• Blog
  • about
  • webshop
  • Miss Murphy

  • categorieën
    • baby
    • breien
    • haken
    • personal
    • interieur
    • persoonlijke groei
    • tutorials & DIY
    • wedding
    • lifestyle
    • travel
  • favorieten
  • contact
    • disclaimer
    • privacyverklaring

Miss Murphy

baby
/
21 juni 2023

Difficult roads often lead to beautiful destinations

Op dag één besloot ik dat het me niet ging breken. Dat ik niet hetgeen zou worden, wat me overkwam. Wat ons overkomt. We besloten samen dat elke dag een goede dag zou zijn, dat het ons niet kapot zou maken. Dat elke nieuwe ervaring ons sterker zou maken. Maanden geleden maakten Tom en ik de keuze om te zwijgen. Bewust niet te praten over een – inmiddels – steeds groter wordend hoofdstuk in ons leven. We waren in de veronderstelling dat we de juiste keuze maakten, door er niet over te praten. Het voor onszelf te houden. Ergens niet over praten, kost echter soms meer energie dan er juist wél over te praten. Ergens bewust niet verdrietig over willen zijn, zorgt juist voor meer verdriet. Je legt jezelf het zwijgen op, terwijl je eigenlijk zoveel te zeggen en te uiten hebt. Daarom weet ik ook niet zo goed waar ik moet beginnen.

Uitdagingen

Binnen deze grote uitdaging, vielen allerlei uitdagingen samen. Niet weten hoe ermee om te gaan. Sociale uitdagingen. Onbegrip. Solliciteren. Teleurstelling. Stilstaan. Boosheid. Het gevoel van oneerlijkheid. Onvermogen. Het verlies van controle. Onzekerheid. Angst. Mijn lichaam dat ik niet meer herken. Toch breken.

Het gaat er echter niet om hoe vaak je valt. Het gaat erom hoe vaak je weer opstaat. Keer op keer. Ook al lig je een tijdje op de grond, je moet jezelf weer bij elkaar rapen en tóch opstaan. Al gaat het eerste stukje kruipend.

Stil

Toen wij vorig jaar de keuze maakten om samen dit nieuwe avontuur aan te gaan, besloten we om er met niemand over te praten. We zouden er wel over praten wanneer het zo ver zou zijn: wanneer ik zwanger zou zijn. We waren heel enthousiast en geloofden in een snelle, goede afloop. We doken er vol positiviteit in. Lachend en vooral samen. Slechts enkele personen waren tot nu toe op de hoogte van alles wat er speelt. Het leek ons niet verstandig om tegen iedereen te vertellen over ons traject. Dat wilden we ook niet. Hoe iets dat voor anderen zo vanzelfsprekend is, dat voor ons niet is. Zonder enige (medische) reden of oorzaak.

Ondanks dat mensen het vaak lief en goed bedoelen, zijn er maar heel weinig mensen die het juiste zeggen of doen. De voornaamste reden om er niet over te praten, is omdat we willen voorkomen dat we van allerlei mensen ongevraagde adviezen en meningen krijgen. Meningen en adviezen vanuit mensen hun eigen perceptie, overtuigingen, angsten en ervaringen. Verhalen die ze via via hebben opgevangen. Veelal van mensen die zelf niet in deze situatie hebben gezeten en daarom ook geen flauw idee hebben waar wij middenin zitten. Hoe het voelt en daadwerkelijk is, om dit mee te maken. Een ‘ontspannend weekendje weg gaan samen’ is niet de oplossing voor de uitdaging waar we ons al maanden in bevinden. Er ‘gewoon niet meer over nadenken’ gaat nu niet voor wonderen zorgen. Dit zijn dan ook juist de welbekende adviezen waar we niet op zitten te wachten. We hebben er namelijk helemaal niets aan, hoe goed het ook bedoeld is.

In een maatschappij waar iedereen vindt dat alles zomaar gezegd mag worden, omdat we in een vrij land leven en je een eigen mening mag hebben. Daarbij totaal niet meer stilstaand bij de gevoelens van iemand anders, geen overbodige luxe om even te vermelden.

Perfecte plaatje

De afgelopen maanden heb ik de tijd gehad om lang en veel na te denken over onze situatie. Hoe er door de maatschappij een perfect plaatje wordt gecreëerd, van hoe dingen zouden moeten gaan en hoe dingen zouden moeten zijn. Daardoor beseffen velen niet, dat dit perfecte plaatje voor veel mensen – helaas – niet vanzelfsprekend is. Om welke reden dan ook. Dat hetgeen wat voor jou en je omgeving vanzelfsprekend is, dat niet automatisch dan ook voor een ander zo mag zijn. Ik merk in het dagelijks leven dat mensen zich vaak niet realiseren hoe gelukkig ze mogen zijn, wanneer het hun wel gegeven is. Geklaag over kinderen en hun (normale) gedrag, vind ik dan ook lastig om naar te luisteren. Ik zou er alles voor doen, om nachtenlang met mijn baby wakker te moeten zijn. Ik zou er alles voor doen, om mijn kind in mijn armen te mogen troosten. Ook al kan ik daardoor zelf maandenlang niet slapen.

Ik neem het anderen niet kwalijk, dat het voor hun wel vanzelfsprekend is. Ik voel geen jaloezie of afgunst. Ik gun iedereen die dat graag wenst, een heel elftal. Gezond, met ieder tien teentjes en tien vingertjes. Ik vind het een afschuwelijke gedachte, dat er meer vrouwen zijn die dit doormaken. Die continu geconfronteerd worden met situaties waar je niet verdrietig over wilt zijn, maar toch onbewust heel verdrietig over bent. Het gevoel van ontzettend blij en gelukkig zijn voor een ander, maar tegelijk ook zo ontroostbaar verdrietig zijn voor jezelf. Voor ons. Dat gevoel is lastig uit te leggen, omdat mensen al snel denken te moeten vinden dat je jaloers bent, wat in geen geval zo is.

Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om moeiteloos zwanger te raken. Ondanks dat er bij ons allebei geen medische reden gevonden is, blijkt het ook voor ons een uitdaging te zijn om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Na anderhalf jaar ‘gewone’ pogingen, 5 mislukte IUI trajecten, één mislukte IVF, gaan we nu verder met IVF 2. En ik vind het heel verdrietig dat dit zo is.

Cadeautjes

Toen ik de kamer uitliep na onze intake voor IVF (na 5 mislukte IUI’s), zei ik tegen Tom: wij mogen dit meemaken om er van te leren en er sterker door te worden. Wanneer je iets niet cadeau krijgt, dan zul je zelf de cadeautjes moeten vinden in wat het leven je aanbiedt. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik liever die heerlijke geurstokjes van Rituals cadeau krijg, maar swat.

Samen

De afgelopen maanden hebben we samen in stilte de trajecten en onderzoeken doorlopen. De hormooninjecties gezet, ontelbaar veel echo’s gehad en zijn we vaak samen naar het ziekenhuis geweest. Telkens met de angst om bekenden tegen te komen. Beetje stiekem rondsluipend door de gangen van het ziekenhuis. En dat willen we gewoon niet meer. Waar we begin vorig jaar vol goede moed hoopten dat deze behandelingen heel snel succesvol zouden zijn, duurt het uiteindelijk langer dan we hoopten.

Wij hadden gehoopt dat we na twee of drie IUI’s zwanger zouden zijn en daarna trots ons verhaal konden delen met de wereld. Naarmate de maanden verstreken, merkten we dat het toch iets ingewikkelder werd dan we dachten. Ondertussen stapelden alle onuitgesproken ervaringen en emoties zich op. We hebben allebei onderschat wat voor impact het heeft, we dachten dat we het allemaal ‘wel effe’ zouden doen. Dat doen we uiteindelijk ook, maar het weegt op sommige momenten onbewust zwaarder dan we dachten. We zijn allebei van het soort ‘niet lullen, maar poetsen’, alleen gaat dit in sommige situaties gewoon niet op. Soms breekt het ons wél, ondanks dat we dat niet willen.

Inmiddels zijn op een punt dat we allebei voelen dat ‘er niet over praten’ niet de juiste keuze is. Niet nu het langer duurt dan we dachten. Niet nu het wegduwen van al het verdriet en de emoties ons begint te verstikken. Het hele gebeuren juist veel erger en verdrietiger maakt. Daarom hebben we samen besloten om er vanaf nu niet meer over te zwijgen. Dat wil niet zeggen dat we het nergens anders meer over gaan hebben, maar wel dat we er open over zijn.

Ervaringen

De afgelopen maanden hield ik achter de schermen een dagboek bij. Ik beschrijf – met humor én verdriet – hoe lastig ik het vind om aan het maatschappelijke plaatje te voldoen. De manier waarop je als (ongewenst) kinderloos stel wordt behandeld door familie en tijdens feestdagen. Hoe verdrietig ik kan worden van bepaalde opmerkingen en gebeurtenissen. Dat ik niet kan begrijpen dat andere mensen niet begrijpen hoe pijnlijk bepaalde uitspraken zijn. Hoe ik bewust niet zielig in een hoekje ga zitten en er elke dag een mooie dag van maak. Hoe oneerlijk het soms voelt. Hoe we vaak huilend van het lachen grapjes maken over alles. Deze teksten had ik willen bewaren voor tijdens mijn zwangerschap. Ik schreef ze om onze ervaring te delen, als herinnering voor onze toekomstige baby en om anderen een hart onder de riem te steken. Ik weet nog niet of ik deze überhaupt ooit online ga zetten, maar ze zijn er wel.

Soms voelt het alsof er nog te weinig bewustzijn is. Mensen weten niet eens wat IUI is en wat er precies allemaal gebeurd bij IVF. Wanneer ik wil praten over mijn gevoel, moet ik vaak eerst uitleggen wat een behandeling eigenlijk precies inhoudt. Hetgeen waar ik dan eigenlijk over wil praten – mijn gevoel – gaat dan verloren in het gesprek.

Liefde

Voor nu wil ik vragen om geen adviezen te delen. Bijvoorbeeld over behandelingen die bij de zus, van de buurvrouw, van de nicht, van de man, van je tante haar moeder succesvol voor een zesling heeft gezorgd. Welke kruiden helpen. Welke maanstanden gunstig zijn. Opmerkingen als: dat het leven ook fantastisch is zonder kinderen. Dat we samen eens een weekendje weg moeten gaan, lekker ontspannen, en dat alles dan wel goedkomt. Het helpt ons niet, hoe lief en goed het ook bedoeld is. Het is toxisch en onnodig. Het zorgt voor veel onrust. We hoeven geen (goedbedoelde) adviezen en/of medelijden. We zijn niet het zielige, onvruchtbare koppel. Ik ben niet de zielige, onvruchtbare vrouw. Het is voor ons een iets langere reis om deze kinderwens in vervulling te laten gaan, we geloven echter nog altijd in een positieve uitkomst. Dat is dan ook waar we ons op blijven focussen. Medeleven is altijd welkom, medelijden helpt ons niet.

Mocht je ons toch met iets willen helpen, dan is een klein beetje liefde en geluk deze kant opsturen genoeg.

Difficult roads often lead to beautiful destinations. En onderweg genieten we zoveel mogelijk van het uitzicht. 🖤

Share
Alyssa

Mijn naam is Alyssa. Ik schrijf en creëer dagelijks nieuwe content over creativiteit, persoonlijke groei, ondernemen, lifestyle en dingen waar ik blij van word.

You May Also Like

4 januari 2025

Zelfgemaakte mobiel met zeekoeien

13 maart 2024

Ik ben zwanger!

18 maart 2025

Mijn bevallingsverhaal

12 augustus 2023

Dag lief Friemeltje 💔

  • Dagmar
    22 juni 2023

    Lieve Alyssa, Ik durf niet te zeggen hoe lang ik je al precies volg, maar het zijn inmiddels heel veel jaren geworden. Ik wil heel graag met je delen hoe ongelooflijk moedig, dapper, veerkrachtig en liefdevol ik je vind en hoe trots ik op jullie ben. Alle liefs en lichtpuntjes voor jullie xxxxxxx

    Reply
  • Stéphanie
    21 juni 2023

    Wij verloren vorig jaar ons kindje na 9 weken zwangerschap en zijn altijd blijven doen alsof we ‘dit wel even zouden verwerken’. Dat is niet zo. Ik herken het wanneer je zegt dat ‘iedereen er deel van wil uitmaken en advies wil geven’. Wat ik jullie wil toewensen is veel liefde voor elkaar, veel tranen, maar vooral veel happy moments… En de kracht om jullie levenspad samen te blijven bewandelen. Wonderen gebeuren wanneer je ze het minst verwacht ❤️

    Reply
  • Zjiet
    21 juni 2023

    Wat höbste ‘t allemaol sjoen umsjreve. De höbs d’n hertsje ope gezat. Iech hoop vaan ganse harte tot uuch dat opluuchting en rös zal geve. Hiel väöl leefs, mood en positievieteit gewins.
    😘😘😘🍀🍀🍀

    Reply
  • Michelle Ruijters
    21 juni 2023

    Lieve Alyssa en Tom

    Wat dapper dat jullie dit moeilijke verhaal met ons willen delen. Ik wens jullie heel erg veel liefde, kracht en steun toe in deze moeilijke periode. Ik denk aan jullie ❤️
    Dikke kus en knuffel voor jullie beide 😘
    Liefs Michelle

    Reply
  • Claudia
    21 juni 2023

    Je hebt ’t prachtig kunnen verwoorden. Weet dat je niet alleen bent en inderdaad dat je niet hoeft te zwijgen. *Knuffel* en heel veel succes en sterkte jullie,

    Reply
  • Lucienne Stevens
    21 juni 2023

    Heftig leef sjat, inderdaad wat is IUI IVF of endométriose, mijn petekind heeft het me 8 jaar geleden uitgelegd toen ze uiteindelijk was bevallen en toen viel alles op zijn plek, iets met een kwartje wat door viel …. Heel dapper van jullie in de eerste periode en nu “openbaarheid” daar gaan jullie je beter door voelen, je zou het bijna kunnen vergelijken (niet lachen) met “uit de kast” komen zo word er in onze maatschappij soms omheen gedraaid. Nu hebben jullie je hart open gezet en kunnen jullie verder, dus gaan met de banaan zou ik zeggen met alle liefdevolle ondersteuning die jullie maar kunnen scoren thats The point ❤️❤️❤️❤️

    Reply
  • Sanne
    21 juni 2023

    Alyssa,
    Wat knap en goed dat je dit verhaal deelt. Veel mensen beseffen de impact van ongewenst kinderloos zijn niet. Ik wens jullie veel liefde, geluk en knuffels toe, maar ook succes en sterkte voor jullie moeilijke tijden.

    Reply
  • Paula
    21 juni 2023

    Ik gun jullie de wereld ❤️ mooi & goed dat je dit deelt Alyssa!

    Reply
  • Anoniem
    21 juni 2023

    Lieve alyssa,

    Wat een ontzettend mooi maar tegelijk ook moeilijk verhaal heb je met ons gedeeld! Heel moedig om het te delen met zoveel mensen!
    Wens jullie alle liefde en geluk toe die ik me maar kan bedenken😘

    Reply

Leave a Comment Cancel Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Previous Post
Het inrichten van de kinderkamer
Next Post
Zomerjurk met gehaakte top
😂✌🏼

#newmom #mom #lovemygirl #relatablecontent #anxietysquad #novillagehere
missmurphy
missmurphy
•
Follow
😂✌🏼 #newmom #mom #lovemygirl #relatablecontent #anxietysquad #novillagehere
1 maand ago
View on Instagram |
1/6
Amore mio 🩷

#lidodijesolo #jesolobeach #home #italia #eerstevakantiesamen #mijnliefstemeisje #meisjesmama #vakantiemangezellighè #voetjesindezee #adriatischezee #waterratje #feetje #onsfeetje #ladolcevita #miamore #amoremio
missmurphy
missmurphy
•
Follow
Amore mio 🩷 #lidodijesolo #jesolobeach #home #italia #eerstevakantiesamen #mijnliefstemeisje #meisjesmama #vakantiemangezellighè #voetjesindezee #adriatischezee #waterratje #feetje #onsfeetje #ladolcevita #miamore #amoremio
1 maand ago
View on Instagram |
2/6
❤️🐠☀️

#lidodijesolo #jesolobeach #jesololido #firstholidaytogether #mijnmeisje #feetje #meisjesmama #voetjesinhetzand #bijna9maanden #lievelingsplek #italia #vakantie
missmurphy
missmurphy
•
Follow
❤️🐠☀️ #lidodijesolo #jesolobeach #jesololido #firstholidaytogether #mijnmeisje #feetje #meisjesmama #voetjesinhetzand #bijna9maanden #lievelingsplek #italia #vakantie
1 maand ago
View on Instagram |
3/6
❤️

#feetje #onsfé #liefstemeisje #meisjesmama #bijna8maanden
missmurphy
missmurphy
•
Follow
❤️ #feetje #onsfé #liefstemeisje #meisjesmama #bijna8maanden
2 maanden ago
View on Instagram |
4/6
I’ve been waiting for you ❤️

#fécharlie #meisjesmama #mom #momlife #pregnantafterinfertility #pregnantaftermiscarriage #rainbowbaby #liefstemeisje #mijndochter #mijnmeisje #ivebeenwaitingforyou
missmurphy
missmurphy
•
Follow
I’ve been waiting for you ❤️ #fécharlie #meisjesmama #mom #momlife #pregnantafterinfertility #pregnantaftermiscarriage #rainbowbaby #liefstemeisje #mijndochter #mijnmeisje #ivebeenwaitingforyou
3 maanden ago
View on Instagram |
5/6
Vaak realiseer je je op het moment zelf niet dat je iets voor de laatste keer doet. Omdat we daar helemaal niet bij stilstaan in dat moment. 

Kan jij je bijvoorbeeld nog herinneren wanneer je voor het laatst bij je grootouders ging logeren? Ik niet. Ik herinner me alleen dat het altijd zo gezellig was. Of de laatste keer dat je knuffelde met iemand die je dierbaar is (was)? Hoe vaak wisten we, dat het de laatste keer zou zijn? 

Van alle laatste keren, was ik me niet bewust. Zou ik er anders meer van genoten hebben? Minder gemopperd hebben? Zou ik meer geduld hebben gehad? Of zou het me verdrietig hebben gemaakt? En leren we van die wetenschap, dat we daarom meer moeten genieten van elk moment? Van de mensen om ons heen?

Dat zou eigenlijk wel zo moeten zijn. En toch weet ik dat we het weer vergeten. 

Vandaag realiseer ik me dat veel momenten laatste keren waren. Dat wisten we alleen toen nog niet. Momenten die zo leuk altijd waren, die altijd weer terugkwamen. Die nu niet meer zullen zijn. Daar komen nu andere momenten voor in de plaats. En ook weer laatste keren.

De vergankelijkheid van het leven is er altijd, maar soms nog net een beetje meer. 💔
Vaak realiseer je je op het moment zelf niet dat je iets voor de laatste keer doet. Omdat we daar helemaal niet bij stilstaan in dat moment. 

Kan jij je bijvoorbeeld nog herinneren wanneer je voor het laatst bij je grootouders ging logeren? Ik niet. Ik herinner me alleen dat het altijd zo gezellig was. Of de laatste keer dat je knuffelde met iemand die je dierbaar is (was)? Hoe vaak wisten we, dat het de laatste keer zou zijn? 

Van alle laatste keren, was ik me niet bewust. Zou ik er anders meer van genoten hebben? Minder gemopperd hebben? Zou ik meer geduld hebben gehad? Of zou het me verdrietig hebben gemaakt? En leren we van die wetenschap, dat we daarom meer moeten genieten van elk moment? Van de mensen om ons heen?

Dat zou eigenlijk wel zo moeten zijn. En toch weet ik dat we het weer vergeten. 

Vandaag realiseer ik me dat veel momenten laatste keren waren. Dat wisten we alleen toen nog niet. Momenten die zo leuk altijd waren, die altijd weer terugkwamen. Die nu niet meer zullen zijn. Daar komen nu andere momenten voor in de plaats. En ook weer laatste keren.

De vergankelijkheid van het leven is er altijd, maar soms nog net een beetje meer. 💔
missmurphy
missmurphy
•
Follow
Vaak realiseer je je op het moment zelf niet dat je iets voor de laatste keer doet. Omdat we daar helemaal niet bij stilstaan in dat moment. Kan jij je bijvoorbeeld nog herinneren wanneer je voor het laatst bij je grootouders ging logeren? Ik niet. Ik herinner me alleen dat het altijd zo gezellig was. Of de laatste keer dat je knuffelde met iemand die je dierbaar is (was)? Hoe vaak wisten we, dat het de laatste keer zou zijn? Van alle laatste keren, was ik me niet bewust. Zou ik er anders meer van genoten hebben? Minder gemopperd hebben? Zou ik meer geduld hebben gehad? Of zou het me verdrietig hebben gemaakt? En leren we van die wetenschap, dat we daarom meer moeten genieten van elk moment? Van de mensen om ons heen? Dat zou eigenlijk wel zo moeten zijn. En toch weet ik dat we het weer vergeten. Vandaag realiseer ik me dat veel momenten laatste keren waren. Dat wisten we alleen toen nog niet. Momenten die zo leuk altijd waren, die altijd weer terugkwamen. Die nu niet meer zullen zijn. Daar komen nu andere momenten voor in de plaats. En ook weer laatste keren. De vergankelijkheid van het leven is er altijd, maar soms nog net een beetje meer. 💔
3 maanden ago
View on Instagram |
6/6

© Miss Murphy - 2010 - 2025 Site Powered by Pix & Hue.