Difficult roads often lead to beautiful destinations

Op dag één besloot ik dat het me niet ging breken. Dat ik niet hetgeen zou worden, wat me overkwam. Wat ons overkomt. We besloten samen dat elke dag een goede dag zou zijn, dat het ons niet kapot zou maken. Dat elke nieuwe ervaring ons sterker zou maken. Maanden geleden maakten Tom en ik de keuze om te zwijgen. Bewust niet te praten over een – inmiddels – steeds groter wordend hoofdstuk in ons leven. We waren in de veronderstelling dat we de juiste keuze maakten, door er niet over te praten. Het voor onszelf te houden. Ergens niet over praten, kost echter soms meer energie dan er juist wél over te praten. Ergens bewust niet verdrietig over willen zijn, zorgt juist voor meer verdriet. Je legt jezelf het zwijgen op, terwijl je eigenlijk zoveel te zeggen en te uiten hebt. Daarom weet ik ook niet zo goed waar ik moet beginnen.

Uitdagingen

Binnen deze grote uitdaging, vielen allerlei uitdagingen samen. Niet weten hoe ermee om te gaan. Sociale uitdagingen. Onbegrip. Solliciteren. Teleurstelling. Stilstaan. Boosheid. Het gevoel van oneerlijkheid. Onvermogen. Het verlies van controle. Onzekerheid. Angst. Mijn lichaam dat ik niet meer herken. Toch breken.

Het gaat er echter niet om hoe vaak je valt. Het gaat erom hoe vaak je weer opstaat. Keer op keer. Ook al lig je een tijdje op de grond, je moet jezelf weer bij elkaar rapen en tóch opstaan. Al gaat het eerste stukje kruipend.

Stil

Toen wij vorig jaar de keuze maakten om samen dit nieuwe avontuur aan te gaan, besloten we om er met niemand over te praten. We zouden er wel over praten wanneer het zo ver zou zijn: wanneer ik zwanger zou zijn. We waren heel enthousiast en geloofden in een snelle, goede afloop. We doken er vol positiviteit in. Lachend en vooral samen. Slechts enkele personen waren tot nu toe op de hoogte van alles wat er speelt. Het leek ons niet verstandig om tegen iedereen te vertellen over ons traject. Dat wilden we ook niet. Hoe iets dat voor anderen zo vanzelfsprekend is, dat voor ons niet is. Zonder enige (medische) reden of oorzaak.

Ondanks dat mensen het vaak lief en goed bedoelen, zijn er maar heel weinig mensen die het juiste zeggen of doen. De voornaamste reden om er niet over te praten, is omdat we willen voorkomen dat we van allerlei mensen ongevraagde adviezen en meningen krijgen. Meningen en adviezen vanuit mensen hun eigen perceptie, overtuigingen, angsten en ervaringen. Verhalen die ze via via hebben opgevangen. Veelal van mensen die zelf niet in deze situatie hebben gezeten en daarom ook geen flauw idee hebben waar wij middenin zitten. Hoe het voelt en daadwerkelijk is, om dit mee te maken. Een ‘ontspannend weekendje weg gaan samen’ is niet de oplossing voor de uitdaging waar we ons al maanden in bevinden. Er ‘gewoon niet meer over nadenken’ gaat nu niet voor wonderen zorgen. Dit zijn dan ook juist de welbekende adviezen waar we niet op zitten te wachten. We hebben er namelijk helemaal niets aan, hoe goed het ook bedoeld is.

In een maatschappij waar iedereen vindt dat alles zomaar gezegd mag worden, omdat we in een vrij land leven en je een eigen mening mag hebben. Daarbij totaal niet meer stilstaand bij de gevoelens van iemand anders, geen overbodige luxe om even te vermelden.

Perfecte plaatje

De afgelopen maanden heb ik de tijd gehad om lang en veel na te denken over onze situatie. Hoe er door de maatschappij een perfect plaatje wordt gecreëerd, van hoe dingen zouden moeten gaan en hoe dingen zouden moeten zijn. Daardoor beseffen velen niet, dat dit perfecte plaatje voor veel mensen – helaas – niet vanzelfsprekend is. Om welke reden dan ook. Dat hetgeen wat voor jou en je omgeving vanzelfsprekend is, dat niet automatisch dan ook voor een ander zo mag zijn. Ik merk in het dagelijks leven dat mensen zich vaak niet realiseren hoe gelukkig ze mogen zijn, wanneer het hun wel gegeven is. Geklaag over kinderen en hun (normale) gedrag, vind ik dan ook lastig om naar te luisteren. Ik zou er alles voor doen, om nachtenlang met mijn baby wakker te moeten zijn. Ik zou er alles voor doen, om mijn kind in mijn armen te mogen troosten. Ook al kan ik daardoor zelf maandenlang niet slapen.

Ik neem het anderen niet kwalijk, dat het voor hun wel vanzelfsprekend is. Ik voel geen jaloezie of afgunst. Ik gun iedereen die dat graag wenst, een heel elftal. Gezond, met ieder tien teentjes en tien vingertjes. Ik vind het een afschuwelijke gedachte, dat er meer vrouwen zijn die dit doormaken. Die continu geconfronteerd worden met situaties waar je niet verdrietig over wilt zijn, maar toch onbewust heel verdrietig over bent. Het gevoel van ontzettend blij en gelukkig zijn voor een ander, maar tegelijk ook zo ontroostbaar verdrietig zijn voor jezelf. Voor ons. Dat gevoel is lastig uit te leggen, omdat mensen al snel denken te moeten vinden dat je jaloers bent, wat in geen geval zo is.

Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om moeiteloos zwanger te raken. Ondanks dat er bij ons allebei geen medische reden gevonden is, blijkt het ook voor ons een uitdaging te zijn om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Na anderhalf jaar ‘gewone’ pogingen, 5 mislukte IUI trajecten, één mislukte IVF, gaan we nu verder met IVF 2. En ik vind het heel verdrietig dat dit zo is.

Cadeautjes

Toen ik de kamer uitliep na onze intake voor IVF (na 5 mislukte IUI’s), zei ik tegen Tom: wij mogen dit meemaken om er van te leren en er sterker door te worden. Wanneer je iets niet cadeau krijgt, dan zul je zelf de cadeautjes moeten vinden in wat het leven je aanbiedt. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik liever die heerlijke geurstokjes van Rituals cadeau krijg, maar swat.

Samen

De afgelopen maanden hebben we samen in stilte de trajecten en onderzoeken doorlopen. De hormooninjecties gezet, ontelbaar veel echo’s gehad en zijn we vaak samen naar het ziekenhuis geweest. Telkens met de angst om bekenden tegen te komen. Beetje stiekem rondsluipend door de gangen van het ziekenhuis. En dat willen we gewoon niet meer. Waar we begin vorig jaar vol goede moed hoopten dat deze behandelingen heel snel succesvol zouden zijn, duurt het uiteindelijk langer dan we hoopten.

Wij hadden gehoopt dat we na twee of drie IUI’s zwanger zouden zijn en daarna trots ons verhaal konden delen met de wereld. Naarmate de maanden verstreken, merkten we dat het toch iets ingewikkelder werd dan we dachten. Ondertussen stapelden alle onuitgesproken ervaringen en emoties zich op. We hebben allebei onderschat wat voor impact het heeft, we dachten dat we het allemaal ‘wel effe’ zouden doen. Dat doen we uiteindelijk ook, maar het weegt op sommige momenten onbewust zwaarder dan we dachten. We zijn allebei van het soort ‘niet lullen, maar poetsen’, alleen gaat dit in sommige situaties gewoon niet op. Soms breekt het ons wél, ondanks dat we dat niet willen.

Inmiddels zijn op een punt dat we allebei voelen dat ‘er niet over praten’ niet de juiste keuze is. Niet nu het langer duurt dan we dachten. Niet nu het wegduwen van al het verdriet en de emoties ons begint te verstikken. Het hele gebeuren juist veel erger en verdrietiger maakt. Daarom hebben we samen besloten om er vanaf nu niet meer over te zwijgen. Dat wil niet zeggen dat we het nergens anders meer over gaan hebben, maar wel dat we er open over zijn.

Ervaringen

De afgelopen maanden hield ik achter de schermen een dagboek bij. Ik beschrijf – met humor én verdriet – hoe lastig ik het vind om aan het maatschappelijke plaatje te voldoen. De manier waarop je als (ongewenst) kinderloos stel wordt behandeld door familie en tijdens feestdagen. Hoe verdrietig ik kan worden van bepaalde opmerkingen en gebeurtenissen. Dat ik niet kan begrijpen dat andere mensen niet begrijpen hoe pijnlijk bepaalde uitspraken zijn. Hoe ik bewust niet zielig in een hoekje ga zitten en er elke dag een mooie dag van maak. Hoe oneerlijk het soms voelt. Hoe we vaak huilend van het lachen grapjes maken over alles. Deze teksten had ik willen bewaren voor tijdens mijn zwangerschap. Ik schreef ze om onze ervaring te delen, als herinnering voor onze toekomstige baby en om anderen een hart onder de riem te steken. Ik weet nog niet of ik deze überhaupt ooit online ga zetten, maar ze zijn er wel.

Soms voelt het alsof er nog te weinig bewustzijn is. Mensen weten niet eens wat IUI is en wat er precies allemaal gebeurd bij IVF. Wanneer ik wil praten over mijn gevoel, moet ik vaak eerst uitleggen wat een behandeling eigenlijk precies inhoudt. Hetgeen waar ik dan eigenlijk over wil praten – mijn gevoel – gaat dan verloren in het gesprek.

Liefde

Voor nu wil ik vragen om geen adviezen te delen. Bijvoorbeeld over behandelingen die bij de zus, van de buurvrouw, van de nicht, van de man, van je tante haar moeder succesvol voor een zesling heeft gezorgd. Welke kruiden helpen. Welke maanstanden gunstig zijn. Opmerkingen als: dat het leven ook fantastisch is zonder kinderen. Dat we samen eens een weekendje weg moeten gaan, lekker ontspannen, en dat alles dan wel goedkomt. Het helpt ons niet, hoe lief en goed het ook bedoeld is. Het is toxisch en onnodig. Het zorgt voor veel onrust. We hoeven geen (goedbedoelde) adviezen en/of medelijden. We zijn niet het zielige, onvruchtbare koppel. Ik ben niet de zielige, onvruchtbare vrouw. Het is voor ons een iets langere reis om deze kinderwens in vervulling te laten gaan, we geloven echter nog altijd in een positieve uitkomst. Dat is dan ook waar we ons op blijven focussen. Medeleven is altijd welkom, medelijden helpt ons niet.

Mocht je ons toch met iets willen helpen, dan is een klein beetje liefde en geluk deze kant opsturen genoeg.

Difficult roads often lead to beautiful destinations. En onderweg genieten we zoveel mogelijk van het uitzicht. 🖤