Dag lief Friemeltje 💔

Wat moet je zeggen, wanneer je eigenlijk geen woorden meer hebt. Wanneer je keel helemaal dichtzit met verdriet, ongeloof en onvermogen. Wanneer je alleen maar heel hard wilt schreeuwen. Er is zoveel om te zeggen en tegelijk is er niets meer dan stilte. Er is niet eens stilte, er is gewoon helemaal niets meer. Onze grootste droom kwam uit en onze grootste nachtmerrie ook. We hebben gewonnen en daarna toch verloren. Iets dat voor ons een eeuwigheid zou zijn, werd een verloren moment in de tijd. Onzichtbaar en naamloos. Piepklein, maar voor ons zo ontzettend groots.

Baby

De blogpost en de reel over onze reis naar een kindje, stonden al maanden in mijn concepten. Ik durfde het niet online te zetten, ik was bang. Bang dat mensen het niet zouden begrijpen en bang dat mensen er meteen weer een ander verhaal van zouden maken. Terwijl ik voor mezelf een soort uitlaatklep zocht waarin ik me kon uiten en mijn verhaal kon delen. Misschien anderen mocht helpen, met ons verhaal.

Op vakantie liet ik alles aan Tom zien en die vond het allemaal heel mooi. Dat was voor mij de reden om het na onze vakantie meteen online te zetten. Ik kreeg zoveel lieve reacties en we vonden het heel fijn om alles te lezen. Dat er zoveel mensen met ons meeleefden. Dat er zoveel mensen – ook waarvan we het niet wisten – in hetzelfde schuitje zaten of hadden gezeten. Ik was toen heel gelukkig dat het toch online had gezet.

Wat ik op dit moment nog niet wist, was dat ik in verwachting was. Spontaan, tussen de trajecten door. Op de natuurlijke manier zwanger, zonder dat we het in de gaten hadden. Ik was bijna 5 weken toen ik erachter kwam.

Eindelijk een positieve test

Stiekem had ik wel in de gaten dat ik over tijd was, al een aantal dagen. Ik wilde niet meteen gelukkig zijn, omdat ik niet wéér teleurgesteld wilde worden. Na zoveel negatieve testen, associeer je zwangerschapstesten met een negatief gevoel. Eigenlijk wilde ik helemaal niet testen, maar ik vond het ook geen fijn idee om het niet te weten. Na onze eerste terugplaatsing, duurde het zes weken voordat mijn cyclus weer normaal was. Aangezien we in mei ook een terugplaatsing hadden gehad, dacht ik dat mijn uitblijvende menstruatie daarmee te maken had. Dus ik was er niet heel erg van overtuigd dat ik een positieve test in handen zou krijgen. Ik hoopte het natuurlijk met heel mijn hart van wel.

Tom was werken en ik was alleen thuis. Ik deed in de ochtend een zwangerschapstest en ging tijdens het wachten, een beetje opruimen op de slaapkamer. Onbewust was ik toch zenuwachtig, waardoor ik na één minuut alweer ging kijken. Ik zag van veraf al dat er een dikke streep stond. Het kon echt niet duidelijker zijn: de test was positief. Ik was zwanger.

Uitzinnig blij. Bijna niet te geloven, zo blij. Het raam stond open en ik heb volgens mij de hele straat bij elkaar geschreeuwd van schrik en blijheid. En toen mocht ik nog uren wachten voordat ik het Tom kon vertellen. De langste dag van mijn leven.

Puur geluk

Ik droomde er al zo lang van om Tom te kunnen verrassen, met een positieve test. Dat we eindelijk in verwachting zouden zijn van ons kindje. Ik heb tweeënhalf jaar geleden al iets gemaakt en besteld op internet, waarmee ik hem wilde verrassen. Ondertussen waren daar nog wat kleine dingetjes bij gekomen, waardoor ik een mooi tafereeltje op het voeteneinde van ons bed had gemaakt. Een rompertje, een gehaakte Juup, de positieve test, droogbloemen en nog wat dingetjes. Precies waar ik altijd van droomde, precies zoals ik het altijd had willen doen. Zoals ik het vanaf het eerste moment – voor alle teleurstellingen en trajecten – voor me had gezien.

Net zoals ik ervan droomde om toch spontaan zwanger te raken. Om een kindje te krijgen in februari, zodat het voor altijd een Vastelaovendskindje zou zijn. Om de zoveel jaar, jarig met de Carnaval. Allemaal dromen, waarvan ik al zo lang hoopte dat het zo mocht zijn. En ineens was het er allemaal. Spontaan zwanger, een baby die eind februari zou komen en ik kon het Tom op mijn verzonnen manier vertellen. Het lijkt allemaal zo onbelangrijk, maar het waren voor mij allemaal dingen om me aan vast te houden. Om op te blijven hopen en focussen.

Tom was natuurlijk net zo intens gelukkig en blij en reageerde zoals ik had verwacht. Samen waren we in de zevende hemel en we begonnen als vanzelf al te plannen en te dromen. Na te denken over ons kindje en wie het zou worden. Hoe we dingen zouden gaan doen. Wat we in huis moesten veranderen. Een andere auto, welke kamer we konden gebruiken en hoe we het aan iedereen zouden gaan vertellen.

Onbewust

Onbewust weet je dat je voorzichtig moet zijn. Je weet dat veel zwangerschappen mis gaan. Dat je eigenlijk voorzichtig blij moet zijn en niet té blij. Daar waren we ons ook heel erg van bewust. In je achterhoofd weet je dat er elk moment iets mis kan gaan, maar je zegt ook tegen jezelf dat je je daar niet op moet focussen. Dat je ervan uit moet gaan dat het wél goed gaat. Dat deden we dan ook, al spraken we wel af om het iedereen pas te vertellen wanneer we de 12 weken hadden gepasseerd. Dat spraken we overigens al maanden geleden af, nog voordat ik überhaupt zwanger was. Omdat we ook samen nog even met z’n tweetjes wilden genieten van ons kleine geheimpje.

Toch was er een ochtend waarop ik een beetje in paniek was. Ik had al vrij snel last van alle kwaaltjes die je maar kunt hebben en ik stond op een ochtend op zonder kwaaltjes. De geplande echo zou nog 14 dagen verder zijn en ik wist dat ik daar niet op kon wachten. Gelukkig maakte de verloskundige tijd voor ons en mochten we met 6 weken en 4 dagen voor een echo gaan. We waren heel zenuwachtig, maar kregen op de echo een heel mooi kloppend hartje te zien. Perfect kloppend, knipperend als een kleine kolibrie.

Dat was een heel bijzonder moment. Niet te beschrijven in woorden, hoe het voelt om het leven in jezelf te zien. Het leven waar je vanaf het eerste moment al zo eindeloos veel van houdt. Vanaf dat moment was ik gerustgesteld. We waren uitzinnig blij, gelukkig en opgelucht. Het voelde als ons wonder, onze kans, ons kindje waar we al zo lang van droomden.

Tweede echo

Met 7 weken en 6 dagen, hadden we de geplande echo. Ook op deze echo was een heel mooi koppend hartje te zien. Eigenlijk zag alles er helemaal perfect uit. We hadden het er met de verloskundige nog over hoe kostbaar het was. Omdat het voor sommigen vanzelfsprekend is om op elke straathoek (vaak ook nog ‘per ongeluk’) zwanger te kunnen worden, terwijl anderen er zo ontzettend veel moeite voor moeten doen. En dat deze boef er op een of andere manier toch doorheen was gekomen. En dat dat de allerbeste zijn. Zo voelde het voor ons ook, als ontzettend kostbaar.

Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik dat dit ons kindje zou zijn. Onze kans. Hetgeen waar we zo lang op hadden gewacht en gehoopt. Misschien wel ons enige kindje ooit, maar dat was op dat moment niet erg. Zolang die kleine Friemel er maar zou zijn. Na de tweede echo bleven we dromen. Alles dat ik de afgelopen tweeënhalf jaar kocht, stalde ik mooi uit in de kast. Ik kocht hier en daar al wat leuke kleertjes en spulletjes. Ging op zoek naar vintage kastjes voor op de babykamer. Maakte een lijstje van dingen die we nog nodig hadden. We kochten al doosjes waarin we de aankondigings tafereeltjes zouden maken, voor onze dierbaren.

Dat vinden sommigen misschien gek, maar je kunt er niet standaard vanuit gaan dat het mis zal gaan. Je gaat er uiteraard van uit dat het wel goed gaat. Ondanks dat je heus wel in je hart en achterhoofd weet, dat het nog steeds heel vaak misgaat. We leefden toe naar de 12 weken, omdat we dachten dat het gevaar dan weg zou zijn. Het gevaar van ons kindje kwijtraken. Terwijl dat gevaar er altijd is, tijdens welke termijn dan ook.

Roze wolk

We leefden op een roze wolk. Mijn buik begon te veranderen, we leefden toe naar het moment waarop we ons fijne nieuws met onze dierbaren en de wereld konden delen. Dat leek eindeloos te duren. Ik keek uit naar het delen van het goede nieuws. De mama content die ik eindelijk mocht gaan maken. De mooie foto’s die we zouden maken. De outfits die ik kon gaan dragen. Ik keek echt uit naar álles dat je maar kunt bedenken en waar ik al zo ontzettend lang op hoopte.

We keken uit naar ons kindje. Of het een jongetje of een meisje zou zijn, dat dit eigenlijk niks uitmaakte voor ons. Welke kleertjes we wel leuk vinden en welke niet. Hoe we het kamertje zouden inrichten. Welke kinderwagen we wilden kopen. Dit gebeurde volledig vanzelf, zoiets gaat heel snel in je hoofd en in je hart. Ondanks dat je in je achterhoofd – bewust en onbewust – rekening houdt met wat er zou kunnen gebeuren. We waren zo blij en enthousiast. Zo zielsgelukkig met elkaar en met het kleine wondertje in mijn buik.

Een gigantische roze wolk. Waarop ik me op veel dagen beroerd en moe voelde. Niets kon eten. Alleen maar sliep. Nergens zin in had. En ook daarom heel erg uitkeek naar de betere dagen die zouden komen na de befaamde 12 weken, waar iedereen het altijd over heeft. Maar ondanks al die slechte dagen, was ik gelukkig en dankbaar. Ik heb geen moment geklaagd over de kwaaltjes, ik was gewoon zo blij.

Termijnecho

We leefden ontzettend toe naar de echo van afgelopen dinsdag. Ik zou dan 10 weken en 5 dagen zwanger zijn. We waren minder zenuwachtig en keken er echt naar uit om ons kindje weer te zien. Het zou nu al een stukje groter zijn en meer vorm hebben. Misschien konden we deze keer zelfs het hartje hóren kloppen. Vol verwachting gingen we naar binnen. Daar grapte ik nog dat ik zo blij was dat ik zo ziek was geweest, omdat dat voor mij een positief signaal was. Dan zou alles goed zijn met de baby, toch?

Tijdens de echo had ik al snel in de gaten dat er iets niet oké was. Ik was per abuis vergeten dat ik een volle blaas moest hebben en de verloskundige kon de baby niet zo goed vinden. Wat even vreemd was, want het zou toch inmiddels al zo’n 4 cm moeten zijn? Ik bleef wachten op een ‘daar is ‘ie toch’. Maar dat kwam niet.

‘Ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb, het hartje klopt niet meer’. Ik viel stil en wist niets meer te zeggen. Ik zag aan Tom, dat hij het ook niet wist. De wereld stond stil. Er waren geen woorden meer. Het was mijn grootste angst, waar ik mezelf steeds vanaf heb gepraat de weken daarvoor. ‘Nee, dat zal toch wel niet zo zijn. We hebben al zoveel pech gehad.’

8 weken

Ondanks dat onze echo met 7 weken en 6 dagen nog helemaal goed was, is het hartje waarschijnlijk een aantal dagen daarna gestopt met kloppen. Het kindje zat al tweeënhalve week, levenloos in mijn buik. En ik heb helemaal niets gemerkt. Ze noemen dit in medische termen een missed abortion. Een heel verdrietige naam. Doordat de placenta blijft doorgroeien, blijft het lichaam denken dat het zwanger is en blijf je als vrouw kwaaltjes houden. Daarom merk je er niets van en blijf je op je roze wolk doorweven, terwijl het kindje in je buik overleden is. Het vruchtje was ongeveer 18 mm, waardoor het vermoedelijk met 8 weken is gestopt met groeien. Dit zullen we echter nooit helemaal zeker weten, omdat het vruchtje al was gekrompen. Na zo’n lange tijd, begint het vaak al te krimpen en uit elkaar te vallen. Zo’n verdrietig idee.

Ons Friemeltje zat al tweeënhalve week levenloos in mijn buik en ik heb het niet eens gemerkt. En alles, was in een klap allemaal weg. Alle dromen die we hadden. Het hele mensje dat we in ons hoofd al hadden gecreëerd. Ons hele toekomstbeeld. De eerste stapjes. De eerste woordjes. En alles dat het kindje had kunnen worden en zijn. We zijn geen embryo van 8 weken oud verloren, maar een heel mensenleven dat voor ons eindeloos mooi had kunnen zijn.

Controle echo

Op woensdagochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest voor de controle echo. Er moest officieel worden bevestigd dat het kindje echt niet meer leefde. Pas dan krijg je de medicijnen mee naar huis, waarmee je zelf de miskraam gaat opwekken. Je krijgt drie opties aangeboden: een aantal weken afwachten om te kijken of de miskraam toch vanzelf begint, medicijnen om het op te wekken of meteen een curettage. Aangezien het al tweeënhalve week in mijn buik zat en ik absoluut geen curettage wilde, heb ik voor de medicijnen gekozen. Er is geen goede of slechte keuze, alleen een keuze waar jij je het meest goed bij voelt.

Miskraam

Woensdagmiddag heb ik een pil ingenomen als voorbereiding op de pillen die miskraam in gang zouden zetten. Op donderdag heb ik de vier ‘miskraam’ pillen ingebracht. Het heeft uiteindelijk acht uur geduurd voordat het echt gebeurde. Tijdens die uren heb ik – ondanks de pijnstilling – ontzettend veel pijn gehad. Deze pillen zorgen voor krampen in je baarmoeder en worden ook gebruikt om bevallingen in te leiden. Ik heb urenlang om de minuut hevige weeën gehad. Er zat duidelijk iets vast, maar ik wilde niet naar het ziekenhuis. Dat had ik mezelf beloofd. Omdat ik wist dat ze dan meteen een curettage zouden doen en ik koste wat kost mijn baarmoeder wilde beschermen tegen nog meer trauma en beschadigingen.

Uiteindelijk is de vruchtzak er in één geheel uitgekomen. Dit was in verhouding heel groot. We hebben het piepkleine vruchtje (ons piepkleine kindje) kunnen vinden in de vruchtzak. Hier hebben we samen afscheid van genomen. Het krijgt een mooie bestemming. Dat was voor mij een opluchting. De miskraam zelf viel mee, de weg erheen was lichamelijk heel zwaar. De emotionele nasleep maakt me helemaal kapot.

Na deze ervaring weet ik nog meer dan voorheen, dat mijn man fantastisch is. Dat wij een team zijn. Dingen samen dragen, samen doen, samen zijn. Wat we ook zijn, we zijn het samen. De meest fantastische papa, ook al was het maar zo kort. Die er in deze donkere dagen altijd voor mij was en er altijd voor mij zal zijn. Ook daar zijn geen woorden voor. ❤️

Niemand

Dit leer je niet op school of op je werk. Er is niemand die je zegt, hoe je dit moet doen. Iedereen leeft mee, maar heel weinig mensen weten hoe het echt is om je kindje te verliezen. Er zijn zoveel vragen. Mag ik het wel een kindje noemen? Medisch gezien is het nog niet eens een foetus, maar een embryo. Een ‘vruchtje’. Voor de wereld naamloos en onzichtbaar, voor ons de hele wereld.

Deel ik het met de wereld? Schrijf ik erover? Verzwijg ik het? Nee. Waarom mag er niet gepraat worden over mini kindjes die verloren gaan in de buik? Waarom is dat? Waarom zijn er mensen die daar van alles van vinden? Meestal ook nog mensen die het zelf niet meegemaakt hebben. Mijn verdriet. Mijn manier. Mijn uitlaatklep. Ik zou eigenlijk volgende week met jullie delen, dat ik zwanger was. Nu deel ik dat ik niet meer zwanger ben.

Niemand leert je, wat je met het vruchtje doet. Spoel je het door de wc? Ga je het zoeken? Hoe vang je het op? Hoe herken je het? Is het niet raar om het op te vangen? Wat doe je er daarna dan mee? Niemand. Want eigenlijk zou je niet over zoiets na moeten denken. Eigenlijk zou Friemeltje er nog gewoon moeten zijn en zou ik bezig moeten zijn met het uitkiezen van het behangpapier voor de babykamer.

Nu zit ik met een lege buik en een leeg hart, ontzettend boos en verdrietig, te bedenken wat ik nu weer moet. Waar ik nu weer moet beginnen. Onbezonnen zwanger worden was me al afgenomen. Onbezonnen zwanger zijn ben ik inmiddels ook kwijt. Zelfs als we opnieuw zwanger zouden worden, dan zal ik elke dag bang zijn dat ik het weer verlies. Dat het weer niet zo mag zijn. Ik weet nu dat het levenloos kan zijn, zonder dat ik het zelf in de gaten heb. En dat vind ik één van de ergste dingen aan dit alles. Dat ik daar zelfs niet meer op kan vertrouwen.

Je weet het niet.

Een aantal jaar geleden vertelde me een heel dierbaar iemand over haar miskraam. Ik was intens verdrietig en leefde heel erg met haar mee, omdat ik haar de wereld gun en van haar houd. Mijn lievelingsmens. Later zei ze dat mensen die het niet zelf meemaken, eigenlijk niet weten hoe het echt is. Nu ik zelf precies hetzelfde heb meegemaakt, kan ik beamen dat je het inderdaad niet kunt weten wanneer je het zelf niet heb meegemaakt. Je kunt het denken te weten, je kunt het denken te voelen en je kunt het heel erg willen begrijpen. En ik kan je nu verzekeren dat je dan alsnog niet weet hoe het daadwerkelijk voelt.

Hoe intens verdrietig ik toen voor haar was, is niet te vergelijken met wat ik nu voel. Wat ik nu voel voor anderen, die hetzelfde hebben meegemaakt. Het maakt niet uit dat het ‘pas’ zo weinig weken was. Het maakt niet uit ‘dat we nu weten dat het werkt’. En ‘dat we vast een nieuwe kunnen maken’. En ook niet ‘dat er dan vast iets mis mee was en de natuur het opgelost heeft’. Het maakt geen ene fuck uit. Wat hebben we aan zo’n opmerkingen?

Er is leed en verdriet, dat niet beter gemaakt kan worden. Waar je niet uit ‘opgewekt’ kunt worden. Er is niets dat wie dan ook kan zeggen, om dit te verzachten of minder erg te maken. Te laten verdwijnen. Dat hoeft ook niet. Verlies hoeft niet opgelost en vergeten te worden. Naar een plek, ver weggeduwd in onze gedachten. Er is verlies dat gedragen mag worden. En dat is ook wat ik voor altijd zal blijven doen.

Dag liefste Friemel, ik draag je bij me voor altijd. ✨🌙