Ik ben zwanger!

Zo’n twee weken geleden maakten we bekend dat we in verwachting zijn. Nadat we onze familie en vrienden hadden ingelicht, deelden we ons grote nieuws ook op social media. We kregen ontzettend veel lieve reacties, waarvoor we heel dankbaar zijn. Gisteren bedacht ik me dat ik op mijn blog nog niets bekend maakte over onze zwangerschap, dat wil ik nu alsnog graag doen.

Blij en dankbaar

Het was voor ons toch weer een verrassing om een positieve test in handen te hebben. Zeker omdat we de afgelopen drie jaar een heleboel hebben meegemaakt binnen het thema zwanger worden én het ook zwanger blijven. Onze vorige zwangerschap voelde voor ons alsof het dé kans voor ons was om mama en papa te worden. Dat ging helaas helemaal mis. Ergens spookte er door ons hoofd dat het ons misschien niet nog eens zou lukken. Gelukkig mocht het wel zo zijn en ben ik inmiddels 14 weken zwanger.

We zijn enorm dankbaar en blij dat we dit mogen meemaken. We weten als geen ander hoe het voelt wanneer het niet lukt, terwijl het (lijkt alsof het) bij andere wel moeiteloos lukt. Dat het niet vanzelfsprekend is. Dat het heel moeilijk kan aanvoelen wanneer je de zoveelste zwangerschapsaankondiging op social media voorbij ziet komen. Mijn hart gaat daarom ook uit naar mensen waarvoor dit bericht moeilijk of verdrietig aanvoelt. En je ergens op het pad bent, dat wij de afgelopen drie jaar hebben doorlopen. 🖤

Gevoel

Ondanks dat ik het nog niet had verwacht, voelde ik tijdens de dagen voordat ik ging testen wel dat het misschien zo kon zijn. Nadat je ontelbaar veel negatieve testen in handen hebt gehad, durf je bijna niet meer te geloven dat het ook wel eens anders zou kunnen zijn. Ik herkende het gevoel van de vorige keer. Toen waren we op vakantie en overviel me uit het niets een gevoel van dat alles compleet was. Datzelfde gevoel kreeg ik twee dagen voordat ik de zwangerschapstest deed. Alsof ik toen al voelde dat het gelukt was. Dit gaf ook wel een dubbel gevoel, omdat we tijdens de feestdagen enorm veel verdriet om Friemel hebben gehad. En dat nog regelmatig voelen.

Tijdens het testen had ik een hele dunne teststreep. Geen knaltest, maar een streep is een streep en dus positief. Toen ik een week later opnieuw testte, was de test wel overduidelijk heel erg positief met een dikke teststreep. En toen begonnen de spannende weken.

Geen onbezorgdheid

Ondanks dat we ontzettend blij en dankbaar zijn, vinden we het best lastig. Door de miskraam in augustus, die voor ons allebei heel traumatiserend is geweest, is het geen onbezorgde zwangerschap. Tijdens mijn vorige zwangerschap kon ik niet geloven dat we ook die pech er nog eens bij zouden krijgen. Inmiddels weet ik wel beter. Dat zorgde en zorgt nog steeds voor heel veel zorgen. Angsten, dat het uiteindelijk toch nog mis zal gaan. Bang om dingen verkeerd te doen. Dat de geschiedenis zich zal herhalen. Ik hoop dat dit minder zal worden vanaf het moment dat ik de baby ook echt ga voelen bewegen in mijn buik.

Gelukkig heb ik een lieve verloskundige die ons daar heel goed in ondersteunt en daar ook begrip voor heeft.

Eerste trimester

Het mag gezegd worden dat ik niet het meest makkelijke eerste trimester heb gehad en het is nog steeds niet heel veel beter. Vanaf week 7 ben ik dagelijks enorm misselijk, kan ik amper iets eten of drinken en moet ik meerdere keren per dag overgeven. Ik vind alles vies ruiken. Er is geen sprake van ochtendmisselijkheid. Het is gewoon een ik-ben-de-hele-dag-misselijkheid en alles vinden stinken. Daar is medicatie voor, die heb ik ook geprobeerd, alleen ga ik daar heel slecht op. Ik word duizelig, kom niet meer uit mijn woorden en raak daar dan weer van in paniek.

Ik hoop met heel mijn hart dat het binnen een aantal weken over zal gaan. Ik klaag er niet over, ik lig die periode wel gewoon uit in bed. Er zijn echter wel momenten geweest waarop we ons afvroegen of het niet schadelijk kon zijn voor de baby. Die neemt echter gewoon wat het nodig heeft, ongeacht de conditie van mama die inmiddels al 5 kilo is afgevallen. Ik verheug me echt enorm op het moment waarop ik weer een vol bord lekker eten kan eten.

Er zijn gelukkig dagen dat ik me een beetje bij elkaar kan rapen en het een paar uurtjes wat beter gaat. Natuurlijk ook door de afleiding en even in de buitenlucht zijn. Even iets anders dan alleen maar in bed liggen. Wat maquillage op het smoelwerk en dan ziet niemand iets.

Verheugen

Naast dat bezorgde gevoel (en de constante misselijkheid) leeft gelukkig ook een gevoel van hoop hebben en me enorm verheugen op de baby. En leuk zwanger zijn zonder misselijkheid. Telkens weer wat meer vertrouwen krijgen in mijn lichaam. Geloven dat het ook voor ons is weggelegd. Tijdens de afgelopen drie jaar is ons veel afgenomen en dat komt langzaam allemaal weer een beetje terug. We kijken er dan ook enorm naar uit om een gezin van drie te mogen worden. Hoe we alles gaan inrichten. Welke kleertjes en spulletjes we gaan kopen. Wat het geslacht van de baby zal zijn. Welke namen we gaan kiezen. Er is zoveel leuks en moois om over na te denken en dat is dan ook waar we ons op focussen. Ondanks dat dit niet altijd makkelijk is.

Ik verheug me er ook heel erg op om zelf dingen voor de baby te gaan maken, op zoek te gaan naar meubeltjes voor in de babykamer en alle creativiteit daaromheen.

Meid of jongen?

Over een paar weken weten we wat het geslacht van de baby zal zijn. Dat weten we nu nog niet, al krijgen we er wel veel vragen over. We zijn zelf natuurlijk ook heel nieuwsgierig en benieuwd. Nadat we weten wat het gaat worden, wordt het kopen en maken van spulletjes voor de baby ook een stuk makkelijker. Inmiddels heeft de mini wel genoeg beige, cognac en andere neutrale kleurtjes. Ik kijk er naar uit om ook wat meer  typisch meisjes óf juist jongens kleuren te kunnen kopen.

Op naar het tweede trimester, waarin ik hoop dat ik me gauw beter ga voelen. Alles staat nu een beetje op een lager pitje: mijn blog, mijn patronen, webshops, het huishouden, etc. En dat terwijl ik normaal zo’n bezige bij ben. Ik verheug me echt op de spreekwoordelijke roze (of blauwe) wolk.