Soms zijn er dagen waarop je door de tranen in je ogen, de zon niet meer ziet schijnen. Vandaag is zo’n dag. Deze zin las ik ooit in een gedichtje van een bekende en het omschrijft precies hoe ik me voel. Hoe prachtig de zon nu ook schijnt, ik zie het even niet. Jij bent er niet meer. Voor zolang ik me kan herinneren, speelde je een prominente rol in mijn leven. Jij was mijn oma, maar ook mijn vriendin. Je stond altijd voor me klaar.
Jij was voor mij alles wat een oma zou moeten zijn. Je werd nooit boos, stond altijd voor me klaar en zette mij altijd op een voetstuk. Ook wanneer ik dat voetstuk misschien niet verdiende. Toch plaatste jij me altijd daar. Onze band was sterk. Zelfs toen je al een hele tijd ziek was en ik een keer verdrietig naast je zat, zei je dat het allemaal wel goed zou komen. Je prees me opnieuw de hemel in en zei dat het met mij altijd goed zou komen. Ik voelde me toen zó schuldig dat ik zo verdrietig naast jou zat, omdat ik bang was dat je het niet zou begrijpen en daar van streek van zou raken. Maar je begreep het wel en troostte me net zo als dat je vroeger zou doen.
Een paar jaar voordat je ziek werd, vertelde je dat ik als 4-jarige al tegen je zei: ‘Oma, ik hou heeeeeeeeel veel van jou’. Dat ben ik altijd blijven doen. Ik houd nog steeds heeeeeeel veel van jou. Ik weet ook nog dat ik als klein meisje (dat teveel naar misdaadseries keek) aan je vroeg: ‘Oma, wanneer iemand mij wilt doodmaken, wat zou je dan doen?’ en toen zei jij: ‘Dan zou ik zeggen: pak mij maar’.
De afgelopen paar dagen heb ik regelmatig gedacht: pak mij maar. Maak mij maar ziek, ik kom er wel weer bovenop. De Alzheimer zorgde ervoor dat je al heel lang niet meer jezelf was. Dat je vaak bang en verdrietig was. Bang voor wat je nog te wachten stond. Aan de ene kant raakte je zoveel informatie kwijt en van de andere kant was je je nog zo bewust van alles wat er om je heen op de afdeling gebeurde. Er waren veel dagen waarop je ons gelukkig een grote glimlach liet zien wanneer je ons zag, maar er waren ook dagen dat je ontroostbaar was.
Gisternacht was ik boos op mezelf. Boos dat ik je niet vaker troostte. Boos dat ik soms – wanneer ik iets al twintig keer had uitgelegd en je weer hetzelfde riedeltje opnieuw begon op te noemen – niet het geduld had om het nog honderd keer aan je uit te leggen. Boos dat ik soms op mijn telefoon zat de pingelen wanneer ik naast je zat. Boos dat ik soms een week niet op bezoek kwam. Toch heb ik altijd geprobeerd om op het moment zelf het juiste te doen. Wetende dat ik het vaak heel confronterend en verdrietig vond om jou op die manier te zien. In een positie waar je jezelf nooit in zou plaatsen. Ik vond dat echt heel pijnlijk om te zien.
De Alzheimer wierp een schaduw over jouw kleurrijke persoonlijkheid. Je was een vrolijke, jeugdige, vlotte en actieve oma. En ik zou willen dat dit jou niet overkomen was. Ik denk aan alle fijne herinneringen aan jou. Dat ik samen met Egied bij jou en opa kwam logeren en dat jullie dan alles uit de kast trokken. Dat we met z’n drietjes lagen te giechelen in een groot bed, dat jij maakte van het logeerbed, een veldbedje en een oude bank. En dat we opa dan loeihard hoorde snurken in de andere kamer. Het veldbedje dat bij iedere scheet dichtklapte en het hele ritueel dat daarop volgde om weer verder te kunnen slapen.
Later kwam ik in mijn eentje bijna ieder weekend logeren. En ieder weekend was het feest, want bij oma mocht gewoon alles. Jij was niet alleen mijn oma. Je was mijn vriendin en partner in crime. Wat hebben wij veel uitgespookt samen. En als het van mama niet mocht, dan mocht het van jou wel en ik realiseer me nu pas hoe rebels dat eigenlijk was. Maar dat was je ook altijd een beetje, rebels.
Mijn wens was dat je mijn bruiloft kon meemaken. Al was het maar tien minuten. Helaas mag dat niet meer zo zijn. Ik had zo graag jouw gezicht willen zien op mijn grote dag. Ik weet zeker dat je het prachtig had gevonden.
Ik weet dat jij me nooit alleen zou laten, dus ik heb jou ook niet alleen gelaten. Ik ben dankbaar dat ik tot jouw allerlaatste moment bij jou mocht zijn. En dankbaar dat jij mijn oma mocht zijn. Jij hebt mijn leven zo ontzettend veel mooier gemaakt. Ik hou van jou oma, het is mooi geweest. Geef opa een dikke kus van me.
Jopie
Wat een ontzettende mooie liefdesverklaring van jou aan jouw oma! Ik hoop dat er een hemel is waar zij dit mag lezen.
Ik wil je heel veel sterkte in de komende tijd!
Alyssa
JopieDankjewel, heel lief ❤️
Rachel
Wat heb je dit prachtig geschreven, ten eerste gecondoleerd met dit grote verlies en wat vreselijk dat je oma niet op jullie bruiloft kan zijn. Bij mij waren ze er ook niet bij, maar ze keken vanuit de hemel toe denk ik dan maar.. <3 probeer die mooie herinneringen te koesteren. Die dementie is vreselijk ik had dat op het eind ook met mijn oma, ik kwam er om de dag wel op een gegeven moment want ze raakte steeds meer van het padje af.. vreselijk om te zien. Sterkte.
Alyssa
RachelDankjewel. Die gedachten houd ik ook vast, dat ze er toch bij is.❤️ Misschien niet zichtbaar, maar wel op een andere manier. Gelukkig heeft ze verdere aftakeling door de Alzheimer niet mee hoeven te maken. Ze was er altijd heel verdrietig over. 😔
Chris Vrinzen
Hoi Alyssa,
Oud Vodafone collega hierzo :) Wat een pakkend stuk tekst, ik heb het erg onder de indruk gelezen. Mooie woorden voor je oma. Wat moet jouw oma fantastisch zijn geweest. Gecondoleerd met dit verlies. Veel sterkte aan jou en alle anderen die haar liefhebben.
Dikke knuffel en kus,
Chris Vrinzen
Alyssa
Chris VrinzenHoi Chris, dankjewel voor je lieve bericht. Waardeer ik enorm. Liefs!
Lidewijn
Heel veel sterkte gewenst met het verlies van je lieve oma….
Alyssa
LidewijnDankjewel ❤️
Jacqueline
Wat prachtig geschreven 😪 heel veel sterkte ze was een mooi lieve vrouw.
Alyssa
JacquelineDaankewel ❤️ dat was ze ook 😪
Rachel
Alyssa prachtig geschreven, je oma was een hele lieve vrouw elke week kapte ik haar haren, ik had een speciale band met haar.
Ik zag haar elke week achter uit gaan, maar toch je wil het eigenlijk niet iemand die je zo lief vindt.Maar ik denk ook weer dat het goed zo is, zij heeft nu haar rust
Ik wil jouw en je familie heel veel sterkte wensen, en laat je oma voort leven in jullie herinneringen .
Heel veel lieve groetjes Rachel
Alyssa
RachelDankjewel lieve Rachel. Het is gek dat ze er nu niet meer is. Ik weet dat ze altijd dol was op jou en een grote glimlach op haar gezicht kreeg wanneer ze jou zag. Ze heeft nu haar rust gevonden en is weer bij opa. ❤️
Ine
Hey Alyssa en Cari,
Ik wil jullie allereerst condoleren met t afscheidt van je oma en mama ( voor Cari)
Het verhaal wat je schrijft geeft mij behoorlijke rillingen en de tranen lopen nu over mijn wangen.
Ik wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen.
Sterkte en probeer de mooie momenten( zoals je beschrijft) te herinneren en te koesteren
Dikke kus…
Ine
Alyssa
IneDankjewel ❤️ heel lief. X
Jessie
Lieve Alyssa ik zit hier zelf nu in trane.. ik zie jou met je oma terug op de markt in Maastricht, jouw mama en ik stonden er. Zelfs ik was een beetje trots op je dat jullie dit samen deden. Jij bent de ideale kleindochter geweest. Hou de herinneringen vast en je opa en oma kijken mee op je bruiloft. Geloof erin dat ze erbij is. Het wordt een stralende dag. Dikke poen en haw pin💋
Alyssa
JessieDaanke leef Jessie ❤️ dat kan ik me ook nog herinneren. Oma en ik deden altijd veel samen en we vonden het altijd leuk om jullie op te zoeken op de markt. Ze heeft nu rust en het is goed zo. Ze zal er toch wel bij zijn, met opa. Sowieso in gedachten en in mijn hart.
Lucienne Stevens
Mooie woorden voor een lieve vrouw
Nu is ze weer bij ome Charel en heeft ze haar verdiende rust. Gelukkig heb ik haar nog enkele keertjes gezien afgelopen jaar en ondanks haar alzheimer herinnerde ze zich mij als kleine Lucienneke …gelukkig… mooie herinneringen die blijven en andere herinneringen die je helaas niet meer kan maken
Sterkte lief niesjeke
Alyssa
Lucienne StevensDaanke leve, gelukkig heeft oma verdere aftakeling niet mee hoeven te maken en heeft ze ons allemaal tot het laatste moment nog herkend. ❤️