Een vervolg op het missen van vriendschappen

Toen ik twee jaar geleden (in augustus 2019) schreef over het hebben van geen vriendinnen, voelde ik me een grote loser. Ik schaamde me, voelde me abnormaal en vond het vreselijk ongemakkelijk om de blogpost online te zetten. Op een of andere manier deed ik het toch, hoe ongemakkelijk het ook voor me was. Wat daar vervolgens op volgde had ik nooit verwacht. Tot op de dag van vandaag krijg ik vrijwel dagelijks berichten van vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen en die het fijn vinden om mijn verhaal te lezen. Het is één van de meest gelezen blogposts op mijn blog. Naar aanleiding daarvan wil ik er graag een vervolg aan geven.

Niet alleen

Het belangrijkste dat ik geleerd heb van de reacties op mijn blogpost, is dat je nooit helemaal alleen bent. Je bent misschien wel alleen thuis of alleen in een kamer, maar qua energie ben je nooit alleen. Er zijn altijd mensen die hetzelfde doormaken, zich hetzelfde voelen en zich herkennen in jouw situatie. Uiteindelijk ben je dus samen alleen, maar dan eigenlijk toch niet alleen.

Daarnaast heb ik ervaren dat het soms een kwestie is van beter kijken, want ik geloof dat we allemaal wel een collega, buurvrouw of familielid hebben waar je kunt aanbellen voor een kopje koffie. Dat lijkt misschien op het eerste oog niet zo, maar ik geloof echt dat het er wel is bij iedereen. Vriendschap is niet leeftijd gebonden en soms te vinden in onverwachte hoek. De dingen die je in je hoofd denkt, zijn niet de waarheid. Wanneer je denkt dat iemand jou niet aardig vindt, heb je het vaak helemaal mis.

Het is er meer dan je denkt

Eenzaamheid c.q. het missen van vriendschap is er veel meer dan je denkt. Omdat het zo’n taboe onderwerp is en mensen zich hiervoor schamen, zullen ze het wellicht niet zo snel toegeven. Wat ik heel goed kan begrijpen en verder ook niet veroordeel. Ik kreeg van de meest onverwachte personen DM’s dat ze zich herkennen in mijn verhaal. Dat ze ook (vrijwel) geen vriendinnen hebben en zich ook vaak eenzaam voelen. Het is dus helemaal niet zo uniek als dat we vaak denken. Het is er echt veel meer dan je zou denken en eigenlijk is dat heel verdrietig. Eenzaamheid is zo’n gemeen iets, waar eigenlijk niemand mee te maken zou moeten hebben.

Ik weet nog dat ik ergens heb gewerkt, waar me aan het einde van de week continu werd gevraagd wat ik in het weekend ging doen. En dan reageerde ik bijvoorbeeld met het antwoord dat ik dat nog niet zo goed wist. En altijd werd er dan gereageerd met: ‘je kunt toch wel een vriendin bellen om iets mee te gaan doen?’. En telkens opnieuw probeerde ik dan uit te leggen van: ‘ja ik heb eigenlijk niet echt vriendinnen om iets mee te gaan doen’. Iedere week opnieuw.

Die confrontatie ging ik op een bepaald punt uit de weg. Het is pijnlijk wanneer je dit moet toegeven aan een ander die daar duidelijk geen ervaring mee heeft. Die geen idee heeft over dat het überhaupt bestaat dat iemand geen vriendinnen heeft.

Buitenaards wezen

Voordat ik mijn blogpost schreef, dacht ik dat ik de enige was van mijn leeftijd zonder vriendinnen. Dat ik een geval apart was. Dat ik een soort buitenaards wezen was, met 0.0 sociale vaardigheden en een sterke aantrekkingskracht voor sociaal ongemakkelijkheden. Zo voel ik me nog steeds af en toe, maar wel een stuk minder. Sociaal ongemakkelijkheden zal ik altijd wel een beetje blijven aantrekken. Ik onderneem nog steeds veel dingen alleen en dat vind ik nog steeds niet altijd heel leuk, maar ik realiseer me ook dat ik me zo beter op mijn gemak voel dan met iemand samen ‘omdat ik niet altijd alleen wil zijn’. Ik ben het inmiddels ook zo gewend.

Het lijkt door media en de mooie plaatjes op social media vaak zo alsof iedere andere vrouw van mijn leeftijd elk weekend lachend en feestend op Ibiza ligt te zonnen met een kudde vriendinnen, maar in realiteit is dit dus meestal niet zo. Vooral op social media zijn we allemaal kampioen in het delen van de meest gunstige plaatjes en scenario’s. Er zullen ongetwijfeld heus wel vrouwen zijn die zoveel geluk hebben, maar geloof ook niet alle mooie plaatjes die je voorbij ziet komen in de media of in je feed. Iets met een korreltje zout.

Vriendschap in onverwachte hoek

In de aanloop naar onze bruiloft had ik wel moeite met het beeld van de eenzame bruid. Zonder kudde bruidsmeisjes in matchende jurken. Het beeld dat in de media wordt geschept heeft mij veel pijn gedaan. Ik denk dat dat wel het ergste is geweest van alles, dat ik het idee had dat ik daarom niet goed genoeg was. Dat ik een mislukte bruid zou zijn. Dat er bij het uitkiezen van mijn jurk geen kudde huilende vriendinnen zouden zitten. Dat ik moeite zou hebben met het kiezen van een getuige, omdat ik ruime keuze zou moeten hebben. En dan nog een verhaal apart: de winacties waar je verplicht maar liefst drie vriendinnen moet taggen om überhaupt kans te kunnen maken op de prijs, zijn voor een trigger om verdrietig te worden over mijn sociale status.

En dat terwijl ik eigenlijk vrij snel wist wie mijn getuige zou worden. Iemand die mij heel dierbaar is en totaal niet in het harnas past van een bruidsmeisje in een lila bloemetjesjurk. Ik bedacht me daarnaast ook dat vriendschap veel vormen aanneemt. Dat ik in het verleden veel fijne en leuke collegae heb gehad, waar ik nog steeds een leuke klik mee heb wanneer we elkaar zien. We spreken elkaar dan wel niet vaak, maar de klik blijft altijd goed.

Buiten het plaatje om

Dat is dus iets wat ik ook geleerd heb, om echt ook buiten dat plaatje om te kijken. Vriendschap zit soms in onverwachte hoek, maar is daardoor niet minder waardevol. Toen ik nog niet met Tom samen was (en nu nog steeds), ging ik in het weekend vaak leuke dingen met mijn ouders doen. Dingen die we alledrie leuk vinden om te doen: naar rommelmarkten, iets drinken op het terras, naar het theater of gezellig samen uiteten. En ik heb het altijd fijn gehad met mijn ouders. Ondanks dat daar soms over werd geroddeld (omdat mensen het soms ook fijn vonden om te kunnen zeggen dat ik geen vriendinnen had. Zulke rotte appels heb je nou eenmaal altijd wel ergens).

Uit de weg gaan

Wat ik wel merk is dat ik het soms uit de weg ga. Dat ik er rust in heb gevonden, mede door de vele reacties. Dat het me vaak teveel gedoe is, om bij nul te beginnen. Dat ik moet gaan small talken met mensen die ik nog niet zo goed ken, of lang niet gezien heb. Dat ik ook wel beschadigd ben door mislukte vriendschappen of mensen die me uiteindelijk twintig messen in mijn rug hebben gestoken. Dat ik sneller de aanname doe dat het gedoe met iemand gaat worden. Dat praat ik niet helemaal goed, want het spreekt mijn vorige artikel ook wel een beetje tegen, maar daar wil ik dan ook wel eerlijk over zijn. En ik heb daar verder ook vrede mee nu.

Wat is er veranderd?

Na mijn blogpost heb ik heel veel reacties gekregen. Ook van mensen in mijn omgeving. Sinds die tijd is er wel veel veranderd. Met name ook omdat ik er anders naar ben gaan kijken. Onze bruiloft is inmiddels al bijna een jaar geleden en hebben we vanwege de pandemie een stuk kleiner gevierd dan de bedoeling was. Een groot deel van onze dierbaren waren aanwezig en ik heb me geen moment eenzaam of zonder vriendinnen gevoeld. Terwijl dat juist hetgeen was waar ik zo bang voor was: een leuke DJ en geen dansende mensen. Geen vriendinnen waar ik altijd mee uitging. Alleen ergens in een hoekje staan of alleen op de dansvloer staan. Dat was mijn grootste nachtmerrie en dat is dus niet gebeurd.

Er werd zelfs een heus vrijgezellenfeestje voor mij georganiseerd. Dat had ik nooit verwacht. Een gezellig lunch met een heleboel dames die me heel dierbaar zijn. Waar we hebben gelachen en een gezellige middag hebben gehad. Een gemêleerd gezelschap van vrouwen, die ik nog steeds regelmatig zie of spreek.

Ik heb inmiddels een leuke werkplek met fijne collega’s. Ik heb meerdere vriendinnen die ik al heel lang ken en waarmee ik af en toe iets leuks ga doen. Die ik jaren niet kan zien en dat we dan nog steeds de draad weer kunnen oppakken waar we ‘m jaren geleden hebben laten liggen. Waarbij het gewoon altijd als vanouds is. Waar het ons geen moeite kost.  Zo zijn er nog een paar mensen en dat is me heel dierbaar. Ik spreek ze niet dagelijks en soms zelfs niet wekelijks, maar ik weet dat ze er wel zijn en dat we voor elkaar klaarstaan. Dit geldt ook voor familieleden waarmee we een goede band hebben, dit is ook een vorm van vriendschap en verbondenheid. Waar ik heel dankbaar voor ben.

Daarnaast heb ik een hele lieve man, die ook mijn beste vriend is en waarmee ik altijd alles kan delen. En ook dat is me heel veel waard. ❤️