…
Daisy
Hey,
Mooi hoe je het allemaal verwoord. En dapper om het te delen.
Ik heb hetzelfde probleem :( ook nooit echt vrienden gehad, waar ik alles mee kan delen. En ik word best jaloers als ik zie dat andere dat wel hebben.
Mijn zusje heeft vrienden en soms denk ik waarom ik dat niet heb..
Maar goed, ik vind je blog erg interessant!
Ik ben niet zo goed in commentaar geven 🙈
Liefs,
Lien
Hey!
Ik vind het heel jammer om dit allemaal te moeten lezen. Mensen kunnen zo onredelijk zijn en zo wreed. Ik stel me elke dag dezelfde vraag: waarom? Niemand vraagt om uitgelachen te worden, gepest te worden,… Ik begrijp dat echt niet.
Dit jaar ga ik trouwen met m’n vriend. Net zoals bij jou is hij mijn beste vriend en net zoals bij jou heb ik ook geen beste vriendinnen. Jammer genoeg heb ik ook nog een slecht contact met m’n ouder (de andere ouder is reeds overleden). Hierdoor voel ik me ook vaak eenzaam en denk ik vaak of het niet allemaal aan mij ligt.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn berichtje. Ik wil je gewoon laten weten dat je zeker niet alleen bent !
Groetjes
Stephanie
Hi,
Heftig om te lezen, vooral omdat jij al je hele leven hiermee te maken hebt gehad. Ik heb een aantal reacties gelezen, maar niet allemaal.
Ik denk dat er een hoop mensen zijn die geen vriendschappen hebben, sommige mensen maakt het daarin tegen niet uit en zijn prima af met alleen zichzelf. Andere missen de contacten.
Persoonlijk ben ik altijd iemand geweest die prima met zichzelf kon vermaken, toch merk je dat het soms fijn is om dingen met andere te delen en dan met name vriendinnen.
Ik ben daar nu dus ook achter gekomen en ben meteen in actie gegaan. Ook dit loopt niet zo heel vlot, je/beide moet energie erin steken je moet ook gezamelijke interesses hebben en uiteraard dient er een bepaalde klik te zijn.
Ik hoop dat je er ondertussen vrede mee hebt of wellicht 1 of meerdere vriendschappen hebt gevonden. Niemand hoeft er dient er uiteindelijk alleen voor te staan!
Groetjes!
Eva
Herkenbaar, heb ook niemand. Mijn beste vriendin (al 26 jaar) liet mij barsten voor haar buurvrouw .
Line
Dag Alyssa,
Ik heb je verhaal opgeslagen op mijn telefoon, zodat ik het af en toe eens terug kan lezen.
Ik ben een vrouw van 50 met een dochter van 18 en beide hebben we ook moeite met vriendschappen. Mijn dochter heeft nog 1 vriendin, al ziet ze die nooit en zelf heb ik al vanaf mijn 20 ste, geen vriendinnen meer.
Ik herken zoveel in je verhaal, van mezelf en ook van mijn dochter. En idd, als je er goed uit ziet, verwachten mensen niet dat je zo eenzaam kunt zijn.
Dingen als je bruiloft zijn erg confronterend, dat begrijp ik heel goed. Je schaamt je nog voor je andere gasten dat er voor jou geen vriendinnen zijn. Maw, er zal wel iets mis met je zijn..
Maar dat is natuurlijk niet zo.
Ik weet, nu pas, dat er niets mis met mij is en mijn dochter zal dat eerder leren hoop ik. We zitten wat anders in elkaar dan de meeste mensen, zijn hoogsensitief en ik lees dat jij dat ook bent. We kunnen gewoonweg niet begrijpen dat anderen zo kunnen zijn zoals ze zijn. De wereld is veel te hard voor ons. Ik zie het zo, de mens evolueert en wij zijn het begin van de zich nieuw evolurende mens, want er komen er steeds meer. En alles wat nieuw is en anders, daar verzetten de gewone mensen zich tegen omdat ze het bedreigend vinden, het niet snappen. Ik kan in mijn leeftijdsgroep bijna niemand vinden die ongeveer zo is zoals ik, maar ik heb er nu vrede mee en trek mijn eigen pad.
Ik wens jou alle geluk samen met je partner. Samen zijn jullie sterk!
Alyssa
LineDag Line,
Dankjewel voor je reactie. Ik krijg sinds ik mijn blogpost geschreven heb, veel reacties van (voornamelijk) vrouwen die zich herkennen in mijn (ons) verhaal. Ik vind het van de ene kant fijn om ervaringen te delen, maar van de andere kant ook verdrietig dat er zoveel vrouwen zijn die zich ook zo voelen.
Ik geloof ook niet dat er iets ‘mis’ is met ons, ik denk inderdaad ook dat we te ‘zacht’ zijn voor deze wereld. Ik ben ook een gevoelsmens en reageer daardoor anders op situaties, dingen en mensen dan dat anderen dat doen. Ik verbaas me inderdaad ook wel eens over hoe mensen zich gedragen en realiseer me dan vaak dat ik dat zelf nooit gedaan zou hebben. Inmiddels voel ik me er weer wat rustiger onder, maar soms komt er toch wel eens eenzaamheid om de hoek. Dan kan ik me een tijdje niet zo fijn voelen. Gelukkig heb ik mijn lieve man en andere mensen om me heen, dat maakt een heleboel goed. Ik denk dat het ook een stukje begrepen worden / voelen is.
Misschien heb je de reacties gelezen en haal je daar ook steun uit. Ik wens jou en je dochter heel veel moois toe in het leven.
Liefs -x-
Line
LineDankjewel voor je reactie Alyssa. Ik haal zeker steun uit het feit dat we niet de enige zijn in zo’n situatie, al zie ik het dagelijks om me heen heel anders en lijkt de hele wereld het leuk te hebben met elkaar. Ik weet nu wel dat dat niet zo is en dat de meeste mensen zich aanpassen en niet zo sociaal zijn. Dat is ook mijn ervaring.
Wat je schrijft over dat pesten, dat maakt mijn dochter net zo mee, uitgelachen worden door ex klasgenoten die ze al jaren niet meer ziet. Zo triest zijn mensen dus.. Idd, zij blijven hangen en groeien blijkbaar niet, zijn niet gelukkig met zichzelf want anders doe je namelijk niet zo. Dan pest je niet.
Ik probeer dat mijn dochter duidelijk te maken, maar ze is 18 en dat is nu nog te moeilijk om daar sterk in te staan.
Mensen hebben geen idee wat ze een ander aan doen door hun eigen onvrede..
Farida Gerber
LineHoi Line,
Ik ben 52 en voel me net als jij, dus ook in jou leeftijdsgroep.
Vandaag in mijn eentje buiten thee gedronken, zonder collega’s, voel me ook een vreemde eend door mijn hsp.
Ook buiten werk om niemand, gelukkig wel man waar ik mee kan praten.
Als jij contact wil laat het me weten, gaan we een keer samen wandelen.
Groetjes FA
Chantalle
Ik ben moeder van een zoon van 20 jaar die wel ‘vrienden/kenissen’ om zich heen heeft, maar uiteindelijk ook vaak alleen thuis op zijn kamer zit. Ook hij hoort er uiteindelijk niet bij. Als hij zelf initiatief neemt om iets af te spreken hebben ze altijd al iets te doen, of geen zin. In vakanties zit ie thuis, niemand waarmee hij op vakantie gaat en gaat ie met ons uiteindelijk weer mee.
Ik als moeder maak me er druk over, al laat ik t hem niet merken. We praten er wel eens over, maar dan zegt hij…ik heb er geen behoefte aan. Tja, iedereen is anders, maar ik weet niet goed hoe ik hier als moeder van, mee moet omgaan.
Moet ik hem geloven, dat t hem niet raakt? Moet ik hem helpen…?
Er wel of niet over beginnen?
Misschien dat jij me raadt kunt geven als ‘dochter’ van..wat vond jij fijn?
Alyssa
ChantalleHoi Chantalle,
Bedankt voor je reactie. Ik kan me voorstellen dat het lastig is om te zien. Ik kan me ergens ook voorstellen dat hij zegt dat hij er geen behoefte aan heeft. Dat gevoel herken ik namelijk wel, dat ga je op een bepaald punt vanzelf denken. Ik heb altijd veel aan mijn ouders gehad, zo gingen we vaak met z’n drieën gezellig iets eten, naar een rommelmarkt of een terrasje pikken (wat we alledrie ook leuk vinden om te doen). Daar had ik altijd wel veel aan, omdat ik altijd goed met mijn ouders kan praten en het ook altijd gezellig met hen was. Dat begrepen mensen vaak ook niet en werd ik ook wel eens om uitgelachen, maar dat maakte me niet zoveel uit. Dat heb ik wel fijn gevonden, dat ik met mijn ouders in ieder geval leuke dingen kon doen. Zo kan ik me voorstellen dat hij het gewoon fijn vindt om met jullie op vakantie te gaan. Vertrouwd, veilig en zekerheid.
Weet niet of je er iets aan hebt, hoop het wel :-)
Liefs
Chantalle
ChantalleDat is wat wij ook vaak samen doen. Gezellig erop uit. Lekker terasje pikken, bioscoop, uit eten.
Zou het voor zijn ontwikkeling fijner vinden als hij dit met leeftijdsgenoten zou kunnen doen. Hij ziet tegenwoordig wel vaker wat studiegenoten, vaak wel omdat ze aan een project moeten werken, maar zie aan hem aan dat hij dat gezellig vindt.
Dat is al iets….
Ik hoop dat hij een lieve begripvolle vriendin treft, waarmee hij samen leuke dingen kan doen.
Hoe dan ook bedankt voor je reactie..liefs
Nina
Dit is voor mij ook erg herkenbaar. Naast mijn vriend heb ik helemaal niemand. Ik heb altijd problemen met vriendinnen gehad en wat ik ook doe ik doe het nooit goed. Ik sta altijd voor iedereen klaar, maar andersom voel ik mij zo alleen. Ik ben enorm depressief ervan geworden en heb echt een hele zware tijd gehad voor dat ik mijn vriend ben tegen gekomen. Er zijn nog steeds dagen waar ik het leven niet meer zie zitten, omdat ik dan denk niemand mist mij toch. Ik kan alles voor iemand doen en hetgeen wat hun bijblijft is hetgeen wat ik dan volgens hen niet doe. Mijn vriend en ik willen graag trouwen, maar ook dat vind ik confronterend. Ik droomde altijd van een mooie en grote bruiloft, maar ik heb geen vrienden en mijn vriend juist heel veel. Ik ben bang dat hun dan ook zien dat ik helemaal niemand heb en wil mij ook niet op deze speciale dag alleen voelen. Ik ben bang dat dit eenzame gevoel nooit over gaat. Ik denk echt dat vriendinnen hebben niet voor mij is weggelegd.
Monique
Ik heb dit jaar drie vriendschappen verbroken met vriendinnen waar ik al ruim 20 jaar mee bevriend ben.
De laatste vriendschap heb ik vandaag verbroken…
Ik ben er heel verdrietig over en het breekt mijn hart dat mensen zo met elkaar om kunnen gaan tegenwoordig.
Nu heb ik geen vriendinnen meer ik deed alles voor mijn vriendinnen was ook altijd een luisterend oor voor al hun problemen voel mijzelf nu opeens zo alleen omdat ik niemand meer heb.
Gelukkig heb ik wel een vriend al 5 jaar maar dat is toch anders dan een goede vriendin waarmee je alles kunt bespreken.
Mensen hebben geen normen en waarden meer tegenwoordig en vinden loyaliteit en oprecht zijn in een vriendschap niet meer belangrijk.
Ben zo teleurgesteld in mensen ik ben 48 jaar en heb nu geen vriendinnen meer maar ja ik leef liever zonder vriendinnen dan met vriendinnen die niet oprecht met je zijn en die jaloers zijn op je.
Ik denk ook echt dat dit vaak voortkomt uit jaloezie dat heb ik wel gemerkt en ook ik ben denk ik hooggevoelig net als jij alyssa.
Ik ben een lieve mooie moderne vrouw met veel smaak en style en ben heel erg sociaal en vooral eerlijk heb altijd leuke ideetjes en heb altijd een luisterend oor voor mijn vriendinnen als ze problemen hebben dan help ik ze meteen.
Helaas is dat andersom niet zo en merkte laatste tijd dat geen van hen echt meer met mij afsprak sinds ik veel met mijn vriend was ook al heb ik hen nooit laten vallen daarvoor….
Dacht dat ik de enige was met dit probleem maar zo te zien niet dus!
Heb zoveel geïnvesteerd in die vriendschappen jarenlang en wat krijg je er uiteindelijk voor terug?
Niets alleen maar verwijten achteraf vind het heel sneu en triest hoe het tegenwoordig gaat…
Lisanne
Lieve allemaal,
Op Google tikte ik in: ik heb geen vrienden.
En daar stuitte ik op jou blog Alyssa! En wat herken ik jou verhaal, het maakt mij gewoon verdrietig. Met tranen in mijn ogen heb ik jou verhaal gelezen.
Ik zeg altijd dat ik graag alleen ben. En dat ben ik soms ook….maar als je vaak probeerde je contacten te onderhouden en het dan toch op niks uitloopt….afspraken die dan op het laatste moment afgezegd worden etc….. dan maak je dat je zelf ook wel wijs natuurlijk: ik ben graag alleen….
Overigens ben ik getrouwd en heb 2 kinderen dus eenzaamheid is misschien overdreven?
Ik denk dat ik gewoon een vreemde eend ben.
Liefs lis.
Alyssa
LisanneHoi Lisanne,
Ik geloof niet dat er vreemde eenden bestaan :-) we zijn allemaal anders en uniek. En dat maakt het leven juist interessant. Er zijn – heb ik ontdekt na het schrijven van deze blogpost – veel meer vrouwen die zich vaak eenzaam voelen. Voor mij was het al fijn om te weten dat ik niet de enige ben. We zijn allemaal samen soms eenzaam.
Het klopt dat slechte ervaringen ervoor kunnen zorgen dat je uiteindelijk maar de overtuiging aanneemt dat je graag alleen bent. Omdat alleen zijn beter is dan samen zijn met de verkeerde mensen. Ik heb echter ook ontdekt dat vriendschap soms in een onverwachte hoek te vinden is en dat je partner en kinderen wellicht ook een vorm van vriendschap kunnen betekenen.
Bedankt voor je reactie, veel liefs!
Anne schuilnaam
Same here. Vanaf de 2e klas op de middelbare werd ik ineens gepest door een groep meiden die een klas hoger zaten. Ze vonden dat ik te popiejopie deed op twitter en hyves. Ok. Op de een of andere manier kende zij meiden uit mijn eigen klas en gingen zij hun tegen mij opstoken. Me eigen vriendinnen keerde me de rug toe uit het niets. Ik durfde niet voor mezelf op te komen omdat ik zo geïntimideerd was. Ik kreeg ook bedreigingen dat ik opgewacht zou worden en dat gebeurde ook nog. Ik durfde niet meer naar school en sindsdien is het erg bergafwaarts gegaan. Ik heb hierna nog 1 beste vriendin gehad, maar door haar drugsverslaving ga ik niet meer met haar om. Koos vriendloos en nog steeds. Ik ben nu 23 en ik zit er echt mee. Mijn vriend heeft wel een grote groep dus soms kan ik met hun mee. Maar voel me dan vaak meegevraagd omdat ze het anders zielig voor me vinden. Ik durf bijvoorbeeld ook geen post op Instagram te zetten omdat iedereen om mij heen 30 comm nts krijgt en ik hoogstwaarschijnlijk 2 of 3. Ik heb ook verlatingsangst gecreeerd. Bang dat mijn vriend me verlaat. Ik raak al lichtelijk in paniek bij het idee. Ik probeer wel eens nieuwe vriendinnen te maken zoals op me studie. Ik heb ook geprobeerd om zomaar een praatje met iemand te maken in de sportschool. Maar ik word wel raar aangekeken dan en er is nooit een klik. Het coronavirus helpt ook niet echt mee. Soms heb ik momenten dat het me niet boeit en soms (zoals nu) zit ik er heel erg mee. Ik moet niet denken om te gaan trouwen.. wie moet ik uitnodigen pff
Alyssa
Anne schuilnaamHeel verdrietig om te lezen. Ik heb zelf ook lange tijd last gehad van schaamte en dat ik niets durfde te posten. Mede daarom ben ik juist begonnen met mijn blog. Er is namelijk geen enkele reden om jezelf te verstoppen, alleen omdat anderen het blijkbaar niet aankunnen dat je jezelf wilt laten zien. Je mag die ruimte namelijk innemen. Ik maakte me ook altijd heel druk over wat anderen allemaal wel niet van me vonden, maar ik heb dat op een of andere manier volledig van me afgeschud. Het boeit me nog maar vrij weinig. Het leven is veel te kort om bang te zijn voor anderen hun mening. Vaak ligt de oorzaak van die mening niet eens bij jezelf, maar bij hun. En vaak heb je niet eens invloed op wat anderen van jou vinden, omdat die mening voor het grootste deel gevormd wordt vanuit hunzelf.
Pesten is verdrietig en kan je echt breken als persoon, dat heb ik zelf helaas ook ervaren. Ik geloof niet dat de vriendengroep van je vriend je alleen meevragen omdat ze je anders zielig vinden. Ik kan me wel voorstellen dat het zo kan voelen, maar geloof niet dat dat ook daadwerkelijk zo is. Jullie zijn samen en daarom ben jij ook een aanwinst voor de groep. En misschien is het goed wanneer je dat op die manier probeert te bekijken :-)
Sinds ik een (langere) relatie heb, besef ik me dat mijn vriend (inmiddels man) op een totaal andere manier naar mij kijkt dan dat ik mezelf zie. Hoe waardeloos ik mezelf ook kan vinden, mijn man vindt mij altijd het beste dat er bestaat. En ik geloof dat jouw vriend ook op die manier naar jou kijkt. En daarom denk ik dat je helemaal niet bang hoeft te zijn dat hij je verlaat.
Ik ben vorige maand getrouwd in gedurende de voorbereidingen was ik me heel bewust van het feit dat ik niet echt vriendinnen had om dingen mee te delen. Op de dag zelf heb ik echter helemaal niet het gevoel gehad dat er iets mistte. Alles was precies zoals het hoorde te zijn. Vriendschappen zitten soms in onverwachte hoeken :-). Dat wens ik jou ook toe.
Als laatste wil ik zeggen dat ik het dapper van je vind dat je toch probeert om contact te zoeken met mensen. Het is alleen maar mooi dat je probeert om een praatje te maken in bijvoorbeeld de sportschool. En ja, er zijn altijd mensen die dan een beetje verbaasd kijken, maar er is niets mis met aardig proberen te zijn tegen anderen. Er is niets mis met jou wanneer je probeert om contact te zoeken met anderen.
Bedankt voor je reactie, veel liefs!
Diane
Wow………wow, omdat ik het zo erg voor je vindt en wow, omdat je zo eerlijk bent hierover en daar zoveel mensen mee helpt en wow, omdat ik dat nooit zou verwachten van zo’n mooie meid als jij (dat ik dus automatisch denk dat ‘die het allemaal voor elkaar hebben’) en wow, omdat ik bij lange na niet de enige ben…..
Op de basisschool was ik erg populair en kwamen de vriendinnetjes ‘s morgens en in de pauze op me afgerend om samen te spelen.
Op de middelbare school werd het al een beetje anders: ik zat dan wel in een vriendinnengroepje, maar voelde me er nooit echt thuis.
In de jaren daarna heb ik best veel vriendinnen gehad (waarvan 5 jaar echt een boezemvriendin), maar ik ben er even zoveel kwijt geraakt.
Inmiddels ben ik 50, heb ik geen relatie, geen kinderen en een paar ‘vriendinnen’ die ik maar heel weinig zie.
Ik ben er al zóveel kwijt geraakt, ik ben daar heel onzeker van geworden en heel erg eenzaam. Ik heb mijn hoofd gebroken over wat ik dan toch verkeerd doe. Ik ben attenter dan anderen, heb oprechte belangstelling voor hun verhaal, heb humor, ben niet moeilijk in de omgang of waar we wel of niet naartoe gaan…..
Ik vind van veel andere mensen dat ze niet belangstellend zijn, dat ze alleen hun eigen verhaal kwijt willen, hun zin willen doen en niet tegen eerlijkheid kunnen. Ik verpak dat zelf altijd vriendelijk, maar krijg het omgekeerd gewoon ongenuanceerd en bot naar mn kop geslingerd.
Na heel veel nadenken denk ik op dit moment dat het m.n. ligt aan mijn hooggevoeligheid (ik vind dit zelf een verschrikkelijke term, je zou me zo ook niet omschrijven als je me zou ontmoeten, en tochben ik het en heb ik er veel last van). Ik weet dat het ongelooflijk arrogant klinkt, maar ik zie en doorzie vaak heel snel (oneerlijk) gedrag van mensen. Het verhaal naar zichzelf toetrekken, dramatiseren, samenspannen, belangrijk doen….ik doorzie het meteen en heb een hekel aan dat onoprechte gedrag. Vandaar dat ik liever met honden te doen heb, die draaien je gewoon de rug toe als ze geen trek in je hebben. Lekker eerlijk.
Verder heb ik mijn leven lange tijd niet op orde gehad (dat begint nu gelukkig steeds meer vorm te krijgen) en mensen gaan graag om met iemand die blij is met zijn leven en niet met een eenzaam iemand. Maar hoe kom je in godsnaam uit die eenzaamheid als mensen ook daarom niet graag met je omgaan?
Dan gaan stelletjes vaak ook graag om met andere stelletjes (en niet met singles).
En als je hooggevoelig bent en/of meer diepgang zoekt of iets anders bent dan de norm, is het ook een heel stuk lastiger om gelijkgestemde vriendinnen te vinden.
En die fantastisch ogende vriendengroepen zijn lang niet allemaal zo fantastisch. Het blijft vaak oppervlakkig (anders gaat dat ook niet met een groep) en ze vallen met regelmaat uit elkaar of zijn er niet echt voor iemand als er stront aan de knikker is.
Het klinkt nu mss of ik er helemaal niet zoveel last van heb , maar dat heb ik helaas wel. Ik heb nu gelukkig werk en wat hobby’s, maar als ik dagen van niemand iets hoor, voel ik me enorm dom en mislukt. En ik weet ook niet wie ik op mijn verjaardag uit moet nodigen.
Ik vind mezelf in ieder geval wel een leuk mens tegenwoordig, dat is al veranderd. Maar de hele tijd jezelf in je eentje leuk vinden, zet ook geen zoden aan de dijk.
Ik probeer (en heb ook al) nu iig de dingen te doen die ik leuk vind en sommige kennissen/vriendschappen gewoon lekker ooppervlakkigte houden. Dan heb ik iig een paar mensen om af en toe íets mee ye doen. En hopelijk kom ik door dingen te doen die ik zelf leuk vind wat meer gelijkgestemden tegen.
Ik wens iedereen hier veel sterkte en geef jullie allemaal een digitale knuffel. Excuus voor het enorm lange verhaal.
Alyssa
DianeHoi Diane,
Dankjewel voor je bericht en sorry voor mijn late reactie. Ik ben een beetje opgeslokt door de hele corona-situatie. Verdrietig om te lezen dat je je in mijn verhaal herkent. Ik ben zelf ook hooggevoelig en ervaar het eigenlijk precies zoals jij het ook ervaart. Ik heb vaak ook heel snel in de gaten wanneer mensen niet oprecht zijn en haak daarom snel af. Dat komt mede ook door de slechte ervaringen die ik helaas in het verleden heb gehad. Ik geloof dat we soms gewoon niet de juiste personen tegenkomen, gelijkgestemden zijn niet overal te vinden. En dat is juist de sleutel tot een goede vriendschap: dat je op één lijn zit. Gelijkgestemd bent.
Er is geen reden om je dom en mislukt te voelen wanneer je dagenlang van niemand iets hoort. Het gevoel van eenzaamheid kan ik zeker begrijpen, maar ik geloof daarnaast wel dat je beter alleen fijne dingen kunt doen, dan dat je samen bent met de verkeerde mensen. Ik heb geleerd om plezier te vinden in het alleen dingen doen die ik leuk vind om te doen. Is nog steeds niet altijd leuk en voelt nog steeds af en toe eenzaam, maar het geeft wel meer rust.
Daarnaast is mijn ervaring inmiddels dat de leukste vriendschappen vaak in onverwachte hoek te vinden zijn. Collegae of mensen waarvan je het nooit zou verwachten. Vriendschap is soms ook een heel ander plaatje dan wat de maatschappij schept. Niet iedere vrouw heeft een vriendinnengroep à la Sex and the City :-) en dat is ook helemaal prima.
Ik hoop dat je in de toekomst leuke vriendschappen mag krijgen, in welke vorm dan ook. Liefs!
Sabine
Zo…. ik ben uitgehuild. Deze post heeft zoveel in mij getriggerd. Ik vind het bijzonder dapper dat je dit op zo’n open manier met ons durft te delen. En lief, lief vind ik het ook. Lief, omdat ik nu weet dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Ik heb geen partner en sinds het overlijden van mijn vader woon ik weer bij mijn moeder. Op mijn 30e verjaardag wilde ik graag een groot feest geven. Kroeg afhuren en daar gezellig een wijntje of biertje drinken op hoempapa muziek in de polonaise met bitterballen, want dat past bij me. En je wordt uiteraard maar een keer 30. Toen ik me ging bedenken wie ik wilde uitnodigen kwam ik erachter dat er eigenlijk niemand uit te nodigen viel. Ik kwam veel in de kroeg, sprak daar met mensen, maar die zag ik daarbuiten nooit. Toen kort daarna mijn vader overleed, viel het kwartje. Ik heb geen vrienden. Een “vriendin” is één keer langs geweest. Ik heb vroeger vaak veel geïnvesteerd in vriendschappen, en eigenlijk nooit iets teruggekregen. Misschien omdat ik graag wilde dat de vriendschap werkte, maar er eigenlijk helemaal geen wederzijdse klik was. Inmiddels ben ik 33. Nog altijd vrijgezel en zonder vriendinnen. Het doet pijn om op een zomeravond de terrassen vol te zien zitten met groepen vrienden en vriendinnen, of vakantiefoto’s te zien van mooie stelletjes, terwijl ik alleen thuis zit en ik me soms afvraag of iemand het zou interesseren of merken als ik er niet meer zou zijn. Klinkt heel negatief, maar ik zit even in die spiraal. Morgen is het vast weer beter! xx
Alyssa
SabineVerdrietig om te lezen dat je hier ook mee te maken hebt en dat je je eenzaam voelt. Ik kan me voorstellen dat het nog zwaarder voelt wanneer je single bent. Dat heb ik ook jarenlang gehad, dat dat er nog eens bovenop kwam. Het is ook heel lastig om eruit te komen, wanneer je in een negatieve spiraal zit. Ook daar weet ik alles van.
Ik kan alleen maar beloven dat het iedere dag beter kan worden. Ook al lijkt dat nu misschien niet het geval. Je weet nooit wat morgen je kan brengen en ik geloof oprecht dat je een leuk persoon bent. Dat er gelijkgestemden zijn die het leuk vinden om met jou om te gaan. Vriendschap zit soms in een onverwachte hoek :-).
Vooral in deze periode is het lastig om contact te zoeken met mensen, internet is wellicht ook een oplossing.
Ik wens je heel veel goeds. Liefs!
Hetty
@Alyssa Dat bedoel ik dus…. Je krijgt harde kritiek en probeert meteen terug te slaan en met projectie, dat ik net als jou zou zijn, geen vriendinnen zou hebben en niet zou weten wat vriendschap is en daar gefrustreerd over zou zijn. Je reageert op eerlijkheid met een poging tot terug slaan, hetgeen al iets over jouw sociale kwaliteiten zegt. Daarnaast gaf ik duidelijk aan dat ik juist veel vrienden heb en die makkelijk maak, dus ik denk dat je iets aan mijn advies zou kunnen hebben. Ik ben gewend om er veel meer voor over te hebben en me er veel meer van aan te trekken. Ik heb er veel meer voor over dan dat jij in deze post laat zien en beschrijft. Ik vind het daarom niet gek dat je niet meer vriendinnen hebt, en dat is niet om gemeen te doen maar omdat je duidelijk minder sociaal bent dan de meeste vrouwen en het daarom de vraag is of het wel leuk is om met jou vriendinnen te zijn. Dat is hard maar wel eerlijk. Tot nu toe bewijst jouw reactie dat ik een gevoelige snaar heb geraakt, want als jij met zelfreflectie had gereageerd en op een vriendelijke manier met eerlijkheid om kon gaan dan had ik fout gezeten. Je reageerde echter zoals je reageerde…
Alyssa
HettyPrima, Hetty. Ik zal ons beiden – maar vooral mezelf – de energie besparen. Je hebt gelijk. DaArOm hEb iK gEeN vRiEndInNeN. Met mijn slechte sociale kwaliteiten.
En nu opzouten met je tone policing ass. Tijd investeren in al die vriendschappen van je. Joetjes! #doeihetty (die hashtag is verzonnen door een van mijn volgers 💁🏻♀️)
Hetty
Ik heb een andere reactie dan de anderen, ik heb geen medelijden met je. Je hebt vriendschappen beeindigd omdat je er niet meer in wilde investeren. Ik ben zelf heel sociaal en maak makkelijk vrienden maar heb nu al een paar keer meegemaakt dat dames die zelf niet zo sociaal zijn, aan mij laten weten dat ze graag vriendinnen zouden zijn. Maar ik krijg daar steeds spijt van want het is na een tijdje wel te begrijpen dat ze geen andere vriendinnen hebben, ze zijn niet gewend om zich aan te passen of om vriendschappen te onderhouden maar verwachten dat alles op hun manier moet en gaat. Ze hebben er relatief weinig voor over en je kunt merken dat ze niet sociaal van nature zijn, dat ze niet als eerste denken aan anderen. Ik zelf heb geen zin meer in dat soort experimenten, en ben tot de conclusie gekomen dat zulke dames toch wel degelijk maar eens bij zichzelf te rade moeten gaan. Ben je sociaal omdat dat helemaal uit jezelf komt en andere vrouwen een levensvoorwaarde voor jou zijn, of probeer je sociaal te zijn omdat een psycholoog dat zegt?
Alyssa
HettyDankjewel voor je bericht. Interessant om te zien hoe anders je erover denkt. Het is – zoals ik al meerdere keren heb aangegeven – niet mijn bedoeling om medelijden te wekken. Dus, dat hoef je inderdaad ook niet te hebben. Daarnaast vind ik het heel bijzonder dat je mij automatisch in allerlei hokjes stopt, zonder dat je weet wat er daadwerkelijk allemaal gebeurd is. Ik vraag me zelfs af of je mijn blogpost wel helemaal hebt gelezen. Wat overigens voor mij niet zo relevant is.
Ik raad je aan om eens over je frustratie te praten, want aan je bericht te zien zit er nogal wat frustratie jegens dames die liever toch niet je vriendin wilden zijn en daarom niet meer investeerden in jullie vriendschap. Jammer dat je die frustratie hier kwam uiten, niet helemaal de juiste plek. Ik hoop voor je dat je dit in de toekomst niet meer mee hoeft te maken en perfecte vriendinnen zal vinden. Die eindeloos blijven investeren, altijd zichzelf wegcijferen om alles op jouw manier te doen en alles voor jullie vriendschap over zal hebben. Ik kan uit ervaring vertellen dat dit niet de meeste gezonde manier van vriendschap is, maar als dat is waar je naar op zoek bent, dan hoop ik dat je dat zult vinden.
Sofie
HettyWat erg hoe jij hier reageerd. Ze stelt haar hart open en is super kwetsbaar in der verhaal en dn komt er iemand die zich volgens mij helemaal niet lekker in der vel voelt wat zout op de wonde strooien nee joh ga toch weg met je wetenschap. Alyssa ik begrijp je als geen ander ik heb net hetzelfde en ik probeer al jaren te begrijpen aan wat het nou ligt maar dat maakt mezelf zo ongelukkig. Je bent niet alleen hoor ik ben 31 mama van 2 kids en ik heb gwn geen enkele vriendin.
Vness
Lieve Alyssa
Wat is je verhaal toch herkenbaar. Ik ben vroeger ook altijd het mikpunt geweest van pesterijen. In mijn verdere leven op mijn werk hoorde ik er nooit echt bij. Ik heb me ook altijd afgevraagd en nog steeds wat ik toch steeds fout doe. Ik ben een super spontaan persoon, zie er niet raar uit of zo, ben gul, vrijgevig, warm van hart. En toch krijg ik geen echte leuke vriendschappen. Hoe hard ik mijn best ook doe. Op mijn huidige werk heb ik wel leuke contacten maar als het op afspreken aankomt dan is t alleen omdat ik handig ben om te taxieen. Ik voel me vaak echt gebruikt. Het lijkt alsof er alleen maar profiteurs op mijn pad komen. Ik heb al vaker pogingen gedaan om via vriendinnen sites in contact te komen. Maar ook hier vind ik geen vriendschappen. Ik ben ook getrouwd met de leukste en liefste man van de wereld. Ik heb 3 prachtige kinderen. Maar ik voel me vaak toch heel alleen. Een terrasje pikken, een filmpje kijken of lekker shoppen met een vriendin…. Dat heb ik helaas niet. Ik voel me vaak zo verdrietig en wanhopig. Ooit hoop ik echt een hartsvriendin tegen te komen die er voor me is in leuke en minder leuke tijden. Ik kom uit Sittard en ben 41 jaar jong.
Vlinder
VnessZo herkenbaar. Ik ben getrouwd en heb 3 kinderen. Beide ouders helaas overleden en familie ons laten vallen. Voel mij vaak erg eenzaam.
Vraag mij heel vaak af…..waarom. Ik ben sociaal en goed van hart. Soms denk ik wat heeft iedereen toch tegen mij. Kan het niet begrijpen. Denk dat ik te lief ben. Raar om te zeggen, heb gewoon geen verklaring.
Alyssa
VnessWat verdrietig om te lezen dat jij er ook ervaring mee hebt. Het gevoel van nergens bij horen kan heel pijnlijk zijn. Ik geloof echter niet dat we iets ‘fout’ doen. Soms kom je gewoon niet de juiste mensen tegen. En slechte ervaringen zorgen er ook niet voor dat je meer vertrouwen krijgt dat het wel zal lukken om een leuke vriendschap te vinden.
Fijn om te lezen dat je een leuke en lieve man hebt en drie mooie kinderen. Ik begrijp wel dat je je alsnog alleen kunt voelen, dat gevoel herken ik wel. Ik heb ook een super lieve man en ik heb super contact met mijn ouders, maar het vervangt nooit volledig het gevoel van een hechte vriendschap met gelijkgestemden.
Wel heb ik inmiddels ervaren dat vriendschap soms te vinden is in onverwachte hoek. Misschien toch die ene collega, buurvrouw of iemand van vroeger. Vriendschap is er in veel vormen, maar de media en maatschappij laat ons vaak alleen de perfecte vriendinnengroepen zien à la Sex and the City en Friends.
Ik hoop dat er in de toekomst mooie vriendschappen op je pad zullen komen. Liefs!
Anja
Je verhaal is heel herkenbaar voor mij! Ik heb zelf ook nooit veel vriendinnen gehad. Bij mijn trouwen, ruim 12 jaar terug, had ik een vriendin waar ik heel close mee was. We deelden lief en leed. Doordat ik wel kinderen kon krijgen en zij niet is onze vriendschap langzaamaan uitgedoofd. Ik heb geprobeerd om onze relatie goed te houden. Op een gegeven moment was het kaarsje bijna opgebrand en ik heb toen toch met hart en ziel geprobeerd om het vlammetje te laten branden….helaas het heeft niet mogen baten. Het kostte mij zoveel energie met twee kleine kinderen en ik kreeg van haar geen respons. Ik heb toen voor mij en mijn gezin gekozen en haar aangegeven dat deur voor haar altijd open zal blijven staan en zij welkom is. Helaas heb ik nooit meer iets van haar mogen vernemen…….
Alyssa
AnjaHoi Anja,
Verdrietig om te lezen dat je een goede vriendin bent kwijtgeraakt. Extra verdrietig, wanneer je niet veel andere vriendschappen hebt. Zelf heb ik ook langere tijd geprobeerd om vriendschappen in stand te houden, waarvan ik wist dat het eigenlijk niet meer paste. Soms geef je nog wel om elkaar, maar zit je niet meer op een lijn. Het is heel liefdevol dat je hebt geprobeerd om het vlammetje te laten branden, maar niet iedereen loopt voor altijd met ons mee. Hoe jammer het ook is.
Dat wilt overigens niet zeggen dat je niet meer om elkaar geeft en wie weet kom je elkaar later nog eens tegen. Ik wens je in ieder geval veel goeds toe. Liefs!
Sanne
Wauw, wat mooi geschreven zeg! Ik dacht inmiddels een vriendin te hebben, nadat zij het contact zocht. Helaas voelt het voor mij nu dat ik ben ingeruild voor een ander. Bizar hoe onzeker dat je kan maken.. goed om te lezen dat er meer mensen zijn die dit hebben, want verder hoor je er niemand over.
Alyssa
SanneJammer om te lezen dat je die ervaring hebt en ik weet uit eigen ervaring ook dat het je heel onzeker kan maken. Nergens voor nodig, want je bent niet de enige. Ook al hoor je er niet veel mensen over, je weet nu dat je niet de enige bent ❤️
Joyce
❤😢❤😢❤😢❤
……
Sandra
Hallo Alysia,
Ondertussen heb je al lang gemerkt dat heel veel vrouwen,/meisjes jouw ,”probleem,” herkennen.
Het is denk ik zo, dat je niet vaak een gelijk gestemd persoon treft. Sommige vriendschappen duren jaren en sommige korter dan of heel kort.
Accepteer het gewoon want volgens mij is er niks mis met jou. Vaak zijn mensen jaloers, dulden ze geen kritiek etc. Leef je leven vol en blij met alles en iedereen die jou accepteren zoals je bent en anders maar niet.
Hartelijke groet,
Sandra
Jolien
Wauw! Prachtig dat je dit deelt! Ik herken me hier enorm hard in. Vriendschappen die meteen verwaterde of die niet bleken te zijn wat je dacht.
Ik heb zelf vaak schrik om te trouwen net omdat ik geen vriendinnen heb, want met wie moet je dan je vrijgezellenfeest vieren?! Zo bang voor dat moment.
Winacties op sociale media waarbij je 3 vriendinnen moet taggen… ja laat maar dan, want dat kan ik niet. Elke keer opnieuw die confrontatie dat je er alleen voor staat.
Bedankt om dit te delen! 🙏🏼
Joyce
JolienDito bij mij…
en o.a. daardoor geen social media voor mij…
Alyssa
JolienDankjewel voor je reactie, Jolien. Sorry voor mijn late reactie.
Ik ben inmiddels getrouwd en had ook veel schrik hiervoor, bang dat ik heel confronterend zou zijn. In de aanloop naar mijn huwelijk heb ik me vaak eenzaam gevoeld, maar op de dag zelf had ik dat gevoel helemaal niet. Er mistte niets, alles was precies zoals het moest zijn. Er waren zoveel lieve mensen om ons heen. Vriendschap kan ook een familielid, collega of iemand van vroeger zijn (die je misschien niet dagelijks spreekt). Vriendschappen zijn er in allerlei vormen, niet alleen de vorm die we terugzijn bij anderen of in de media.
Liefs!
Samantha
Lieve Alyssa,
Heel herkenbaar verhaal voor zo ver eenzaam zijn terwijl je al vrienden hebt… zelf ben ik een meisje van 16 die geen tot weinig vrienden heeft, omdat ze me allemaal niet trouw waren… op de een of andere dag verlaten ze me en roddelen ze zonder reden…
Misschien dat je op een sportclub kunt om dit op te kunnen lossen? Of een andere hobby?
Ik hoop inmiddels dat je probleem is opgelost!
Niemand begrijpt me echt van school dus het is maar afwachten tot ik op een nieuwe school zit.
Liefs,
S
Alyssa
SamanthaHoi Samantha,
Verdrietig om te lezen dat het herkenbaar is voor jou. Zeker omdat je nog zo jong bent. Helaas heb je niet altijd zelf in de hand hoe je behandelt wordt door anderen.
Ik geloof zeker dat gelijkgestemden opzoeken (door een wederzijdse interesse of hobby) kan helpen met het leggen van nieuwe contacten.
Toen ik de week voor mijn bruiloft werd verrast door een groep dames met een vrijgezellenlunch, wist ik dat ik toch wel wat vriendschappen had. Vriendschappen vind je soms in rare hoeken of op plekken waarvan je het niet zou verwachten. Een collega, familielid of iemand die je niet vaak spreekt kan ook een vriendin zijn.
Ik hoop dat je situatie inmiddels verbeterd is. Ik wens je liefdevolle vriendschappen toe.
Liefs!
Kelly Ooms
Ik lees dit nu pas maar vind je een ontzettend leuke, lieve en gezellige meid. Ik herinner mij al je carnaval outfits en het doet mij verdriet om te lezen dat je alleen ging. Had graag met je mee gegaan hoor❤️ Ik vind het super stoer dat je het deelt en ben geschokt hoeveel meiden eenzaam zijn. Ik heb er eerlijk gezegd nooit zo bij stil gestaan, heel heftig vind ik het..
Alyssa
Kelly OomsDankjewel voor je lieve bericht ❤️. Ik weet nog dat we samen eens naar een event zijn geweest en dat vond ik heel gezellig! Ik ben er door mijn blogpost ook pas achter gekomen dat er blijkbaar veel meer vrouwen zijn die zich zo voelen….indd heftig!
Ankie
Met tranen in mijn ogen jouw verhaal gelezen en ik voelde je verdriet…..
Men zegt je moet dit doen en dat doen of vrienden te krijgen en je zelfbeeld meer oppoetsen… of opmerkingen van och we hebben niet allemaal bergen vriendinnen hoor, je moet meet geven dan nemen!
Oke prima maar als het altijd eenrichtingsverkeer is…. als je altijd een act moet spelen om leuk gevonden te worden….. als zelfs bij narigheid je geen aai over de bol krijgt. Dan houdt het eens op en die stap heb jij genomen en daar mag je trots op zijn.
Neemt niet de eenzaamheid weg of het feit dat je geen vriendinnen heb op je bruiloft met Tom, maar geeft aan dat je het pesten en op je tenen lopen spuugzat bent en dus sterker bent dan je zelf wel weet.
Ik maak een diepe buiging hiervoor en het is dat ik een ouwe muts ben van 62 anders zou ik trots zijn op een vriendin als jij.
Voor bij is veel wat je schrijft herkenbaar en ik kreeg te horen dat ik niet in dingen moest blijven hangen, naar de toekomst moest kijken enz. Ja leuk maar hoe doe je dat???? Pas 3 jaar geleden kwam de hulpverlening erachter dat ik een lichte vorm van ADD heb en aha dat verklaard dat loslaten zo errug lastig is……. Maar toen heb ik dezelfde stap genomen als jij en koos ook voor mijzelf en om dit verhaal niet 3 bladzijdes lang te maken…. ik trof een partner die mij neemt zoals ik ben, met wie ik kan kibbelen, knuffelen en door wie ik me niet meer zo verrekte alleen voel. De hoop op vriendinnen blijft, maar het is niet meer zo op de voorgrond. Ik hoop dat je een wondermooie fijne dag hebt en wens je alle geluk en dikke knuffel Ankie
Alyssa
AnkieDankjewel voor je lieve woorden, Ankie. Waardeer ik enorm. Ik heb zoveel reacties gekregen van vrouwen die zich net zo voelen en dat maakt me verdrietig, maar ik voel me daarnaast niet meer zo alleen.
Het klopt inderdaad dat veel mensen heel makkelijk ‘advies’ geven, maar niet begrijpen dat het in realiteit heel anders werkt. Eenrichtingsverkeer is nooit oké en hoeven we ook niet te accepteren. Daar gaat het juist een beetje mis. Ik vind het fijn om te lezen dat je een lieve partner hebt gevonden waar je veel aan hebt. En het is nooit te laat om nog een leuke vriendin tegen te komen. Dat wens ik je van harte toe! Heel veel geluk en nogmaals bedankt voor je lieve berichtje X!
Romy
Hallo Alyssa,
Hier ook een wat stillere volger, die graag even de moeite wil nemen om je te vertellen hoe dapper het is dat je dit zo online durft te zetten. Wat een eerlijk, dapper en mooi persoon ben jij!
Ik heb zelf ook ervaring gehad met weinig tot geen vriendinnen hebben. Van een enorme vriendengroep, verliet iedereen me nadat één iemand een hele bos leugens over mij verspreidde. Geen enkel van de vrienden die ik had, had iets aan me gevraagd en ik wist eigenlijk van niets. Toen ik daar naderhand over hoorde, heb ik voor iedereen de deur dicht gegooid. Na een tijdje voelde ik me zo ontzettend eenzaam. Ik heb dan het geluk gehad dat er één goede vriendin al die tijd naast me is blijven staan, maar toch was het gevoel er zo erg dat ik niets waard was en niemand me leuk genoeg vond. Uiteindelijk heb ik mijzelf, na heel lang twijfelen en enorme schaamte, ingeschreven op een site (nieuwe mensen leren kennen, vriendinnen online). Ik schaamde me zo kapot, wilde per direct mijn oproepje er weer afhalen en voelde me verschrikkelijk zielig (en vooral dat iedereen dat ook over mij zou denken). Totdat ik opeens een berichtje kreeg van een meid die graag een groepsappje wilde beginnen met meiden uit de omgeving die om welke reden dan ook wat nieuwe contacten zochten om iets mee te gaan ondernemen. Ik heb daar gelijk ja op gezegd en bij de eerste keer afspreken was iedereen zo eerlijk en merkte ik dat ik niet de enige was. De groep werd steeds groter en ik heb 2 ontzettend leuke meiden mogen ontmoeten die ik nu oprecht mijn vriendinnen kan noemen. Ik had het nooit verwacht, maar ook zij maakten ditzelfde door.
Ik wil hiermee zeggen dat je niet de enige bent en dat zulke sites, hoe moeilijk de weg ook is om daar een oproepje te plaatsen, je in contact kan laten komen met mensen die misschien wel hetzelfde gevoel hebben als jij en/of een hele goede klik met je kunnen hebben. Zolang je er niet met de grootste verwachting in gaat, kan je niet veel verliezen. Al voelt dat op dat moment wel zo. Je bent niet alleen en je bent het echt oprecht waard om mooie mensen om je heen te mogen hebben!
Ik denk dat Martine een heel mooi idee heeft gedropt! Waar zeker veel andere mensen (inclusief mezelf) ook bij willen zijn. Wie weet wat voor moois daaruit komt! En anders is het gewoon een heel gezellige afspraak!
Ik gun je het allerbeste en ik hoop dat anderen je kracht ook mogen zien! Dat dat mag uiten in mooie vriendschappen!
Liefs, Romy
Alyssa
RomyHoi Romy, dankjewel voor je lieve bericht en het delen van jouw verhaal! Wat naar om te lezen dat jij hier ook mee te maken hebt gehad, maar wel fijn dat er één vriendin is die altijd naast je is blijven staan. Heel waardevol. Ik herken het wel om bang te zijn dat mensen je niet aardig vinden, dat heb ik nog steeds heel vaak.
Ik heb de laatste dagen (sinds deze blogpost) regelmatig berichten gekregen over deze website. Ik ga hier zeker een kijkje nemen, al voelt dat toch nog steeds een beetje raar. Ik ben in ieder geval blij dat je er leuke meiden hebt leren kennen en wie weet kom ik er ook wel leuke vriendinnen tegen. Dankjewel voor de tip in ieder geval. Ik wens jou ook het allerbeste toe en nogmaals bedankt voor je bericht. Liefs!
Leonie
Ik mis je? wat zou t mooi zijn als we dichter bij elkaar woonden he..
Alyssa
LeonieMis jou ook! Dat zou inderdaad mooi zijn, maar het is niet anders. ?
Hilde
Knap dat je het opschrijft en zo goed verwoord. Ik heb ook mijn onzekere momenten gehad in vriendschappen (ondanks dat ik echt veel vrienden en vriendinnen heb). Dat heeft er juist mee te maken dat ik vroeger niet zoveel vrienden had en veel gepest ben op verschillende plekken. Ergens doe je dan extra je best om er bij te horen. Als ik nu terugkijk dan kan ik heel veel punten benoemen waarop een groot deel van de pesters en buitensluiters heel anders waren en zijn dan ikzelf, waardoor er gewoon geen lekkere klik is.
Alhoewel ik veel nu kan accepteren, maakt het alsnog kwetsbaar. Ik kan een aantal momenten opnoemen dat ik niet genoeg voor mezelf op kwam, over me heen liet lopen of alsnog iets deed voor vrienden om ze zo bij me te houden en aan me te binden. Het verwateren of verliezen van vrienden/eindigen van een vriendschap voelt nog steeds enorm pijnlijk en enigszins allicht als falen, maar als ik met een afstand kijk dan kan ik het nu als logisch/geen klik meer/omstandigheden zien en betrek ik het minder als een twijfel aan/van mezelf. Ook staar ik me niet meer blind op het hebben van een echte vriendengroep, het is nooit zo heppiedepeppie leuk en gezellig met iedereen als het lijkt.
Het belangrijkste is dat je doet wat jij leuk vindt, je eigen hobby’s en gekke trekken etc houdt. Ik hoop dat je mensen tegenkom ontmoet die hetzelfde zijn of je daarom waarderen. Nodig juist mensen eens uit voor een drankje of iets anders als het gezellig was, zoals met je buren. En allicht volgt langzaamaan een vriendschap, maar staar je er niet blind op. Een leuke ervaring met (semi) onbekende mensen is ook prima. Ja het is spannend om iemand uit te nodigen of om jezelf bloot te geven, allicht kan je het luchtig houden door samen een concert/film te bezoeken of te sporten. Zie het als een soort daten, soms klikt het en soms scheiden de wegen. Andere tips zijn misschien een eetclub oprichten met ca 4 onbekenden in Maastricht. Of allicht een meet up met je lezers/volgers
Bovenal wil ik je vooral een hart onder de riem steken. Het is bovenal dapper dat je jezelf zo bloot durft te geven! En bedenk je er zijn veel lezers die je wel heel leuk vinden
Alyssa
HildeDankjewel voor je reactie Hilde. Het klopt inderdaad dat het soms gewoon niet meer lekker loopt. Dat is dan heel verdrietig, maar eigenlijk beter voor beide partijen om ermee te stoppen. Daar heb ik al vaak moeite mee gehad, maar het is uiteindelijk beter dan dat je aan een dood paard blijkt trekken (zoals ze dat zo mooi zeggen). Ik heb ook vaak over me heen laten lopen en dingen geaccepteerd die ik eigenlijk niet had moeten pikken. Daar heb ik van geleerd.
Bedankt voor de tips, daar ga ik eens over nadenken. Want het is indd een grote stap om me zo bloot te geven :-)
Margriet
Wat vreselijk om te lezen. Maar wel goed en dapper dat je hier open over durft te zijn. Op een of andere manier wordt er toch vaak gedacht van mensen zonder vrienden dat dat wel aan ze zelf zal liggen, wat totaal niet zo is. Op een bepaalde leeftijd is het idd lastiger om nog aan vriendinnen te komen, maar ik heb ontdekt een paar jaar geleden dat er ook sites zijn om vriendinnen te ontmoeten en ook op facebook zijn er leuke groepen. Ik woon dan wel aan de andere kant van het land, maar dat zal er ongetwijfeld bij jou ook zijn. In eerste instantie voelde ik me ook wat sneu om me daarbij aan te melden (ik heb overigens wel vriendinnen, maar af en toe iemand om bepaalde hobby’s mee te doen en eens nieuwe mensen leren kennen leek me wel leuk), maar ik heb er al een paar meiden ontmoet waar ik af en toe mee afspreek en wat erg gezellig is. Het voelt in het begin als daten en is een beetje raar, maar je zit allebei in hetzelfde schuitje. Ook is het al wel een paar keer voorgekomen dat het niet klikt en dat je daarna nooit meer wat van elkaar hoort. Ook goed….Wie weet kun jij hier ook iets mee.
Alyssa
MargrietWat fijn om te lezen dat je goede ervaringen hebt met websites en FB-pagina’s rondom dit thema. Ik vind het echt top dat deze er zijn, de drempel is alleen nogal hoog voor mij. Wellicht dat dit in de toekomst veranderen zal. Dankjewel voor de tip!
Amy
Lieve Alyssa, ik word gewoon helemaal stil van je verhaal en ik vind het vreselijk dat je je zo voelt. Ik weet zelf namelijk ook goed genoeg wat een vreselijk eenzaam gevoel het is.
Al jarenlang voel ik me overal de buitenstaander: op het werk, op school en zelfs op persevents. Je wilt niet weten hoe vaak ik door andere bloggers, of vriendinnen/collega’s, aan de kant werd geschoven omdat ze liever met iemand anders ergens heen gingen.
Nu heb ik inmiddels al wel een aantal goede vrienden die ik af en toe zie maar dat gevoel dat je niet genoeg bent, die onzekerheid… Dat zal ook gewoon altijd blijven plakken. Zeker inderdaad ook als je al die dames met een hele vriendengroep zo’n vrijgezellenavond ziet plannen.
Ik ben ook zó dankbaar voor mijn vriend omdat ik bij hem terechtkan maar ik blijf stiekem toch wel jaloers op die mensen die alles lijken te hebben.
Alyssa
AmyDankjewel voor je lieve reactie, Amy. Wat verdrietig om te lezen dat jij je ook vaak eenzaam voelt. Het is niet fijn als je je de buitenstaander voelt. Uit eigen ervaring weet ik dat er ook bloggers zijn die heel goed zijn in mensen buitensluiten en zich dan heel mooi voordoen op YouTube en hun blog. Dat je dan denkt: ik ken je toch wel op een heel andere manier!
Fijn om te lezen dat je een aantal goede vriendin hebt. Ik herken dat het gevoel van niet goed genoeg zijn en onzeker zijn altijd wel zal blijven. Een goede partner hebben is zo fijn, ook daar kan ook over meepraten. Maar soms steekt het inderdaad wel als je zo’n groepje vriendinnen gezellig door de stad ziet lopen.
Jacqueline
AlyssaMens wat ben je mooi!
Dat is wat ik mezelf altijd vertel, er zijn momenten dat ik eenzaam ben en me eenzaam voel. Ik probeer mijn cirkel te doorbreken maar soms is dat heel lastig, gelukkig is elke stap er 1!
Alyssa
JacquelineWat goed van je! Elke stap is er inderdaad eentje, hoe lastig het soms ook is.
Simone
Ik vind het heel knap, dapper, eerlijk en ook ergens heel mooi hoe je over dit onderwerp schrijft. Ook al is de achterliggende gedachte natuurlijk helemaal niet mooi. Ik moet zeggen dat ik er helemaal niets van begrijp dat er mensen zo zijn en zo doen tegen andere mensen. Mensen die andere mensen uitlachen wanneer je op een terras of in een winkel komt; hóe kun je zo zijn. Ik gun je alle liefde van de hele wereld!
Alyssa
SimoneDankjewel voor je lieve reactie, Simone! Dat gun ik jou ook!
Het is inderdaad geen ‘mooi’ onderwerp, maar het is denk ik wel belangrijk om het bespreekbaar te maken. Dat merk ik ook aan alle reacties die ik inmiddels ontvangen heb :-)
Lisette
Wat een mooi artikel! Zo herkenbaar. Van de basisschool heb ik ook geen vriendinnen meer, ze wilde mij niet en daardoor had ik geen zin in hun.
Ik heb net een vriendschap het contact van verbroken aangezien het vanuit mijn kant moest komen en ik liever die tijd in mijn pas geboren dochter wil steken.
Voor de liefde verhuist naar een ander dorp, maar het is en blijft lastig om goede vriendschappelijke contacten te maken.
Ik heb een paar vriendinnetjes op 1 hand te tellen. Die ik koester maar echt niet altijd wekelijks of maandelijks zie. Dat hoeft ook niet, zolang je maar vraagt hoe het gaat, interesse toont in elkaar en steunt wanneer het nodig is.
Alyssa
LisetteHet is inderdaad heel lastig om na een bepaalde leeftijd nog vriendinnen te maken. Vaak hebben vrouwen al een groepje waar ze bij horen en het is heel lastig om daar dan bij te gaan horen. Je krijgt dan toch nooit helemaal die ene beste vriendin die je eigenlijk zou willen hebben.
Fijn om te lezen dat je een paar vriendinnen hebt. Het is niet belangrijk of je ze dagelijks ziet, maar het is altijd een fijn gevoel dat je weet dat ze er in ieder geval voor je zijn en je steunen.
Sanne
Wat een ontroerend eerlijk artikel Alyssa. Knap dat je je zo open durft te stellen! Ik ben zelf nooit gepest (en heb ook nooit gepest), maar kan me op andere gebieden wel heel erg herkennen in je verhaal. Ik heb vriendinnen (dat klinkt ook zo stom om te zeggen nu), maar heb nooit een grote vriendinnenclub gehad en dat is wel iets waar ik bij anderen weleens jaloers op ben geweest. Ik heb geen trouwplannen, maar heb al wel regelmatig gedacht van wie zou ik dan moeten uitnodigen en wordt dat niet een beetje een zielig feestje dan? Wil alleen nog even zeggen dat ik zeker weet dat het niet jouw schuld is!
Alyssa
SanneGek hé, dat we ons blijkbaar toch allemaal soort van zorgen maken wie we dan zouden moeten uitnodigen. Dat dat zo’n grote rol speelt in ons hoofd. Ik vind het fijn om te lezen dat je vriendinnen hebt, dat is heel waardevol. Dankjewel voor je lieve reactie!
Lucienne
Lief niesjeke, ik heb altijd “oppervlakkige” vriendinnen gehad, ik was overtuigd van het tegendeel maar kwam er achter toen ik naar het buitenland vertrok en ik regelmatig vriendinnen belde maar er belde nooit iemand terug, hun leven in Nederland ging door zonder mij, niet uitgenodigd op hun bruiloften, doopfeestjes of communies. Als ik in de zomer op vakantie kwam waren ze zelf weg of hadden het te druk dus alles verwaterde. Wegens omstandigheden trouwde ik alleen voor de wet maar nichtjes van mijn man organiseerde toch een feestje en 2 van hun zijn echt vriendinnen geworden maar ook pas na meer dan 15 jaar… eigenlijk kwam dat meer door een leeftijds verschil die nu niet meer opvalt… als je 20 bent is 3-4 jaar best veel. Hiermee wil ik zeggen dat een vriendschap soms uit een onverwachte hoek kan komen… nu ben ik ook al sinds 10 jaar vriendin met een,toen, schoolvriendinnetje die er qua steun in moeilijke tijden (mijn borstkanker) meer voor me was dan zogenaamde vriendinnen van mijn werk en sporten, of zelfs familie die bleven weg, konden het zg niet opbrengen en belden steeds minder en nu ik niet meer werk is dat ook over.. ..daar heb je nu je bruidsmeisjes of een vertrouwensvriendin niet mee gevonden maar weet dat soms een goede buur beter is dan een verre vriend ? of misschien is net die verre vriend veel dichter bij je hart dan je dacht en wacht misschien op een seintje van jou. Verder moet je ook weer vertrouwen in jezelf hebben en naar de mensen toegaan…. ?❤️
Alyssa
LucienneDaanke niesjeke, voor je lieve reactie! Waardeer ik enorm. Ik geloof echt dat het niet makkelijk is geweest om naar het buitenland te vertrekken en alles achter te laten. Vooral omdat het voor veel mensen ‘uit het oog, uit het hart is’. Iedereen heeft vriendschap nodig, zeker op momenten dat het leven zich niet van z’n mooie kant laat zien.
Gelukkig heb ik ook al mogen ervaren dat vriendschap soms in een ‘gekke’ hoek te vinden is. Er zijn veel mensen die mij dierbaar zijn, waarvan ik in eerste instantie nooit had verwacht dat we zo goed zouden klikken. En inmiddels heb ik inderdaad heel wat berichtjes gekregen uit onverwachte hoek en mensen van vroeger die blijkbaar toch soms nog eens aan mij denken :-)
Yasmin
Oké, ik zit hier met kippenvel en vol ongeloof.
Het raakt me, meer dan ooit denk ik, omdat ik nu ook sinds kort verloofd ben (jeetje wat heerlijk die roze wolk!) en begrijp, soort van, hoe dat voor je moet zijn. Ik heb wel vriendinnen, maar zeker niet veel! En die koester ik, hoe weinig ik ze ook zie. Het zullen er geen 20 zijn met het vrijgezellenfeest, ik denk niet eens 10. Maar ik ben nooit gepest! En heb ook nooit gepest, want wat heb ik er een hekel aan! Het is bij mij meer gekomen door omstandigheden, ieder zijn eigen weg, allemaal na school verhuisd en 6 jaar werken tussen de mannen (Defensie) dat werkte er ook niet echt aan mee.
Ik vind het super dapper dat je dit durft te vertellen, want ik snap je schaamte wel ergens, je hebt het gevoel dat het zo niet “hoort”. Maar weet je, je bruiloft wordt hoe dan ook fantastisch, het is JULLIE dag! Ik ben ook erg benieuwd naar je bruiloft, en hoop dat je daar een super positieve blog over wilt schrijven.
Het idee van Martine klinkt fantastisch, en misschien ben jij wel dé persoon om dit te organiseren… en weet je, ik zou daar normaal niet zo snel voor open staan (soort van introverte extravert) maar ik ben erbij!
Lijkt me super leuk om je te ontmoeten.
Kus!
Alyssa
YasminDankjewel voor je lieve reactie, Yasmin. Ik zag inderdaad op IG dat je ook verloofd bent, ik vond het zo mooi om te zien! Vooral omdat ik inderdaad weet hoe fantastisch die roze wolk is, die gun ik iedereen. Er zal ook zeker een super positieve blog komen over onze bruiloft en alles wat daaraan vooraf gaat. Trouwen is te mooi om volledig te laten overschaduwen door eenzame gevoelens, maar het is wel een moment waarop het extra voelbaar is. Helaas.
Het doet me goed om zoveel lieve berichten te mogen ontvangen. Daardoor zijn we samen even niet zo alleen. Het lijkt me zeker leuk om eens zo’n dag te organiseren, ik ga me eens verdiepen in hoe zoiets in z’n werk gaat. Lijkt me super leuk als jij daar ook bij wilt zijn!
Nienke
Wat naar om te lezen. Goed dat je dit zo durft te delen, ik weet zeker dat er mensen zijn die zich precies zo voelen. Helemaal niet gek. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zo gepest en vernederd te worden, om van walgelijkheid te spreken. Als je denkt dat pesten op de basisschool stopt, zit je verkeerd. Goed dat je wel liefhebbende familie hebt, maar vriendschappen zijn erg fijn in bepaalde situaties. Ik ben zelf recentelijk verhuisd, waardoor alle vriendschappen zijn doodgebloed. Gelukkig heb ik een clubje van zes meiden vanuit school, maar echt veel tijd hebben om af te spreken is er helaas niet bij. Ik sluit me volledig aan bij Martine, goed idee om iets van een middag te organiseren. Mocht je dit niet zien zitten, kan het wellicht ook anders. Heb je al eens gedacht aan een pen of email vriendin? Er is volgens mij een internationale website waar je er een kunt vinden. Mocht dit geen match zijn, mijn mailbox staat altijd open. Niet om je sneu te laten voelen, maar juist een luisterend oor te vinden. Lijkt me erg gezellig!
Alyssa
NienkeFijn dat je in ieder geval een groepje hebt waar je je bij aan kunt sluiten. Er zijn altijd momenten dat er niet zoveel tijd is, maar het is wel fijn om te weten dat er mensen voor je zijn. Ik ga eens goed nadenken over hoe ik zo’n middag vorm zou kunnen geven. Lijkt me eigenlijk wel heel gezellig! En ik zal ook jouw tip eens gaan uitzoeken, misschien is het inderdaad wel leuk om een penvriendin te zoeken. Had ik vroeger ook en ik vond het altijd zo leuk als er dan weer een brief in de brievenbus lag! En dankjewel voor het aanbod, dat houd ik zeker in mijn gedachten. Dankjewel voor je lieve reactie.
Nienke Hilbrands
Alyssa<3 <3
Nathalie
Dit is een verhaal dat ik had kunnen schrijven. Ik zie enorm veel raakvlakken en zelfde ervaringen die ik ook gehad heb. Had het er laatst nog met mijn moeder over dat ik het soms ook wel mis in mijn leven, vooral op mijn dertigste verjaardag op 12 juli. Mijn moeder was de enige die op visite kwam en de dag erna mijn zusje nog omdat ze gewoon moest werken. Mijn broertje woont in Engeland, dus die kan helaas ook niet zomaar even langs komen, want die werkt ook fulltime. Ik ben op dezelfde dag jarig als mijn vader, maar hij werkt op zee, dus was hij er helaas dit jaar niet op onze verjaardag. We vieren het nog wel even met z’n allen, maar het is toch niet helemaal hetzelfde als op de dag zelf vieren.
Soms roep ik dat ik niemand nodig heb en dat ik het wel prima vind om geen vriendinnen te hebben, maar op andere momenten steekt het soms ook enorm om niks te kunnen delen met iemand anders. Ik heb wel leuke buren, al zie ik die vaak alleen in de hal en maken we dan een praatje. Als er iets is bellen we bij elkaar aan en helpen we elkaar, dus dat is dan wel fijn. Ik heb ook leuke collega’s bij mijn vrijwilligerswerk, maar die zie ik vaak alleen bij vergaderingen en verder niet tijdens werk of buiten werk om. Verder heb ik ook geen vriend waar ik leuke dingen mee kan ondernemen, wat ik soms ook wel erg jammer vind, maar ik ga niks forceren. Ik kom misschien vanzelf wel iemand tegen en anders kan ik als ik er echt aan toe ben altijd nog eens een datingsite proberen ?
Mijn ziektes gooien vaak ook roet in het eten wat betreft het ontmoeten van nieuwe mensen, ik ben vaak ziek en daardoor is naar bijvoorbeeld leuke evenementen gaan niet echt meer mogelijk. Ik ging graag naar boekenpresentaties, maar kan het lange reizen niet meer aan. Het kost gewoon te veel energie en dan moet ik van 1 leuke dag vaak een week weer de tijd nemen om bij te komen.
Al met al dus erg moeilijk soms om nieuwe contacten te maken, mocht je eens willen kletsen mag je me gerust een berichtje sturen. En dat bedoel ik absoluut niet uit medelijden, maar gewoon voor de leuk ?.
Liefs,
Nathalie
Alyssa
NathalieBedankt dat je je verhaal met mij deelt. Mijn dertigste verjaardag voelde ook heel leeg. Ik had een hele fijne dag met mijn vriend, maar toch knaagde het dat ik geen knalfeest met allemaal vriendinnen had. Gek he, hoe dat dan in ons hoofd kan zitten? Voor jou natuurlijk extra vervelend omdat de verjaardag niet meer zo is als dat het vroeger was, kan ik me heel goed voorstellen.
Ik roep ook vaak dat ik niemand nodig heb. En dan zit ik soms alleen thuis en realiseer ik me dat ik soms wel iemand nodig heb. Iemand anders dan mijn verloofde of ouders. Gelukkig heb ik ook fijne buren, maar ik ben vaak niet meer zo goed in mezelf open stellen en praatjes te maken. Ik vind het verdrietig om te lezen dat je door je ziekte beperkt wordt in je doen en laten. Wat er dan extra voor zorgt dat het nog lastiger is om nieuwe contacten te leggen. Dankjewel voor het aanbod, ik ga het zeker in gedachten houden. Liefs!
Martine
Lieve Alyssa,
Ik ben normaal meer een volger zonder te reageren maar dit vraagt toch wel echt om een reactie. Allereerst wat ontzettend open, eerlijk en oprecht dat je dit zo durft te delen. Dat lijkt mij ontzettend moeilijk! Ik heb het er regelmatig over dat op onze leeftijd nieuwe vriendinnen leren kennen als je niet persee van het feesten bent (op carnaval na) of je niet persee begeeft waar veel vrouwen samen komen, echt heel moeilijk is! Ik merk ook vaak dat er al vaak ‘groepjes’ zijn van vrouwen die al jarenlang bevriend zijn, nou kom daar dan nog maar eens ‘tussen’. En ik denk dat wat jij nu zegt zoveel meiden en vrouwen zullen herkennen en hopelijk ook erkennen! Ik hoop oprecht dat je toch ergens hele mooie vriendschappen mag gaan opbouwen en dat je daarin gezien, gehoord en geliefd wordt, want dat verdien je!!! Geen woorden kunnen goedmaken hoe dit moet voelen, maar weet dat ik aan je denk en ik denk nog heel veel meer meiden! Wie weet is het wel eens leuk om een middagje koffie drinken te organiseren op een plek ergens in Nederland voor meiden die dit ook zo voelen, je weet nooit wat daarvan kan komen. I’m in!
Alyssa
MartineWat lief dat je de moeite heb gedaan om te reageren. Het was inderdaad heel moeilijk om dit te delen, maar ik ben nu wel blij dat ik het gedaan heb. Ik heb zoveel support en berichten ontvangen, dat had ik nooit verwacht. Daardoor weet ik ook dat ik niet de enige ben en weten anderen dat nu ook van zichzelf. Dat scheelt al een heleboel, want zo ben je toch niet helemaal alleen.
Het is op onze leeftijd inderdaad lastig, vooral omdat je ook niet echt uitspreekt dat je nieuwe vriendschappen zou willen. Ik bedoel, je stapt niet zomaar op iemand af van: ‘zeg wil jij mijn vriendin worden?’. Het is best gecompliceerd, vooral omdat veel vrouwen al een groepje hebben waar ze bij horen. Daar weer tussen komen is heel lastig en voelt vaak ook een beetje raar.
Ik vind het echt een goed idee om eens iets te organiseren, dus daar ga ik zeker eens over nadenken. Leuk dat jij daar dan ook bij wilt zijn! Liefs