Update: 16 weken zwanger

Inmiddels ben ik 16 weken zwanger, van het kleine cadeautje in mijn buik. Het cadeautje waarvan we soms dachten dat het er niet voor ons zou zijn. Wat is de tijd voorbij gevlogen. Waarschijnlijk omdat ik heel wat weken alleen maar in bed heb gelegen. Gelukkig begin ik me lichamelijk langzaam wat beter te voelen. Ik voel me minder misselijk en er zijn meer momenten waarop ik me goed genoeg voel om even iets te gaan doen. Dat is fijn. Eerder deze week hadden we een pretecho en kregen we te horen wat het geslacht van de baby zal zijn. Dat was super leuk en fijn.

Hoe het gaat

Ondanks dat ik natuurlijk heel dankbaar ben om zwanger te zijn, voelt het heel dubbel. Regelmatig krijg ik de vraag hoe het met me (ons) gaat. Los van het fysieke stukje – dat intens was het afgelopen trimester – is het in mijn hoofd nog veel intenser. Mensen vragen of ik geniet van mijn zwangerschap en ik kan daarop geen volmondig ‘ja’ zeggen. Omdat ik continu doodsbang ben. Door hetgeen dat we vorig jaar hebben meegemaakt, merk ik dat ik niet onbezorgd van mijn zwangerschap kan genieten. En dat vind ik heel jammer en ik voel me daarover vaak schuldig naar de baby.

Bubbel

Dat is de reden waarom ik het liefst alleen wil zijn, in onze bubbel. Niet zo nodig met iedereen over mijn zwangerschap wil praten. Soms blij ben dat ik misselijk in bed mag liggen. De zeldzame momenten waarop ik me eerlijk uitspreek over dit trauma, vinden mensen dat ze me bemoedigend moeten toespreken met zinnen als ‘je bent de 12 weken nu voorbij’, ‘de NIPT was toch goed’ en nog meer van zulke (goedbedoelde) oneliners. ‘Positief blijven’ is in dit geval voor mij een toxisch advies. Mensen die echt geen flauw idee hebben, wat je als vrouw door hebt gemaakt op het moment dat je een zwangerschap verliest. En alle dingen die je voelt, wanneer je opnieuw zwanger bent.

Je wordt bang om opnieuw kwijt te raken. Bang om opnieuw zoveel pijn te moeten voelen. Bang om opnieuw te zien dat degene waarvan je het meest houdt, opnieuw zoveel verdriet zal hebben. Samen, maar ook allebei alleen.

Angst

Toen ik eerder deze week bij de huisarts was en vertelde over dat ik het lange wachten tussen de echo’s zo ontzettend moeilijk vind, zei hij heel enthousiast ‘zullen we anders even kijken’. In plaats van dat ik enthousiast was om mijn baby te mogen zien, raakte ik totaal in paniek. Het enige dat ik kon zeggen was ‘ik ben veelste bang dat het niet meer beweegt’. Eenmaal in de auto voelde ik een extreem schuldgevoel naar de baby, dat ik niet wilde kijken. En ook dat ik zo bang ben.

Terwijl het juist zo’n mooie tijd zou moeten zijn. Waar ik droom over onze baby en al het moois dat er zal zijn, wanneer het in september gezond wordt geboren. Alle mooie mijlpalen en momenten die in de maanden en jaren daarna zullen volgen. Toch geeft mijn angst om het kwijt te raken ook aan dat ik nu al eindeloos en onvoorwaardelijk van de baby houd. En dat er naast die angst ook zoveel liefde is.

Leuke momenten

Ondanks wat ik hierboven beschrijf, zijn er niet alléén maar zulke momenten. Er zijn meer dan genoeg momenten waarop ik overvallen word door lieve voor het wezentje in mijn buik. Dat het ons toch gelukt is om onze droom te vervullen. Dat ik er zo naar uitkijk om mama te worden. Het inrichten van de babykamer, het kopen van mooie spulletjes en natuurlijk het zelf maken van mooie spulletjes. De momenten waarop onze baby kennis mag maken met de mensen om ons heen. Allemaal momenten waar ik heel erg naar uitkijk en met name ook dat ik dit samen met Tom mag doen.

Twee weken geleden zijn we samen naar een babybeurs geweest. Daar hadden we hoge verwachtingen van, het bleek later niet helemaal wat we gedacht hadden. Er hingen voornamelijk meisjeskleding voor wat oudere meisjes al, veel dezelfde producten en met name dingen die ik ook zelf wel kan maken. Wel kochten we een prachtig invulboek van Birth Lines, dat al een hele tijd op mijn wishlist stond. Deze ga ik de aankomende weken invullen met teksten en foto’s.

Geslachtsecho

Één van de leuke momenten deze week was de pretecho, waarin we het geslacht van de baby kregen te horen. Om heel eerlijk te zijn was er in het begin vooral emotie en weinig pret, maar dat draaide volledig om toen we een klein mini mensje op het scherm zagen. Zwaaiend en trappelend. Een mooi kloppend hartje. Mini haartjes op het hoofdje. Inmiddels al meer dan 12 cm groot. Het blijft bizar dat dit lieve, kleine wezentje in mijn buik groeit, terwijl ik het nog helemaal niet kan voelen. De kleine voetjes actief trappelend tegen de zijkant van mijn buik. ‘Hoi mam, stel je niet zo aan. Ik ben helemaal oké.’

Tijdens de echo kregen we te horen of we een jongetje of een meisje verwachten. Dat vonden we heel spannend. We hadden allebei een voorgevoel en we hadden allebei iets wel of juist niet gezien op de 13-weken echo. Toch bleef het ook voor ons tot op het laatste moment echt spannend. En er volgde een enorm gelukzalig gevoel, toen we het geslacht van de baby te horen kregen.

Dat ga ik natuurlijk nu niet effe snel vertellen. Daar willen we een speciaal moment van maken. Wel zijn we enorm blij en gelukkig. Het voelt toch weer anders nu we weten wat het gaat worden. Ik verheug me er ook enorm op dat ik nu gerichter spulletjes voor de baby kan gaan maken.