Toen ik vorig jaar de TED Talk van Emilie Wapnick ontdekte, vielen er heel wat puzzelstukjes op zijn plek. Ik keek de video een stuk of vier keer. Dus dáárom wist ik nooit wat ik wilde worden toen ik jong was. Het probleem was nooit dat ik geen interesses had, ik had juist teveel interesses. Net zoals in de Ted Talk uitgebreid wordt besproken. Voor zolang ik me kan herinneren ben ik al actief op zoek naar dat ene ding dat ik de rest van mijn leven zou moeten doen.
Maar wat als die vraag in mijn geval gewoon niet te beantwoorden is. Wat als ik gewoon teveel interesses heb?
‘Wat wil je later worden?’
De vraag die standaard aan je gesteld wordt vanaf dat je een jaar of drie bent. Ik kan me goed herinneren dat ik de eerste paar jaar gewoon simpel antwoordde dat ik prinses wilde worden, wat ook oprecht zo was. Totdat ik een jaar of acht was. Toen werd het al wat moeilijker. Vanaf een jaar of zestien wist ik het helemaal niet meer. Eigenlijk wilde ik graag criminoloog worden, want ik vond (lees: vind) het vreselijk interessant om te weten waarom mensen doen wat ze doen en dan met name bij misdrijven.
Teveel dingen leuk vinden
Maar, los van het feit dat ik een lange periode criminoloog wilde worden, vond ik de kunstacademie ook heel interessant. Aangezien dit korter binnen mijn opleidingsniveau lag, besloot ik om hier voor te gaan. Het feit dat ik enthousiaster was over de kunstacademie dan zij over mij, zorgde ervoor dat dit een droom was die ik snel heb laten varen. Het bleek een wereld die niet bij mij als persoon paste.
Vervolgens ben ik op minstens vier scholen geweest, totdat ik uiteindelijk maar toerisme ben gaan studeren. Deze opleiding interesseerde me na een jaar eigenlijk al niet meer, waardoor ik vier jaar lang met tegenzin naar school ging. Met de opleiding heb ik nooit meer iets gedaan.
Ik begon aan twee HBO-studies die ik niet afmaakte en stopte van ellende maar gewoon met studeren. Ik wist het toch niet en kon lastig met nog vijf studies starten, om er vervolgens weer mee te stoppen. Dat waren overigens de lerarenopleiding Nederlands en CMD (Communication en Multimedia Design).
Verveling
Verveling is een thema in mijn leven. En dan niet zo zeer dat ik geen idee heb wat ik moet doen, maar meer dat wat ik aan het doen ben me heel snel gaat vervelen. Al meerdere keren ben ik vol enthousiasme ergens aan begonnen, om vervolgens alles te geven en daarna ellendig van verveling te worden. Dit gebeurt met name met banen en hobby’s. Ik heb een hobbykamer met meer knutselspullen dan een mens lief is en een CV dat over tien personen zou kunnen gaan.
Ik werkte lange tijd op technische klantenservices, waardoor ik ontzettend veel affiniteit heb met telefoons en technische dingen. Ook werkte ik in de detailhandel en verkocht ik herenschoenen, dameskleding en verzorgingsproducten. Ik was altijd goed in mijn werk en wist binnen no-time alle kennis te absorberen die voor handen lag. Nog steeds wanneer mensen een probleem met een telefoon of computer hebben, bellen ze mij en ik kan hun helpen.
1001 dingen doekje
Bij jobs was het altijd zo dat ik het heel lang leuk kon vinden, totdat ik op een dag er gewoon echt genoeg van had. Dat ik ergens in een hoekje ging zitten huilen, omdat ik het niet meer trok. Net alsof alle energie en interesse weg was. Voelbaar dat het (opnieuw) het moment was om verder te gaan. Meestal bleef ik dan nog maanden doorzetten en mezelf forceren om het leuk te vinden. Vooral omdat ik niet altijd meteen in de gaten had wat er aan de hand was. Om vervolgens van ellende toch maar te stoppen en naar iets anders op zoek te gaan.
Gedurende mijn laatste baan in loondienst was ik receptioniste en tevens MVA. Een rol die eigenlijk prima bij me past en wat ik in het dagelijks leven ook ben: Manus Van Alles. Een wandelende Winkel van Sinkel. Een 1001 dingen doekje (metaforisch).
Moeten kiezen
‘Mama, hoe kunnen mensen nou hun hele leven alleen maar hetzelfde doen?’ Ik heb het nooit begrepen. Heel vaak heb ik me zitten afvragen hoe ik in hemelsnaam één baan moest vinden waar ik met passie de rest van mijn leven zou willen blijven werken. Een vakgebied of functie, waarbij ik geen verveling zou gaan voelen. Één ding moeten kiezen is iets dat me al jaren de stuipen op het lijf jaagt. Waarvan ik als klein meisje al wist dat het me nooit zou gaan lukken.
Hoe kan je nou kiezen, wanneer er zoveel leuks is om te doen? Zoveel vragen die me jaren hebben beziggehouden en waar ik soms nog steeds nachten van wakker lig. Wat moet ik nou kiezen? Wat vind ik nou echt het leukste om te doen? Er is geen antwoord op: ik vind heel veel, heel erg leuk om te doen.
Zelfstandige
Dit probleem kwam opnieuw om de hoek kijken toen ik begin dit jaar zelfstandige werd. Ik wilde als tekstschrijver aan de slag, in combinatie met mijn blog, maar er is zoveel meer waar ik goed in ben en leuk vind om te doen. Ik kan logo’s maken, huisstijlen verzinnen en ik ben heel goed met styling en interieur. Er werd me ooit verteld dat ik het beste uit anderen kan halen en ook daar wil ik eigenlijk wel iets mee doen.
Daarnaast heb ik een talent ontwikkeld voor plannen en dingen regelen. En dan heb ik het nog niet over het feit dat ik al sinds mijn twaalfde websites bouw en daar ook wel goed in ben.
Maar, hoe positioneer je jezelf dan? Als Manus Van Alles die in te huren is? Hoe noem je zoiets? En is het niet veel slimmer om je gewoon voor 100% op één ding te richten? Waarmee kan ik een inkomen van genereren? Kan ik iets combineren? Alles liep door elkaar, waardoor ik besloot om het maar gewoon bij een tekstbureau te houden. Maar….doe ik mezelf daar dan niet tekort mee?
Multipotentieel
Lange tijd dacht ik dat er iets mis met me was. Dat ik gewoon echt niet wist wat ik moest met mijn leven. Dat ik geen doel had in mijn leven. Dat ik geen flauw idee had wat ik later wilde worden, zorgde regelmatig voor veel onrust. En soms nog steeds, ik kan er totaal van in paniek raken. Vaak zeg ik dat ik het zo vreselijk bewonder wanneer mensen voor honderd procent gaan voor wat ze doen. Wanneer ze van kleins af aan al weten wat ze later willen worden en to the plan blijven sticken.
Leraressen die hun hele leven vol passie voor de klas staan. Buschauffeurs die tot hun 67ste mensen rondrijden en dit elke dag met plezier doen. Barista’s die elke dag, voor de rest van hun leven, de mooiste koffies klaarmaken en zich nooit afvragen of er niet ‘meer’ is. Ik ben er vaak jaloers op en zou soms echt willen dat ik dat ook had. Het zou me niets uitgemaakt hebben wanneer ik mijn hele leven herenschoenen zou verkopen, als ik daar ontzettend van zou genieten elke dag. Wanneer ik daar gewoon voldoening uit zou halen en er blij mee zou zijn.
Uitblinken
Iets anders dat ik veel ervaren heb in mijn leven is dat ik nooit de beste ergens in was. Ik was altijd goed, soms heel goed, maar nooit de beste. Wanneer je van de ene naar de andere interesse hopt, geef je jezelf niet altijd de kans om echt een specialist ergens in te worden. Of wanneer je teveel dingen tegelijk doet, kun je nooit je aandacht voor 100% bij één ding houden. Dat zorgt er dan vanzelf een beetje voor dat je nooit de beste bent. Dat heeft me toen ik jonger was wel gefrustreerd en soms nog.
Beroemdheden romantiseren soms dat ze multipotentieel zijn. Voor mijn gevoel is dit anders, omdat je met een bepaalde status overal wel succes mee kunt hebben. Als je wereldberoemd bent en je brengt een nieuwe lijn lipsticks op de markt, wordt het goed verkocht. Wanneer je het jaar daarna een lijn speciale onderbroeken lanceert, wordt het ook goed verkocht. Dan ben je inderdaad ook multipotentieel, maar heeft het uitblinken voornamelijk te maken met je status als bekend persoon. En niet omdat je nou zo goed ben met onderbroeken en lipsticks. Raar voorbeeld, maar mijn punt zal duidelijk zijn.
Voor- en nadelen
Multipotentieel zijn is voor mij niet altijd iets moois, het heeft me vooral veel verwarring en onrust gebracht. En het duurde tot mijn dertigste voordat ik eindelijk begreep wat de situatie was. Ik ben dankbaar en blij dat ik het nu beter begrijp, maar heb er nog steeds niet echt een weg in gevonden. Het liefst wil ik me focussen op één ding, maar dan schiet er binnen no-time weer een nieuw idee in mijn hoofd. Ik heb tientallen notitieboekjes met de meest goede ideeën, waar ik nooit iets mee gedaan heb. En dat frustreert soms wel, want ik zal nooit weten wat er van deze ideeën geworden zou zijn. Altijd bang om nét voor het verkeerde te kiezen, waardoor er iets anders met potentie niet gezien zal worden.
Daarentegen is het fijn om een soort van kameleon te zijn, die zich in allerlei bochten kan wringen zonder veel moeite te doen. Ik leer snel, ben leergierig en weet gewoon over veel onderwerpen een heleboel. Daardoor kan ik mensen helpen en dingen uitleggen en dat vind ik fijn om te doen. Met mij kun je eigenlijk over alles praten en dat is sociaal gezien echt heel handig.
Maatschappij
Een belangrijk dingetje binnen dit thema heb ik nog niet eens benoemd. Het feit dat de maatschappij van je verwacht dat je gewoon ‘lekker normaal’ voor één ding kiest. Dat je als driejarige roept dat je tandartsassistente wilt worden en dit dan ook daadwerkelijk gaat doen tot je 67ste. Wanneer mensen aan je vragen wat je later wilt worden, dan verwachten ze niet dat je twintig dingen gaat opnoemen. Ze zitten te wachten op dat ene verlossende antwoord. Waardoor je al snel denkt dat er echt iets mis met je is, wanneer je niet op dat ene antwoord kunt komen.
Ik heb me jarenlang afgevraagd wat mijn doel is in het leven en omdat ik daar dus niet één overheersend antwoord op heb, heb ik me jarenlang een beetje verdwaald gevoeld op het gebied van carrière.
De aankomende week zal ik nog een blogpost wijden aan dit thema, omdat ik geloof dat het belangrijk is om meer te vertellen over multipotentieel zijn. Het is geen zwakte, het is juist een heel waardevol iets. Multipotentialites zijn even waardevol als gespecialiseerde mensen. Al is het soms lastig om er op een goede manier mee om te gaan. Weten dat je het bent scheelt al een heleboel, kan ik uit ervaring beamen.
Fien
Omg, dit is zo herkenbaar! Ik lees dit artikel nu pas en heb dus ook nu pas de video van Emilie gezien. Ik vind het fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Hoe frustrerend dit soms ook is om maar niet te weten wat je passie is. Thx voor dit artikel!
Samantha
Dit is zo herkenbaar! Ik heb verschillende studies gedaan (wel of niet afgemaakt) en ook mijn werkervaring is vrij divers. Ik pas niet in een profiel; ik heb al verschillende keren van potentiële werkgevers en zelfs uwv gehoord dat mijn cv ‘rommelig’ en ‘onlogisch’ is. Dit maakt mij erg onzeker, niet alleen over wát voor werk ik kan doen, maar óf ik überhaubt nog werk zal vinden (momenteel werkloos).
De vraag wat ik wil worden kan ik ook nog steeds niet beantwoorden, maar ik weet wel dat ik bij vorige werkgevers altijd een beetje ‘de vliegende keep’ was, die snel nieuwe dingen leerde en goed overzicht kon houden en schakelen. Ik heb de TED Talk bekeken, en dit blog hierover gelezen, en ik denk dat er nu eindelijk stukjes op hun plek vallen.
Bedankt!
Bart
Ik zie dat ik momenteel de enige mannelijke reageerder ben, maar ik wilde het toch ook even kwijt.
Ik zocht op: Teveel interesses hebben en toen kwam ik hier in één keer terecht – en zie ik dat ik de vrouwelijke versie van mezelf gevonden heb. Maar ik ben nu 51 en weet het nog steeds niet.
Elke paragraaf versterkt mijn gevoel van:’He, dat heb ik ook”.
Ik ben in zoveel dingen geïnteresseerd en hoewel ik niet in een hoekje ga zitten huilen manifesteert het zich wel als een soort van depressie aanval. Het wordt soms zo erg dat ik gewoon helemaal niets meer doe. En ja, ik word ook zeer snel iets beu – zoals je schrijft ben ik in een aantal dingen heel, heel goed, maar word toch ingehaald door mensen die er specifiek hun ‘ding’ van maken en daar ben ik dan heel jaloers op maar ondertussen ben ik weer met een tiental andere dingen bezig. Ik startte een eigen zaak in 2016 maar alleen is ook maar alleen, en dus ging de zaak slapen en stapte ik weer opnieuw in een grijze muizenpakje om grijze muizenwerk te doen (waar op zich niks mis mee is) want er moet ook brood op de plank komen, maar waar ik zeker binnen een paar maanden uitgeblust raak en weer naar wat anders ga zoeken.
Ik ben blij dat ik je blog gevonden heb en dat ik hier niet alleen mee sta. Ik leer graag met je mee.
Dennis
BartHey Bart,
Je bent zeker niet de enige man
Ikzelf worstel hier ook al sinds mijn puberteit mee.
De ene dag vind ik dit leuk, de andere dag komt er weer iets anders bij.
Het liefste probeer ik de hele wereld uit om te ervaren.
Maar in een maatschappij die voornamelijk vraagt om 1 functieprofiel te vullen blijft het voor mij lastig om daar een goede invulling aan te geven.
Irene
Emilie heeft ook een boek geschreven daarover, Hoe word je alles?. Ik heb dat gelezen en ik heb daar ook zoveel aan gehad! Ineens vielen er veel puzzelstukjes op zijn plek en snapte ik mezelf beter. Een paar jaar terug zat ik héél slecht in mijn vel omdat ik maar geen job vond die ik écht leuk vond, ik had niet 1 grote passie of doel eigenlijk en dat frustreerde me. Ik was echt enorm jaloers op die mensen die als kind zeggen: ik word dokter of juf en dat dan ook effectief doen.
Ik kan dat nu ook beter loslaten, die wil om 1 ding te focussen. Ik doe een job die ik leuk vind, er zit wat variatie en uitdaging in en ik heb daarnaast genoeg tijd om op andere dingen te storten. Ik heb er eigenlijk wel vrede mee dat mijn interesses alle kanten uit gaan en ik veel nieuwe dingen wil proberen en ja, soms maak ik dingen ook niet af. Kan gewoon. Maar ik begrijp het wel dat het soms moeilijk is.
Alyssa
IreneDat klinkt heel herkenbaar. Ik heb me er vooral heel ongelukkig door gevoeld, jarenlang. Ik bleef maar zoeken naar antwoorden, die ik logischerwijs niet kon vinden. Ik heb namelijk niet één roeping of doel in mijn leven. Dat ik nu weet dat dit bestaat maakt het beter te begrijpen, maar ik vind het nog steeds lastig om een doel of meerdere doelen te formuleren voor mezelf.
Monica
De zeven kwaliteiten die Emilie noemt, zijn allemaal erg herkenbaar en dragen enorm bij aan een rijk leven.
Mijn route is nooit een rechte weg geweest, maar een pad met veel bochten en obstakels, maar daarom vele malen interessanter. Via dat pad en deze 7 eigenschappen heb ik geleerd op mijn eigen kracht te vertrouwen (en mijn innerlijke kracht en veerkracht worden ook door anderen herkend). Het enthousiasme dat ze noemt (en niet bang zijn om voortdurend nieuwe uitdagingen aan te gaan), het overzicht (en daardoor het vermogen om snel tot de kern te komen), de veelzijdigheid, de sociale vaardigheden en de innovatieve kracht … Dit zijn kwaliteiten die enorm bijdragen aan mijn relaties met andere mensen, aan de enorme hoeveelheid kleuren en geuren in mijn leven en aan mijn onafhankelijkheid. En daarmee mijn geluk in het leven.
Dat is echter niet altijd het geval geweest. Net zoals veel multipotentialieten beschrijven, was het ook een zoektocht voor mij. Ik begon 5 studies maar maakte er geen een af. En hoewel ik in bijna alles bovengemiddeld presteerde, blonk ik nooit ergens echt in uit. Dat was geen stimulans voor mijn zelfvertrouwen en zeker niet voor het begin van mijn carrière. Pas toen ik een echte baan kreeg en heel snel de meest uiteenlopende klussen kreeg, besefte ik dat mijn talent ‘alleskunnen’ is. En in het verlengde daarvan, dat precies omdat ik in veel dingen goed ben, ik nooit ergens de beste in kan zijn. Dat klinkt niet als een voordeel in deze samenleving, maar dat is het wel.
Nooit ergens de beste in zijn, draagt misschien niet echt bij aan een glorieuze carrière, maar ik ben voor anderen ook nooit echt een concurrent. Mensen vertrouwen me daardoor vaak eerder en gunnen me vaak meer dan anderen. Het geeft me bewegingsvrijheid die specialisten niet vaak ervaren, omdat verwachtingen over mijn resultaten altijd op een lager niveau beginnen. Bovendien betekent mijn veelzijdigheid dat ik op veel gebieden buiten hun specialiteit beter ben dan specialisten. En ze waarderen me daarvoor.
Ik ken niet veel andere multipotentialieten, maar de weinige die ik ken zijn allemaal vroeg of laat tot dit besef gekomen en hebben het omarmd. En daarom zijn het allemaal mensen die heel relaxed in het leven staan. Voor mij is die relaxedheid een zeer krachtige 8e kwaliteit.
Alyssa
MonicaKlinkt heel bekend, ik blonk ook nooit echt ergens in uit. Ik was wel heel goed, maar nooit zo goed dat echt de beste was. En dat frustreerde soms wel, omdat je dan altijd toekijkt hoe anderen wel de beste zijn. Ik kan er beter mee omgaan, maar vind het nog steeds heel lastig. Mooi om jouw ervaringen te lezen.
Wilma
Heel herkenbaar en het blijft lastig een weg te vinden
Ellen
Zo herkenbaar dit! Ook ik kies steeds een baan waarvan ik weet dat ik het toch wel kan. Al snel ben ik dan verveeld en ga ik vaak weer op zoek naar iets anders. Het enige wat ik al 10 jaar doe, is lesgeven op een sportschool. Stiekem weet ik dus wel waar echt mijn passie ligt. Het verdient alleen zo weinig, dat ik er niet van kan leven. Nu ben ik per 1 dec werkloos (bedrijf gaat sluiten) en ben ik zo geneigd weer gewoon hetzelfde te gaan zoeken als wat ik nu doe, vooral uit veiligheid. Maar ergens is het ook de perfecte kans om iets te gaan studeren en op een andere manier de sport in te gaan. Maar die onzekerheid! Ik kan daar dus niet tegen.
Alyssa
EllenBlijft altijd een lastige beslissing, er komt zoveel meer kijken wanneer je een grote sprong wilt nemen. De veilige keuze is dan sneller gemaakt.
Rachel
Heel goed geschreven, zelf heb ik ook teveel dingen aan mijn hoofd.. nu gaat het nog goed? Maar tot wanneer vraag ik mezelf weleens af. Verder wil ik alles doen, dat ging makkelijker toen ik thuis woonde, maar nu heb ik ook mijn huis erbij, het schoonmaken, de boodschappen en het koken. Toch houd ik nog best makkelijk alle ballen omhoog. Toch wil ik er in het nieuwe jaar nog een moestuin bij nemen en ook in de toekomst nog een hond en eventueel kinderen als het ons gegund is.
Anna
Wat een fijn en herkenbaar artikel! Ik weet precies over welke TED talk je het hebt, haha. Voor mij ging er ook een hele wereld open. Maar dat neemt niet weg dat ik het nog steeds lastig vind wanneer mensen mij vragen wat ik doe voor de kost, haha. En inderdaad, die 1000 ideeën waar nooit iets mee wordt gedaan… Zo herkenbaar!
marije
Wat een mooi artikel! Ik verveel me ook snel en mijn cv is ook niet echt kort, maar ik werk ook al sinds mijn 17de. Heel veel opleidingen gedaan en nu met een deel tijd master begonnen. Heb weer eens ergens gesolliciteerd en vroeg me deze keer ook af hoe ik nu moet verkopen dat ik op veel plekken heb gewerkt en of ik dan nog wel een betrouwbare partij ben.
Maar ach, ik vertrouw er maar op dat ik het goed weet over te brengen en dat een bak aan ervaring en kennis mee neem. Als ik iets heb geleerd de afgelopen 40 jaar is dat eigenlijk niemand standaard is en iedereen zijn eigen pad loopt. Mijn schoonzus werkt als 25 jaar bij dezelfde krant en toen ik haar vertelde daar jaloers op te zijn en schoot ze heel hard in de lach, ze wilde dat ze meer lef had zoals ik en eens ergens anders was gaan kijken ipv gemakkelijk blijven hangen.
Het is allemaal een kwestie van perspectief was onze conclusie….
Bart
marijeIk heb ook zo’n cv Marije – en ik stel me die vraag ook elke keer weer. Toch land ik altijd wel eventjes hoor – tot ik het weer beu ben of elders een nieuwe drive vind. Best vervelend en toch zou ik het voor geen moment willen missen.