Op 02.10.2020 zijn Tom en ik getrouwd. Bijna drie weken geleden alweer, de tijd vliegt echt voorbij. Het heeft even geduurd voordat ik de rust en tijd kon vinden om te schrijven over onze grote dag. Ik vermoed ergens dat dit een heel lange blogpost gaat worden, want ik heb er heel wat over te vertellen. Het was een fantastisch mooie dag en we kijken er met heel veel warmte, liefde en plezier op terug. Op de vraag of het écht anders voelt wanneer je getrouwd ben kunnen we allebei antwoorden met: JA. Het voelt voor ons allebei anders. Niet bewust ieder moment van de dag, maar wanneer we er even bij stilstaan is het toch magisch dat we samen deze beslissing genomen hebben.
De aanloop naar onze bruiloft
Over het aanzoek schreef ik vorig jaar juni deze blogpost. Ik zat op onze hotelkamer in Lido di Jesolo en was nog helemaal flabbergasted over het feit dat ik een knots van een verlovingsring rond mijn vinger droeg. Ik zou dan toch – nadat ik jaren dacht dat het nooit zou gebeuren – de bruid worden en trouwen met de liefde van mijn leven. Ondanks dat ik genoot van het ‘bride to be’ zijn, was het voor mij ook een tijd waarin ik me realiseerde dat ik me toch wel vaak alleen voelde. Daar schreef ik deze blogpost over. Waar ik talloze lieve en positieve reacties op kreeg. Niet alleen van mensen die ik ken (in real life of online), maar ook van mensen die bij mijn blogpost terechtkwamen via Google of Pinterest.
Ik heb genoten van de aanloop naar onze bruiloft. Het uitkiezen van mijn jurk, het steeds doorpassen van mijn jurk en zien dat het resultaat steeds mooier werd. Het uitkiezen van het trouwpak van Tom, het passen en vooral ook hoe mooi Tom eruit zag (ziet) in zijn trouwpak. Het kiezen van onze trouwleveranciers, de gesprekken en de nieuwe mensen die we daardoor ontmoet hebben. Het verzinnen van alle decoratie, zelf droogbloemen kweken, de dingen die we wilden maken, het zoeken naar mooie tapijten en alles wat daarbij kwam kijken. Het was een leuke tijd, die maar liefst anderhalf jaar duurde, maar toch voorbij is gevlogen. Vooral de laatste weken.
Corona
Een onvermijdbaar onderwerp wanneer je wilt trouwen in 2020: corona. Vanaf het eerste moment dat corona roet in het eten van heel wat bruidsparen begon te gooien, besloten wij om sowieso te trouwen op de afgesproken datum in oktober. Met z’n tweetjes of misschien wel met al onze dierbaren om ons heen. Dat bleef eigenlijk tot de laatste week spannend. Waar het in juni vrij rooskleurig uitzag, begon het in augustus weer te rommelen. Waardoor wij toen al besloten hebben om het avondfeest niet door te laten gaan en de gastenlijst in te krimpen naar 30 personen in totaal. Voor ons gevoel zou dat in ieder geval wel kunnen. Dat bleek gelukkig ook zo te zijn en achteraf gezien zorgde de kleinere hoeveelheid gasten juist voor meer gezelligheid, verbondenheid en warmte.
De reden voor die beslissing in augustus was simpel: we voelden de bui al hangen. In juni hadden we al een vermoeden dat er weer strengere maatregelen zouden komen in de aanloop naar de koudere maanden. Het was alleen de vraag wanneer. We zaten te wachten op het moment dat we weer verder konden gaan met het regelen van onze bruiloft. Omdat we onrustig werden van al die onzekerheid en gewoon verder wilden gaan met plannen, besloten we om alles voor te zijn en de beslissing op voorhand al te nemen.
Nu we het over dit thema hebben, wil ik ook meteen kenbaar maken dat we alles gedaan hebben om ons aan de regels te houden. De tafel was op zo’n manier ingedeeld dat men 1,5 meter afstand kon houden van mensen buiten de bubbel. Tijdens de first look hebben mensen buiten gestaan en ook daar was er de mogelijkheid om afstand te houden. Bij het feliciteren hebben we onze gasten zelf de keuze gegeven om wel of niet te kussen / knuffelen. Opmerkingen hierover zullen dan ook direct verwijderd worden.
Bachelorette
Iets waarvan ik anderhalf jaar geleden dacht dat ik het nooit zou hebben, was een vrijgezellenfeestje. Ik had namelijk het idee dat er niemand was die daarbij wilde zijn of überhaupt wilde organiseren. Niets is minder waar. De zondag voor onze bruiloft werd ik namelijk verrast met een gezellige lunch aan een tafel vol vriendinnen en andere dierbaren. Omdat ik niet echt één vriendinnengroep heb, bestond het gezelschap uit vriendinnen (en dierbaren) die ik allemaal los van elkaar ken. Uiteindelijk leek het alsof iedereen elkaar al jaren kende en was ik trots om omringd te zijn door zoveel fantastische vrouwen.
Mijn beste vriendin uit Rotterdam was speciaal naar Maastricht gereden, vriendinnen die ik mede door corona al een hele tijd niet had gezien, mijn mama, mijn tantes en schoonzusjes. Ik was ontroerd toen ik binnenkwam en ik besef me nu ook dat er wel degelijk vriendinnen zijn die om mij geven. Dat gevoel had ik al een tijd niet meer gehad om eerlijk te zijn. Ik ben heel dankbaar voor de mensen die zich zoveel moeite hebben gedaan om het te organiseren, leuke cadeautjes te verzinnen en om aanwezig te zijn. Dankjewel allemaal.
Murphy’s Law
Zoals mijn getuige zo mooi verwoorde in zijn speech, is het niet zo slim om jezelf Miss Murphy te noemen. Ik mag namelijk gerust zeggen dat er de laatste twee weken ontzettend veel misging rondom onze bruiloft. Teveel, waardoor het twee stressvolle weken waren. Waarin er dagelijks wel weer iets nieuws gebeurde waar we een oplossing voor moesten zoeken.
Tom zijn eigen oldtimer zou onze trouwauto worden. Tom heeft anderhalf jaar gewerkt aan deze auto, om te zorgen dat hij bruikbaar was op onze grote dag. Toen hij de zondag voor onze bruiloft een testrit wilde maken, brak er een cruciaal onderdeel af. Waardoor het qua tijd onmogelijk werd om de auto op tijd af te krijgen. Omdat ik speciaal voor de uitnodiging een tekening van onze trouwauto had laten maken en we hier echt een moment van wilde maken, was dit een grote teleurstelling. We hebben de hele zomer droogbloemen gekweekt, omdat ik hiervan slingers wilde maken als versiering voor de trouwauto. Ook dit was dus eigenlijk overbodig geworden. We hebben geprobeerd om een identieke vervangende trouwauto te vinden, dit is echter lastig met een zeldzame Amerikaanse oldtimer uit 1968. We besloten daarom dat we Tom zijn andere Dodge als trouwauto zouden gebruiken. Twee keer zo groot en veel moderner, waardoor ik een andere manier van versiering moest verzinnen.
Omdat ik zelf mijn bruidsboeket en bloemendiadeem wilde maken, bestelde ik op voorhand de juiste bloemen bij een bloemist. Deze kon ik de dinsdag voor de bruiloft ophalen en kwamen rechtstreeks van de veiling. Toen ik de bloemen ging ophalen, kwam ik tot de ontdekking dat het niet helemaal de juiste bloemen waren. De rozen waren te groen en te groot, waardoor ik halsoverkop op zoek moest naar de juiste. Die kreeg ik uiteindelijk op donderdagmiddag (de dag voor de bruiloft) van de mama van Tom. Waardoor ik die avond tot 00.00 uur bezig was met mijn diadeem.
Onze reserve trouwauto ging de avond voor de bruiloft nog zodanig kapot, dat we wederom eigenlijk geen trouwauto zouden hebben. Gelukkig wist mijn getuige met zijn rust de auto te repareren en viel het achteraf mee. En dan heb ik het nog niet over een andere gebeurtenis die ontzettend veel onrust veroorzaakt heeft bij ons, maar ook bij mensen die ons dierbaar zijn. En waardoor we geen bruidsmeisje hadden.
DE dag
Al met al keken we ontzettend uit naar onze grote dag. We stonden die ochtend samen op en Tom bracht me naar mijn ouders. Daar stond visagiste Marlou al op me te wachten. Wederom was ik ontzettend blij met mijn keuze, omdat Marlou altijd zo rustig en gezellig is. Naast dat ze natuurlijk heel goed is in haar werk. Rond 8.15 uur begonnen ze aan mijn make-up en kapsel. De fotograaf en videograaf kwamen langs om dit moment vast te leggen en gingen vervolgens naar Tom bij ons thuis, om daar zijn voorbereidingen vast te leggen. Ondertussen kwam mijn getuige om bij ons te ontbijten. Alles verliep eigenlijk volgens plan, behalve dan dat er iets op de locatie volledig misging omtrent de aankleding van de ceremonie die buiten zou plaatsvinden. Ondanks dat de buienradar meerdere dagen aangaf dat het droog zou zijn tot 16 uur, hoorde ik steeds regendruppels tikken op het dak van de veranda.
Mijn nagels had ik de avond van tevoren al laten doen door Kim, waardoor ik me in ieder geval geen zorgen hoefde te maken over mijn nagels. Voordat ik het wist stond Truus al voor de deur. Truus maakte mijn jurk, precies naar mijn eigen ontwerp en kwam me die ochtend helpen met aankleden. De jurk moest worden vastgeplakt en Truus wist precies hoe of wat. Daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor. Ook voor alle tijd en enthousiasme die ze in mijn trouwjurk heeft gestoken. Terwijl ik me aan het aankleden was, hoorde ik dat de gasten voor de first look al in de tuin waren. We wilden hier een speciaal moment van maken, omdat de first look naar mijn mening echt één van de meeste bijzondere momenten is.
Om 11.00 uur was het zo ver: Tom kwam mij ophalen met de Dodge. Onze dierbaren hadden zich allemaal buiten verzameld. Toen iedereen buiten stond, was ik een moment alleen in het huis van mijn ouders. Toen ik naar de deur liep realiseerde ik me dat ik na het opendoen van de deur, een nieuwe fase in mijn leven zou beginnen.
First Look
Hoe bizar het ook klinkt, het was echt heel spannend om de deur open te doen. Het is toch wel een dingetje. Je kiest heel zorgvuldig een trouwjurk uit en dit mag je niet delen met de persoon waar je normaal wél alles mee deelt. Je hoopt al die maanden dat deze persoon de jurk net zo mooi vindt, als dat je ‘m zelf vindt. Daarnaast is het ook wel een beetje hét speciale moment van de bruid. Voor mij was de first look het mooiste moment van de dag. De reactie van Tom was mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen. En ondanks dat we zijn trouwpak samen hebben uitgezocht, vond ik hem nog honderd keer mooier en knapper dan ik had verwacht. Het was echt een magisch en emotioneel moment voor ons allebei. De reacties van onze dierbaren waren ook priceless.
Na de first look was er voor mij een uitdaging: ik moest namelijk op een elegante manier in de Dodge klimmen. Iets dat soms al een uitdaging is in gewone kleding, laat staan in trouwjurk en met in één hand een bruidsboeket. Deze handeling heb ik tijdens de fotoshoot nog een stuk of vijf keer moeten uitvoeren. We gingen namelijk meteen na de first look de trouwfoto’s maken. Een verandering in ons programma die we maakten, nadat we besloten om onze gastenlijst in te krimpen. Onze gasten gingen al naar de trouwlocatie toe voor koffie, thee en vlaai.
Fotoshoot
Voor de trouwshoot was ik wel een beetje zenuwachtig. Ik heb in mijn leven al heel wat fotoshoots gehad, maar dit voelde toch anders. Ik wilde namelijk zó graag mooie foto’s als herinnering aan onze grote dag. We hadden van tevoren al plekken besproken en daar reden we dan ook naartoe met fotograaf Ad Utens en videograaf Brian Duchateau. Gelukkig was het zo goed als droog toen we foto’s aan het maken waren. Naast foto’s werden er ook beelden gemaakt voor onze wedding film. Om eerlijk te zijn stond het niet op de planning om een video van onze trouwdag te laten maken, maar na kennismaking met Brian van Duchateau Media wisten we dat we dat toch wel mooi zouden vinden.
We zijn nog altijd super blij met de keuze om Ad en Brian te vragen voor het vastleggen van onze trouwdag. We hebben ook bewust gekozen voor een fotograaf met expertise in trouwfotografie. Net zoals Brian veel ervaring heeft met het vastleggen van bruiloften. Ad heeft zoveel ervaring met bruiloften, dat hij ook een heleboel andere tips met ons deelde. Zowel voor de bruiloft als op de dag zelf. Hier hebben we echt veel aan gehad en deze kennis was heel waardevol. Daarnaast is het een gouden duo dat voor veel sfeer, vertrouwen en gezelligheid zorgde gedurende de dag. En het resultaat is prachtig. De foto’s in dit artikel zijn gemaakt door Ad Utens.
In het begin voelde het een beetje onwennig, maar uiteindelijk verliep de shoot vlotjes en voelden we ons helemaal niet ongemakkelijk. Helaas kreeg ik tijdens de fotoshoot een migraine aanval. Het laatste dat je op je trouwdag wilt. Op dat moment zakte me de moed wel een beetje in de schoenen, het voelde alsof alles in het water viel. Vlak voordat we terugreden naar de locatie voor de ceremonie, begon het wederom te regenen. En dat terwijl we buiten zouden trouwen en alles al klaar was gezet in de tuin van de locatie.
Damage control
Toen we terugreden naar de locatie, belde Tom met de hulptroepen. Er moest op een of andere manier een paracetamol ergens vandaan getoverd worden en er moest iemand klaarstaan met nieuwe tape om mijn jurk in model te brengen. Die was namelijk losgegaan en zakte omlaag. Onze ceremoniemeester stond met een pilletje en een glas water te wachten en beide moeders loodste me mee naar een ruimte om de jurk weer vast te plakken. Onze super aardige en flexibele BABS stemde in om een kwartiertje te wachten, totdat de regen voorbij was en iets later te beginnen met de ceremonie.
Ik weet niet precies wat voor pilletje het was, maar mijn migraineaanval was binnen vijf minuten weg. Dat heb ik in 24 jaar nog nooit meegemaakt. Ik voelde me ook een beetje zweverig toen ik een glas prosecco dronk na de ceremonie, maar dat terzijde. We waren migraine vrij, mijn boobies waren weer bedekt, het was gestopt met regenen. De ceremonie kon beginnen!
Ceremonie
Na het fatsoeneren van de stoelen en decoratie, namen al onze dierbaren plaats op de klapstoelen. We gingen klaarstaan en Tom en zijn moeder liepen als eerste naar voren. Dat was een mooi moment. Daarna volgde mijn papa en ik. Nadat er eerst het verkeerde nummer werd gestart, gevolgd door het juiste nummer. Haha. Echt fantastisch, op een bepaald punt wordt alles dat er nog meer misgaat gewoon grappig en onderdeel van de mooie herinneringen. Tijdens de ceremonie vertelde de BABS over mij en Tom en gaven beide getuigen een speech. Beide speeches waren prachtig en grappig tegelijk. We hadden twee fantastische getuigen en ik ben nog steeds iedere dag blij met onze keuze. We hadden geen betere getuigen kunnen hebben. Dit geldt overigens ook voor onze ceremoniemeesters (waarvan er ook eentje getuige was).
Ondanks dat we afgesproken hadden om geen geloften uit te spreken, werden we toch naar voren geroepen om geloften uit te spreken. Tom en ik hebben vervolgens een aantal minuten fluisterend tegen elkaar gezegd: ‘Dit was toch niet de bedoeling? Maar ik hou wel heel veel van je hoor. ……dit zouden we toch niet doen?’ Ook weer hilarisch natuurlijk. Uiteindelijk kwam het moment waarop we eindelijk JA tegen elkaar mochten zeggen en dit was natuurlijk waar het allemaal om draait. Tom en ik zeiden allebei volmondig JA, kusten elkaar en wisselden de ringen uit. Daarna mochten we onze handtekening zetten onder de trouwakte, samen met onze getuigen. Een bijzonder moment. Daarna liepen Tom en ik voor het eerst als man en vrouw naar de plek waar we de felicitaties in ontvangst zouden nemen. Heel onwerkelijk, maar tegelijk ook heel mooi.
De trouwlocatie heeft verzaakt in veel dingen, die van tevoren waren afgesproken. Daar kan ik een heel betoog over schrijven, maar vind ik achteraf niet de moeite. De persoon in kwestie heeft zichzelf behoorlijk voor joker gezet en het is niet echt nodig om daar nog iets over te zeggen. Er stond in ieder geval geen cadeautafel klaar, waardoor we onze cadeaus nergens konden neerzetten. Die stonden dus ergens op de grond,
Lunch, etc.
Zoals ik hierboven al aangaf, gaven we onze gasten zelf de keuze om wel of niet te feliciteren. Uiteindelijk werden we door iedereen gekust en geknuffeld. Heel bizar, omdat dit maandenlang ‘niet mocht’. Ik geloof dat het zonder felicitaties een stuk minder warm was geweest en we zijn allebei zo blij dat het op deze manier gelopen is.
Na een toast (lees: op ons, het bruidspaar!) begonnen we aan de Italiaanse lunch. Mijn papa hield een mooie speech en ook de mama van Tom zei nog een aantal woorden om ons te feliciteren. Terwijl onze gasten nog aan het eten waren, gingen wij nog een aantal foto’s maken in de wei bij de locatie. Na een hele discussie, bleek dit ineens wel mogelijk te zijn. Daar zijn nog mooie beelden en foto’s gemaakt. Vanuit de wei zagen we dat de gasten voor onze mini-receptie al stonden te wachten. We hadden de hele dag 21 gasten en van 16.00 uur tot 18.00 uur, hadden we nog 9 receptiegasten. Zo leuk en fijn dat ze er waren.
Om 16.30 uur sneden we de taart aan en kon iedereen genieten van een stukje taart. De taart was eigenlijk bedoeld voor ca. 35 personen, maar uiteindelijk hebben heel veel gasten echt drie of zelfs vier stukken gegeten. Dat ging ook een beetje mis omdat de personen die de taart gingen aansnijden, een broodmes gebruikte. De stukken werden gigantisch afgesneden, alsof het een goedkope vlaai was. Wat niet het geval was, het was een prachtige en kostbare taart. Zorgvuldig uitgekozen en gemaakt.
Het was dan ook een overheerlijke taart, gemaakt door Missbaksel Maastricht. Een bare cake, met daarop de meest cheesy vintage taarttopper die we konden vinden en een aantal bloemen. Drie lagen, met drie verschillende smaken. We wisten wel dat de taart overheerlijk zou zijn – we hadden namelijk geproefd en zorgvuldig de smaken uitgekozen – maar we hadden geen idee dat onze gasten zo dol zouden zijn op de taart. Ik zag zelfs iemand lopen met een kwart stuk taart op een bepaald moment. Echt fantastisch. Gelukkig was er toch nog een klein stuk over, waardoor Tom en ik in het weekend nog van onze taart hebben kunnen genieten. Dat lukte de dag zelf namelijk niet.
Aanzoek
Een speciaal moment tijdens onze bruiloft was het moment waarop mijn beste vriendin ten huwelijk werd gevraagd. Twee dagen voor de bruiloft werd ik gebeld door haar wederhelft of ik het goed vond wanneer hij haar op onze bruiloft ten huwelijk zou vragen. Ik kon niet anders dan JA zeggen. We spraken af dat dit zou gebeuren wanneer ik het bruidsboeket zou gooien. Fotograaf en videograaf werden op het laatste moment op de hoogte gesteld om het moment mooi vast te leggen.
Ik riep alle vrouwen naar voren om mee te dingen naar het boeket. Hij ging vervolgens in de buurt van mij staan. Ik deed alsof ik het boeket naar achteren zou gooien, maar gooide het vervolgens naar hem. Hij liep vervolgens naar haar toe en deed het aanzoek. Het is echt fantastisch om op foto en video terug te zien hoe mooi en ontroerd iedereen reageerde op dit moment. Het was heel bijzonder om mee te maken en ook om er onderdeel van te zijn. Ik mag het stokje van bride to be doorgeven aan mijn bestie.
Diner
Om 18.00 uur was het dagprogramma afgelopen en sloten we samen met onze gasten de middag af. Het voelde van de ene kant heel gek om te ‘stoppen’, maar van de andere kant was dat de keuze die we nou eenmaal gemaakt hebben toen we besloten om het avondfeest te cancellen. We vonden het niet erg om van locatie te wisselen, omdat het allemaal zo tegenviel op de trouwlocatie. Tom en ik vertrokken samen in de taxi naar de locatie waar ons diner zou plaatsvinden. Samen met dierbaren sloten we de avond gezellig af met een diner bij Café Local in Maastricht. Dit was aangename afsluiter van een fantastische dag, die als een speer voorbij vloog. Het diner was supergoed verzorgd en het was er nog heel gezellig. Er was moeite gedaan om onze tafel te versieren en het personeel was zoals altijd heel aardig en attent.
Na het etentje gingen we allemaal naar huis. Tom en ik waren bang dat we in een soort gat zouden vallen, maar dat was eigenlijk helemaal niet zo. We werden thuis afgezet door de papa en broer van Tom. Tom tilde mij vervolgens over de drempel. Ook weer een heel leuk moment, waar we gelukkig een mini video van hebben. Ze leuk om terug te zien.
Liefde wint altijd
Tom en ik kijken terug op een fantastisch mooie dag, ondanks alles wat er misging voor en tijdens de grote dag. Mijn getuige wist heel mooi te verwoorden dat er vanaf het begin al heel veel moeite is gedaan om de liefde tussen mij en Tom op een of andere manier kapot te maken. Er werd nu zelfs een wereldwijd virus ingeschakeld om onze bruiloft te stoppen ;-)! Er ging ontzettend veel mis. Veel benoem ik niet eens in bovenstaande blogpost. Zo heb ik niet over het bloemstuk dat van de Dodge vloog, nadat we de straat uit reden. Of de spek die in de minestrone soep zat (terwijl echt wel duidelijk was bij de locatie dat ik geen vlees eet). De respectloze manier waarop we behandeld zijn op de trouwlocatie. Of die nacht dat ik tot 03.00 uur bezig was decoratie, omdat ik toch echt alles zelf wilde doen.
Maar weet je, that’s life. Het leven geeft je soms andere dingen dan verwacht. Misschien is dat juist wat het leven zo mooi maakt. Aan het einde van de dag gaat het niet om de perfecte bruiloft, de mooiste jurk, een auto die rijdt, de zon die volop schijnt, welke bloemen er in een bruidsboeket zitten, welk eten er op tafel staat of alles wat er zogezegd ‘niet’ was. Want er is zoveel meer dat er wél was. De liefde tussen mij en Tom. De liefde die we voor elkaar voelen en voor de mensen om ons heen. Liefde wint namelijk altijd.
Wij kijken terug op een zeer mooie en fijne dag, waarop wij elkaar het ja-woord gaven. We zijn dankbaar voor alle mensen die aanwezig waren en dit speciale moment samen met ons hebben gevierd. Dankjewel voor jullie warmte, gezelligheid, liefde en aanwezigheid. Alles wat ze je van tevoren vertellen over een bruiloft is echt waar: het vliegt voorbij, geniet van elk moment.
Speciale dank naar:
- onze dierbaren die aanwezig waren
- onze fantastische getuigen en ceremoniemeesters
- videograaf Brian Duchateau en Fotograaf Ad Utens
- Truus van Double Face Maastricht, die mijn droom waarmaakte en mijn eigen ontworpen jurk voor mij maakte
- Millanie van Mill Tailoring die samen met ons het trouwpak van Tom samenstelde
- Visagie Marlou die ervoor zorgde dat ik er op mijn mooiste uitzag
- Natasja van Forever Young die in de maanden voor de bruiloft ervoor gezorgd heeft dat mijn huid er op z’n best uit kwam te zien. En voor mijn mooie wimpers.
- Café Local voor het faciliteren van het gezellige etentje als afsluiter van onze grote dag
- Kim van Nagelstudio Kim Colier voor het mooi maken en verzorgen van mijn nagels
- Marjolein van Missbaksel Maastricht voor de fantastische taart
Anna
Wat een mooie foto’s van een mooie gebeurtenis. Gefeliciteerd!
Alyssa
AnnaDankjewel! Lief :-)
Anita te Gussinklo
Van harte Gefeliciteerd met jullie huwelijk.
Wat een prachtige foto’s en filmpje.
Heel veel geluk samen.
Alyssa
Anita te GussinkloDankjewel!!
Jessie
Lieve Liz en Tom , prachtig om te lezen, geweldig dat we erbij mochten zijn je hebt al heel lang geleden mijn hart gestolen en we blijven jullie volgen dikke poen Jessie.
Alyssa
JessieDaankewel <3 zoe leef! Wij vonden het super dat jullie erbij wilden zijn.
Sofie
Wauw mooi verhaal om te lezen. Geniet van elkaar en de liefde die jullie voor elkaar voelen. Veel geluk samen.
Groetjes Sofie,Toebe en Ashley.
Alyssa
SofieDankjewel, super lief!
Tom Van Decraen
Hi Schatje,
Tranen komen wederom tevoorschijn bij het lezen van deze post. Je bent en blijft de liefde van mijn leven. Ik hou ontzettend veel van jou.
Dankjewel voor deze ongelooflijke dag.
Je Man,
Tom
Alyssa
Tom Van DecraenLove you liefste <3